Некои деца го надминуваат аутизмот, велат истражувачите, но губењето на дијагнозата не значи дека тие се ослободени од сите придружни предизвици и проблеми.

Иако аутизмот традиционално се смета за доживотна состојба, доказите во последните години покажуваат дека има деца кои „оздравуваат“. Една нова студија го нуди најголемиот поглед на она што се случува со децата кои повеќе немаат нарушување од спектарот на аутизам.

Истражувачите ги прегледале клиничките досиеја на 569 деца на кои им бил дијагностициран аутизам помеѓу 2003 и 2013 година, кога децата имале во просек 2,5 години. Четири години подоцна, тие откриле дека 38 деца повеќе не ги исполнуваат дијагностичките критериуми за аутизам. Сепак, сите, освен три од децата кои повеќе не ги исполнувале критериумите за аутизам, имале други дијагнози и сè уште имаат потреба од некаков вид терапија и поддршка.

-Сигурно е охрабрувачки да се потврди дека дел од децата со рана дијагноза на нарушување од спектарот на аутизам, придружени со доцнење во развојот, всушност можат да закрепнат од нарушувањето и да продолжат со типично социјално и когнитивно функционирање. Овие деца сѐ уште во голема мера се борат со секојдневието. Речиси сите сè уште се соочуваат со тешкотии во говорот и учењето, како и со разни емоционални проблеми и проблеми во однесувањето- вели д-р Лиза Шулман од Медицинскиот факултет „Алберт Ајнштајн“, која ја предводела студијата објавена во списанието „Невронаука“.

Децата чии записи биле прегледани за студијата биле вклучени во програма за рана интервенција за деца со пречки во развојот во Бронкс, а истражувачите од Њујорк рекле дека огромното мнозинство од децата учествувале во некој вид терапија, како што е применетата анализа на однесувањето, говорна терапија или работна терапија.

Од оние што го „надраснале“ аутизмот, 68 проценти имале тешкотии во говорот или учењето, покажала студијата. Исто така, 49 проценти имале растројство на хиперактивност со дефицит на внимание или слични проблеми во однесувањето, околу една четвртина имале растројство на расположението, анксиозност или опсесивно-компулсивно растројство или селективен мутизам, а мал процент имале психотично растројство.

Шулман вели дека резултатите покренуваат неколку прашања.

-Дали аутизмот во почетокот беше пречесто дијагностициран? Дали некои деца се поспособни да одговорат на интервенција? Дали конкретната интервенција што ја добива детето придонесува за исходот? Нашиот став е дека некои деца со нарушување од спектарот на аутизам реагираат на интервенција, додека други имаат уникатни развојни траектории кои водат до подобрување – вели Шулман, истакнувајќи дека децата кои го „изгубиле“ аутизмот првично имале најблаги симптоми.

-Пораката од нашата студија е дека на некои од нашите деца им оди неверојатно добро, но повеќето од нив имаат тешкотии кои бараат тековно следење и терапевтска поддршка – заклучила Шулман.

Автор: Александра Цвјетиќ

Извор



912

X