– Образовниот систем е стар. Но, таков како што е, не може да се промени преку ноќ. Мора да постои добра волја и нешто да се поттикне – тврди експертот за детски развој Ранко Рајовиќ.

Што е проблемот кај децата кои кажуваат песна научена напамет?

– Тие учеле, но заборавиле еден стих. Одговараат напамет пред цел клас и секако дека кај нив се појавува страв. Потоа, одговараат денес, па за пет, па за десет дена, а понекогаш кажуваат нешто што не е точно, па соучениците им се смеат и почнува да се појавува стравот од одговарање – објаснува Рајовиќ.

Како треба да реагира наставникот кога детето ќе каже нешто што не е точно?

На пример, детето одговара на прашање и кажува нешто сосема погрешно. Рајовиќ објаснува дека во вакви ситуации наставниците обично реагираат на еден од трите можни начини.

Прв е краткиот одговор „не, не е така“. Вториот е најдобриот и единствениот правилен начин. А тоа е да кажете: – Интересно размислување, браво за идејата. Но, не е така, ајде пак да размислиме.

Третиот, најлошиот начин е наставникот да каже: – Каква глупост е тоа? Дали ова не го објаснував минатиот час? Стани сега сите да те видат.

Така цело одделение ќе му се смее на детето. Знаете кога детето ќе стане пак? Никогаш. Ниту на училиште ниту во животот. Често велам, како што наставникот може да му помогне на детето, никој друг не може. Но може и да му одмогне. И тоа сега е под знак прашалник, веќе нема такви наставници.

Наставниците треба да знаат дека се замена за мама и тато и затоа родителите треба да покажат поголема почит кон нив. И затоа треба полека да го менуваме постојниот систем. Затоа што тој страв од училиште често останува и кога ќе пораснат. Па, кога се во група каде што има повеќе луѓе, не можат да зборуваат. Тоа е наталожено од детството и значи дека треба да ја вратиме смеата во училиштата – објаснува Рајовиќ.

Тој дава пример за тоа како наставниците можат да го направат тоа, предавајќи им лекции на децата преку приказна.

– Еве една приказна што ја предлагаме на семинарите. Еден ден, мрзливиот Сид од ледената доба отишол на патување на планина со својот миленик еж. Наишле на ограда и некако ја прескокнале. Од другата страна на оградата нашле хармоника и потоа со неа отишле во Панчево да одржат концерт.

Потоа наставникот прашува: Кој го зеде Сид? Каде отидоа? Што прескокнаа? Што најдоа таму? Каде отидоа потоа?

Она што ја сочинува оваа приказна е лекција за Панчиќевата оморика. Станува збор за дрво кое ја преживеало ледената доба и затоа главниот лик е мрзливиот Сид од цртаниот „Ледена доба“. Омориката е иглолисно, зимзелено дрво. Кое животно го зел Сид? Ежот. Отишле на планина и виделе ограда. Во тој збор се скрие планината Тара, на која расте ова дрво. Тие откриле хармоника која фонетски е поврзана со оморика. Затоа што омориката ја пронашол Јосиф Панчиќ – објаснува Рајовиќ.

Тој додава дека кога децата го гледаат ова, не само што учат, туку им се будат и љубопитноста и желбата да учат понатаму. Тие потоа сами бараат нови лекции за да играат. И тука ја завршивме работата. Кога на таа возраст лекцијата ќе им служи да играат, а не да ја научат, тогаш ќе ги победиме мобилните телефони – заклучува Рајовиќ.

Извор