Доаѓа невреме. Од кујната гледам како еден црн ранец, се приближува и седнува на столчето, мојата 10-годишна ќерка.

– Каков ти беше денот? – ја прашувам. Единствениот одговор се нејзините чекори по дрвото и тропањето на вратата од нејзината соба кога ја затвора зад себе.

Ова е нешто што почна да го прави во последно време. Но, нејзиниот весел глас се слуша низ куќата додека разговара со мајка ми, а потоа и со татко ми. Кога станува збор за мојот едногодишен син, кога ќе се појави во дневната соба, веднаш го поздравувам со „здраво“, на што добивам еден лут поглед. Секое попладне, кога ќе се врати од училиште, ќерка ми оди во својата соба и разговара со нејзините баба и дедо преку видеоповик. Им раскажува за нејзиниот ден, за часовите по математика и за лошите девојчиња од класот. Им зборува за натпреварот по гимнастика и други работи. Си велам себеси дека тоа е добра работа.

Но, тоа не спречува да ме облеат жешки бранови. Моите деца имаат одличен однос со моите родители. Мислам дека ќерка ми има заеднички јазик со моите родители поради нејзината попреченост во учењето, а верувам дека и двајцата мои родители имаат недијагностицирани тешкотии во учењето. Таа им кажува дека понекогаш се чувствува глупава кога не може да ги разбере задачите што ѝ ги дава наставникот.

– Не си глупава. И јас имав проблеми со тоа кога бев петто одделение. Дали мислиш дека јас сум глупав? – ја праша мојот татко.

– Не – вели таа.

– Тогаш не си ни ти – ѝ вели тој.

Многу ми е мило што ја имаат оваа врска. Но, зошто имам чувство на празнина во моите гради?

Не ми е жал што не ги знам сите работи за животот на моите деца

Еден од најголемите шокови во родителството беше денот кога сфатив дека моите деца знаат нешто, а не сум ги научила јас. За ќерка ми, тоа беше денот кога се врати од училиште со новооткриената способност да изговара зборови. За моето средно дете, тоа беше облекувањето на јакната. За моето 17-месечно дете, тоа беше градењето кули од коцки.

Можеби звучи смешно. Но, во првите месеци и години од животот на моите деца јас бев нивниот единствен учител. Но, кога излегоа од дома и почнаа да разговараат со други луѓе и да учат работи од нив, станав малку несигурна во врска со тоа. Колку се постари, толку помалку знам за тоа што прават секој ден. И по десет и повеќе години родителство, прифатив дека колку повеќе ќе растат, толку повеќе ќе бидам настрана.

Иако чувствувам болка и вина што моите родители знаат повеќе за нивните животи, нешто што јас не го знам, тоа брзо ми поминува. Ме теши тоа што им веруваат на возрасни на кои можат да им се доверат. Среќна сум, да. Но каде беа овие топли, разбирливи луѓе кога ми беа потребни?

Овие луѓе што моите деца ги знаат не се мои родители.

Моите родители се тие што еднаш ме принудија да носам чизми од кои ми крвавеа стапалата само затоа што платија 20 долари. Моите родители оставија да седам со насилна бебиситерка до моментот кога се појавив со плачење на училиште и ја обвинив за моите проблеми.

Додека растев, се соочував со многу работи што требаше да ги обработам сама. Во ниту еден момент не почувствував дека можам да разговарам со некого. Немав возрасни луѓе од доверба, немав топли и утешни врски. Сè што имав беше одговорност за работите и страв да не ги засрамам.

Мило ми е што моите деца го имаат она што јас го немав, но жалам за она што никогаш не сум го добила

Една од моите ќерки сака еднорози. Другата ја сака историјата. Двете спијат кадифени животни секоја вечер. Тие стекнуваат независност, но исто така знаат дека секогаш ќе има со кого да разговараат, некој што ќе им помогне да ги откријат нивните социјални ситуации и некој што ќе ги теши кога се тажни.

За мене немаше таква личност. Кога бев на нивна возраст, ја изгубив таа детска невиност и немаше кој да ми помогне да ја вратам. Не можам да не се сетам на ова додека моите деца бликаат од возбуда да ги видат нивните баби и дедовци. Знам дека ако се појави нешто загрижувачко, моите родители ќе ме известат. Но, би сакала да ги имав овие луѓе како родители.

Ако моите родители и моите деца можат да одржуваат здрава врска, нема да казнам ниту еден од нив за грешките од моето детство. Само затоа што бев лишена од ваква блискост, не значи дека моите деца треба да бидат.

Така, додека сè уште чувствувам каење кога размислувам колку би бил корисен таквиот однос кога бев дете, секогаш кога ќе слушнам „Те сакам, мила“, непосредно пред моите деца да го исклучат телефонот, знам дека ја донесов вистинската одлука за нив.

Автор: Ники Кеј
Извор