На пат кон дома, соседството ме гледаше чудно.

Го имам тој став на арогантна жена и ретко кој патем ми приоѓа, но овој пат сите ми се тргаа од патот како на филм. Од дното на грлото почнав да викам: „Каде си? Дојди овде!“

Исплашен и свесен дека нешто згрешил, полека се извлече од собата. Сè некако му беше сеедно додека не ме виде. Погледите ни се сретнаа и разбрав дека мисли: „Мајка ми ќе ме убие!

Така звучев сигурно, а Бог знае како сум изгледала, лута и цела црвена од бес.

„Зошто плачеш?“, ме праша.

„Кој плаче? За што зборуваш? Дојди овде, јас бев во училиштето!“

„Во ред, знам, учителката ти се јави, но не плачи, те молам“.

Потоа се погледнав во големото огледало во ходникот и сфатив дека огромни солзи ми ја размачкаа целата шминка, течеа, всушност лееја, потполно неконтролирано, живи, тешки како олово… бесно ги бришам со моите рака, уште полута затоа што не знам од каде доаѓаат солзите, мислам зошто пак сега?

„Дали си многу лута? Не сакав, случајно се турнавме, ништо не му е. Види, и мене не ми е ништо, знам дека треба да бидам повнимателен, учителката ми кажа сè, не плачи“.

Додека тој како и обично се извлекува кога крие нешто и кога ќе му се налутам, јас само постојано ги слушам мислите во мојата глава: „Од каде сега ова? Мислам, зошто сега?“

А сè започна сосема глупаво… Наставничката ме викна да дојдам на разговор, никогаш не доаѓам на „Отворен ден“, па да се видиме малку, да ми каже што направил денес… Ништо, си реков, ќе одам, ќе слушам. Зборувавме за секакви работи, малку за него, главно глупости, но таа на крајот од разговорот рече: „Морам да ве прашам ова, ве молам да обрнете посебно внимание на ова, да разговарате со него да не го прави тоа, да го казните ако треба и да бидете упорни во казнувањето“ и така уште сто реченици од воведот пред конечно да каже: „да му објасните дека не смее да трча на одмор“.

Ме затекна во моментот, па на покорен начин механички реков „Ќе му кажам“.

Наеднаш „ми се запали светилката“ и прашав: „Чекај, како мислите да не трча на одмор?!!! Зошто да не трча?!!!!!!“

Тогаш ги изнесе сите тези од прирачникот за безбедност на децата на училиште, дека ќе падне, па ајде што ќе падне, туку и ќе повреди некој друг, па ќе почнат да се туркаат, а тоа не е дозволено, таа нема да одговара итн.

Смирено ги слушав сите аргументи зошто седумгодишно момче да не трча на одмор, се обидов да ѝ објаснам дека немаат физичко образование, дека му недостига воздух, дека е на училиште од 8 до 16 часот, дека е мал… Ама ајде, не треба да трча и точка. Го завршивме разговорот и секоја тргна по својот пат. Но, таа не знае… Одеднаш ми стана многу студено, исто како денот кога бев гола и распарана, на почетокот на февруари, лежејќи непокриена во шок-собата на Градската болница.

„Знаете, не помина сето ова добро. Тој ми изгледа жилав, другите лекари не се толку оптимисти, но рано е да се извлечат конечни заклучоци. Кога го извадивме беше прилично млитав, слабо дишеше и му требаше долго време за да заплаче. Апгар резултатот му е лош, шест, тоа е прилично слабо, ќе видиме како ќе биде во следните неколку дена. Да, има и мала циста на мозокот, но треба да се повлече, тоа е веројатно од твојата хипертензија, секако ќе го следиме“.

Следното утро или месец или година или живот, бидејќи времето застана, сè застана за момент, докторот го донесе кај мене со сестрата. Ми го подава и ми вели: „Е, што да ти кажам, Господ ќе даде да биде добро“. Обид за утеха.

Одмотувам мало бело пакување на креветот, медицинската сестра вели: „Немој“, а докторот сожалувачки вели: „Пушти ја“, па се загледуваат еден во друг… Го гледам без да трепнам, толку мал за во дланка да го собере, модар, десет прсти горе, десет палци долу. Мене ми е убаво, најубаво. За мене голем, најголем. Мој е.

„Докторе, го родив Супермен“, велам гордо. Докторот, полн со „оптимизам“, кисело се насмевна и рече: „Па така мислат сите мајки, веројатно и тој ќе биде добро. Ги следиме неговите функции, ќе треба многу да работите со него. За некое време сигурно ќе заостанува зад своите врсници, може доцна да прооди и прозбори. Знам дека сето ова е тешко… Полни сте со емоции сега, ако ви е полесно слободно плачете, тоа го прават сите мајки“.

„Докторе, но јас не сум сите мајки. И тој, тој ќе биде најдобар“. Не ги испуштив солзите. Ги победивме сите лекари, „оптимисти“, бевме понапредни од нашите врсници веќе на осум месеци, зборуваше течно како возрасен на една и пол година и оттогаш никој не го спречи…. Чудно е како се одвиваат некои работи… Да, сега знам од каде доаѓаат овие оловни солзи, сега плачам, а сите мајки веќе ги исплакале солзите кога требало.

„Слушај ме добро сега“, реков размачкувајќи ја маскарата, го гушкам и продолжувам: „Не кажувај ѝ на учителката дека ти го кажав ова, но трчај сине, трчај кога можеш, каде што можеш, трчај и од инает на сите што не веруваат, трчај за твојата слобода, трчај за твојата борба, трчај, но внимавај, не се сите деца Супермени како тебе… Шшш, не кажувај никому“.

Автор: Маријана Столиќ

Извор