Истражувачите што го изучуваат родителството во различни културолошки контексти често зборуваат за формата наспроти функцијата на родителството. Формата на родителство го вклучува однесувањето на родителите. Функцијата на родителството го вклучува исходот од однесувањето од перспектива на децата.

Размислете за матрица два-по-два со „форма“ на едната оска и „функција“ на другата, со двете или исти или различни во културолошките контексти. Различните форми на родителство (на пример, физичка наклонетост, кажување „те сакам“, подготвување специјална храна, поддршка на образованието на детето) можат да служат на истата функција за да направат детето да се чувствува сакано и прифатено. Спротивно на тоа, истата форма на родителство (како што е воспоставувањето директен контакт со очите со детето) може да има различни функции во зависност од културолошкиот контекст (воспоставување внимателна комуникација кај некои, но покажување непочитување кај други).

Четири форми на родителство

Јас и моите колеги изучувавме како четирите форми на родителство се поврзани со 5 аспекти од детскиот развој за да ги разбереме и заедништвото и културната специфичност во тоа како родителството е поврзано со благосостојбата на децата. Регрутиравме примероци од 8-годишни деца и нивните родители во 9 држави (Кина, Колумбија, Италија, Јордан, Кенија, Филипини, Шведска, Тајланд и САД) и ги интервјуиравме годишно, во текот на многу години.

Родителите информираа за 4 форми на родителство во нивните односи со нивните деца, како и сеќавања на истите четири форми на родителство во нивните односи со нивните родители. На родителите им поставивме прашања за:

(1) топлина (на пр. „Правам моето дете да се чувствува посакувано и потребно“, „Кога бев дете, мајка ми/татко ми ме натера да се чувствувам посакувано и потребно“);

(2) непријателство и агресија (на пр., „Ги повредам чувствата на моето дете“, „Кога бев дете, мајка ми/татко ми ги повредуваше моите чувства“);

(3) рамнодушност и запоставување (на пр. „Не обрнувам внимание на моето дете“, „Кога бев дете, мајка ми/татко ми не обрнуваше внимание на мене“); и

(4) одбивање (на пр., „Јас навистина не го сакам моето дете“, „Кога бев дете, мајка ми/татко ми навистина не ме сакаше“).

На возраст од 12 и 15 години, децата информираа за 5 аспекти на развој: ангажираност ( да се вклучени во некоја активност или во самиот свет), истрајност (упорност да се држат до работите и да ја следат целта и покрај предизвиците), оптимизам (да се има чувство на надеж и доверба за иднината), поврзаност (чувство на љубов, поддршка и ценење од другите) и среќа (општо чувство на радост и задоволство од животот).

Нашите резултати посочуваат дека ефектите од една генерација на четирите форми на родителство врз развојот на детето може да покажат заедништво во културните контексти. Во рамките на една семејна генерација, топлината промовира, а непријателството, запоставувањето и отфрлањето го попречуваат последователниот развој на детскиот развој. Сепак, најдовме и докази за културна специфичност во меѓугенерациските модели од баба и дедо од родител до дете, во зависност од културолошката нормативност на некои форми на родителство. На пример, децата од култури со натпросечна родителска топлина доживуваат најголема корист од преносот на топлина меѓу генерациите врз детскиот развој. Слично на тоа, децата од култури со потпросечно непријателство, занемарување и отфрлање, се најдобро заштитени од штетните ефекти на меѓугенерациското пренесување на овие однесувања.

Овие наоди покажуваат дека децата можат да имаат корист од некои форми на родителство (и да бидат повредени од други) без оглед на културолошкиот контекст. Сепак, исто така посочуваат дека родителите и децата го толкуваат родителското однесување со упатување на норми за тоа кои однесувања се вообичаени, прифатливи и советувани во нивниот културолошки контекст.

Автор: Џенифер И. Лансфорд

Извор