Ако постои нешто што го мразам од улогата на родител, тоа е да ме осудуваат. Не сакам да ме осудува мајка ми, моите врсници и дефинитивно не сакам да ме осудуваат луѓе што не ме ни познаваат. Сега имам диплома за социјална работа, што значи дека сум направила обемни студии за човечката психологија и однесување, па разбирам дека осудувањето е дел од човечката природа. Сите ние сме обврзани да ги осудуваме луѓето што ги гледаме и на тој начин ги темелиме нашите сопствени морални вредности. Меѓутоа, она што за мене не е во ред е непознати личности кои се чувствуваат слободни да го осудуваат моето родителство, а не ме познаваат.

Не сум личност која се расправа и не сакам да се расправам. Така, ретко им кажувам нешто на оние што ме осудуваат, па претпоставувам затоа и го пишувам ова. Ова е мојот начин да си го симнам товарот од моите гради без да морам да се соочам со некого. Наречете ме кукавица, но јас избирам да го гледам ова како зачувување на моето ментално здравје и благосостојба.

Кога осудувате некого што не го познавате, на крајот изгледате како неук затоа што не го знаете контекстот зошто тој родител го направил тој избор. Можеби ако ја знаевте целата приказна и ситуација, немаше толку брзо да судите. Или, барем би имал одредено знаење зошто некоја личност го направила изборот што го направила.

Иако има многу примери, постои еден што најмногу се издвојува и тоа е веројатно затоа што тоа беше мојата прва вистинска средба со личност што ме осуди, а беше непозната. Тоа, се разбира, се случи на социјалните мрежи (требаше да знам да ги напуштам онлајн групите за мајки веднаш). Штотуку се приклучив на група на мајки, а дел од придружувањето беше пополнување формулар со вашите избори за родителство. Ова требаше да биде моето прво црвено знаме. Бев наивна и нова мајка која беше очајна за врски. Еден од моите одговори беше дека го „тренирав“ моето бебе да спие.

По мојот одговор, бев злобно осудена и нападната поради мојот избор. Луѓе, кои воопшто не ме познаваа и кои дефинитивно не одвоија време ниту да прашаат зошто ја донесов оваа одлука, ме натераа да се чувствувам како најлошата мајка на светот.

Дали некој друг гледа колку е глупаво сето тоа?

Проблемот со осудувањето непозната личност е што не знаете сѐ. Ги немате сите информации за да донесете процена што би ви користела. Иако знам дека кажав дека осудата е нормална и нешто што секој го прави, границата се преминува кога таа осуда се случува во јавноста. Сè што правите во тој момент е да посрамите некого и нема никаква корист за вас.

Осудувањата треба да бидат ментално проценети и потоа да се искористат за вашиот сопствен живот. Кога ќе видите мајка со нејзиното дете на поводник, можете да процените во вашиот ум дали би го направиле тоа со вашето дете, но не ја знаете нејзината приказна. Не знаете дали нејзиното дете е аутистично или има некои други посебни потреби, и зарем нема да се чувствувате навистина глупаво ако се соочите со мајката и таа ви каже зошто на нејзиното дете му треба дополнително ниво на заштита?

И покрај многуте осуди што ми ја повредуваат душата, постои една работа што секогаш се обидувам да си ја кажам кога имам чувство дека ме осудуваат. Се потсетувам дека оваа личност не ги воспитува и одгледува моите деца, не ми ја плаќа киријата и не се буди кога децата ќе станат ноќе, така што нивното мислење не е важно. Тоа, исто така, кажува многу повеќе за нив отколку за моето родителство.

Автор: Ешли Верли
Извор



912

X