Одбранбените механизми им помагаат на децата, како и на возрасните, да се заштитат од непријатни или преоптоварувачки чувства. Терапевтите ги користат за подобро да ги разберат своите клиенти, а родителите можат да ги користат за подлабоко разбирање на однесувањето на своето дете.

Терапевтот Еван Шопер споделува три одбранбени механизми кои се особено чести кај децата: избегнување, проекција и формирање реакција.

Избегнување, негирање и потиснување

Избегнувањето е еден од најосновните начини на кои децата се обидуваат да се справат со непријатност. Кога непријатноста е блага, избегнувањето им помага да се справат со непријатната ситуација – тие едноставно се обидуваат да ја заобиколат. Меѓутоа, кога непријатноста станува сериозна, децата се свртуваат кон негирање или потиснување.

Негирањето вклучува свесно избегнување на вистината. На пример, дете кое е сведок на гласна расправија на неговите родители може да си каже дека тоа било безопасно задевање. Ако конфликтите се почести или посериозни, детето може да го потисне сеќавањето на нив, целосно отстранувајќи ги од свеста, за да може да продолжи да ги доживува своите родители како стабилни и сигурни луѓе.

Проекцијата како покана за емпатија

Проекцијата е механизам во кој детето ги припишува своите чувства, мисли или однесувања на другите. Ова е всушност обид да се ослободи од сопствената непријатност: „Не сакам да се справувам со ова!“ Децата често проектираат лутина, тага или збунетост врз своите родители, а ова може да им помогне на родителите да препознаат што навистина чувствува детето.

Еден пример доаѓа од игралиштето, каде што децата често викаат: „Сега ќе ти покажам како е!“ Иако на почетокот звучи како закана, тоа е несвесен обид на детето да предизвика емпатија кај друг, тие сакаат некој друг да го почувствува она што го чувствуваат. Така, детето бара разбирање, иако не може јасно да го изрази.

Формирање реакција: Кога детето го покажува спротивното од она што го чувствува

Формирањето реакција е однесување кое е спротивно на вистинските чувства. Тоа е одбранбен механизам што децата го користат кога не можат или не сакаат да изразат како навистина се чувствуваат. На пример, дете кое е љубоморно на новороденче може да го опсипа детето со прекумерна нежност, до тој степен што родителите се плашат дека ќе го повреди детето. Ова однесување може да биде скриено од потисната фрустрација или вознемиреност поради промена во семејството.

Како можат родителите да помогнат?

Обрнете внимание на сопствените чувства: родителските чувства се важни бидејќи тие често го одразуваат она што го чувствува детето, особено кога детето проектира емоции како што се тага, страв или конфузија. Ако забележите дека се чувствувате непријатно во одредени ситуации со вашето дете, обидете се да препознаете дали станува збор за проекција.

Особено е важно да бидете внимателни со избегнувањето бидејќи е тешко да се препознае во поблаги форми. На пример, ако детето го одложува одењето на училиште под изговор дека мора да најде пеперутка, всушност, можеби избегнува да биде одвоено од своите родители. Ова однесување станува поочигледно кога се повторува, на пример, кога детето повторно застанува пред автомобилот затоа што мора да ги провери чевлите. Фрустрацијата што ја чувствувате може да ве упати кон подлабоки причини за однесувањето.

Помогнете му на вашето дете да ги именува своите емоции

Кога ќе препознаете дека вашето дете користи одбранбен механизам, обидете се да ја идентификувате емоцијата. Со именување на чувствата, му помагате на вашето дете полесно да се справи со нив. На децата им е тешко да зборуваат за „големи“ емоции, а одбранбениот механизам што го користат може да ја покаже нивната сила. Потиснувањето или негирањето честопати укажува на многу интензивни чувства.

Важно е да бидете нежни во вашиот пристап, накратко да го споменете чувството, а потоа да ја смените темата. Вратете се на темата за еден или два дена, покажувајќи дека за тешките чувства може да се дискутира, но без притисок.

Извор