Многу се зборува и пишува околу тоа што ќе се случи во септември, кој ете го пред порти, полека замирисува и го носи здивот на учењето, на нови погледи од клупите, на нови млади умови кои чекаат нови хоризонти. Што и да се изговори и напише веќе, ќе се чини веќе апострофирано, веќе здогледано, веќе протолкувано, но сепак, сè уште нерешливо – токму како мечот кој брои рунди и никако да заврши.

Ако се обидам овој драматичен меч да го испишам како парче наша стварност и да објаснам зошто има ваков тек, ќе речам дека во едниот агол е противникот од тешка категорија кој мава мошне консолидирано со сета сила, а во другиот се на куп сите – и оние одговорните, и загрижените, и неверниците, и верувачите во теории на заговор, и ваксерите и антиваксерите, и фрлачите на анатема на Гејтс и на 5Г. Секој со свои ракавици, со свое гледање на мечот, со свое сфаќање што е ринг и зошто се вика така. Логично, негледањето во иста насока не може да даде ист поглед на нештата, а тоа разнопогледие има за резултат состојба да си лесна мета и да бидеш кутнат многу полесно. Што кажуваат двата агли во рингот, всушност? Што прават судиите? Како тренерите ја менаџираат борбата?

Колумната на Елизабета Секирарска, професорка во средно училиште прочитајте ја на Факултети.мк.