Мојата ќерка има 11, речиси 12 години. Многу е зрела за тие години, ако ме прашувате. Во изминатите неколку години ја гледав како се обидува да биде млада жена додека го остава детството зад себе. Сепак, таа сѐ уште беше дете, сѐ до вчера.

Вчера трепнав и детето веќе исчезна.

Вчера, ја прашав ќерка ми дали сака да ги лакира ноктите со мене додека нејзиниот помал брат беше зафатен. Како и секогаш, ја оставив да избере на кое место да одиме и да го направиме тоа. Мислев дека ќе го избере вообичаеното место, каде што има „вода виножито“ (интересен сад со различни бои во кои се ставаат нозете по лакирање), но таа само рече: „Кое било место што е поблиску.“

Мојата ќерка сега има улога на „возрасно“ лице, често го менува мислењето – на пример вели ќе седи сама во соба, па по неколку минути доаѓа долу да види што правиме јас и брат и. Но, вчера, тоа не беше случај – нејзиниот одговор ме зачуди. Јас само трепнав, а во еден момент таа престана да игра улога на возрасно лице, туку веќе беше возрасно лице, млада девојка. Се знаеше дека ќе дојде овој момент.

Со години таа правеше работи со кои го откриваше својот идентитет. Растеше и беше одлучна да го искористи секој момент од животот, да обрне внимание на последните моменти од детството.

Не се сеќавам на последниот пат кога ја заспивав, последниот пат кога побарала да ја кренам, последниот пат кога ми рече „те сакам“…

Мислев дека нема да ми недостигаат таквите моменти, но ми недостигаат. Тоа попладне не отидовме во вообичаениот салон за убавина. Сама одговараше на прашањата од вработените. Дури и кога зборуваше, некако ми звучеше позрела. Го почувствував тоа како загуба. Ја сакав младата девојка пред мене, бев горда на неа, но ми недостигаше детето кое таа беше вчера. Родителството секогаш е баланс помеѓу она што недостига и радување за она што допрва ќе се случува.

На крајот од денот, мојот син гледаше во сестра си, неговиот вечен придружник за игра. Таа не сакаше да игра, и порано не сакала којзнае колку, но јас ја убедував. Овој пат не го сторив тоа. Таа порасна, па беше време да ги почитувам нејзините одлуки. Затоа јас играв со синот. Креиравме игра која беше една третина фудбал, третина кошарка, третина рагби, па ја поканивме да игра со нас. Ни рече „не“ и седна настрана да гледа, повеќе како возрасен отколку како дете. Потоа стана и ни се приклучи во играта. Не беше тоа враќање во детството, туку трошка надеж дека можеби сѐ уште имаме време за последните моменти од детството, пред да се навлезе во светот на возрасните. Беше знак дека иако трепнав, можеби не пропуштив баш сѐ.

Велат деновите се долги, но годините се кратки.

Тоа се вели за да се вреднуваат деновите кога децата се мали бидејќи многу брзо ќе станат тинејџери и возрасни лица со сопствен живот, во кој ќе бидете поканети, но често ќе го набљудувате одстрана. Заборавиле да ми кажат дека ќе пропуштам нешто без разлика на сѐ, дека нема да можам да го зачувам моментот кога децата преминуваат во млади возрасни лица. Можеби бидејќи е премногу градациски, па се случува премногу бавно за човечкото срце и око да можат да го забележат. Можеби бидејќи е едно трепнување или отчукување од срцето. Или можеби, бидејќи не е важно. Сѐ што е важно е да се осигурам дека таа знае дека е сакана во секој момент.

Автор: Илејн Рот

Извор