Додека седам на аеродром, носејќи ја со себе само мојата чанта и торба за лаптоп, те гледам тебе, мајко.

Гледам дека и ти ме гледаш и го препознавам тој поглед во твоите очи како што ја туркаш количката. Мислиш дека ми е лесно и посакуваш да си на мое место, барем на момент.

Јас би сакала да ги имам количката, торбата со пелени, ранците на твоите деца кои со љубов ти велат да им ги носиш и нивните, заедно со твојата. Би сакала да си ги смениме местата, доволно долго за да здивнеш, само за да ја тргнеш косата од очите.

Те гледам и ти посакувам пауза што веројатно нема да дојде со години.

Пред да заминам на аеродром денес, со ентузијазам се надевав на мојата пауза. Во споредба со барањата на нашите деца, често ја споредувам мојата работа со одмор. Имав испланирано сè. Да се опуштам во авионот, да прочитам книга и да уживам во мирот и тишината.

Сè до моментот кога те видов тебе.

Те видов дека ме гледаш. Но, мислам дека не забележа дека и јас те видов. И твоето прекрасно семејство. Ги забележав твоите тешки раце и хаосот што го чувствуваш околу тебе. Но, ја видов и твојата способност да истуркаш три деца под пет години низ преполниот аеродром. Тие те слушаа, веруваа во твоите упатства и целосно беа опуштени на непознато место, само затоа што беа со тебе.

Чекам лет што ќе ме оддалечи од моите деца една недела, а твоите не ни знаат за такво оддалечување, барем не додека не се доволно стари за подобро да разберат.

И додека верувам во планот на моето семејство за работа и рамнотежа во животот, во еден момент помислив дека би сакала да си ги промениме местата, да можам да обезбедам конзистентност и блискост за моите деца.

Иако можеби сакаш да си ги промениме местата, знај дека не си единствената.

Те гледам со страхопочит. Те гледам како инспирација и надеж дека можеби во себе ќе го видиш она што јас го гледам – дека си повеќе од доволно. Дека си неверојатна.

Затоа мајко, се надевам и за двете, дека кога товарот ни е тежок, без оглед дали тоа е емоционален или духовен товар или буквално четири ранци што нашите деца не можат да ги носат, треба да се потсетиме дека можеме да го носиме овој товар бидејќи имаме сила во себе, што е уникатна за мајките.

Како мајки, ги носиме љубовта и болката, радоста и тагата, подемите и падовите заедно со чантите, ќебињата и мечињата.

Тежината на овој товар често е толку голема што прави да се чувствуваме слаби, прави да се чувствуваме дека сме направиле лоша работа, дека сме неуспешни. Се грижиме дека не сме направиле доволно, па затоа не заслужуваме пауза.

Користиме толку многу енергија за сите да ги издржуваме околу нас, па забораваме колку сила веќе поседуваме. Се гледаме во огледало и се прашуваме што би можеле да направиме подобро или што би требало да направиме поинаку.

Треба да знаеш дека одговорот е ништо. Ништо.

Ти си повеќе од доволно. Посилна си отколку што знаеш, а барањето пауза не те прави слаба. На сите ни е потребна пауза.

Нашите физички тела буквално имаат потреба да закрепнат по интензивна активност.

Најди време за да закрепнеш. Го заслужуваш тоа. Потребно ти е.

И ќе се вратиш со уште поголема сила.

Автор: Џенифер Готшалк