Ти си најдобрата мајка, најдобрата сопруга, најдобрата ќерка, најдобриот работник на работа. Зошто? Затоа што го сакаш своето семејство.

Твојата куќа е за пример. Ти расчистуваш и уживаш кога ќе ја спуштиш крпата, а сè наоколу свети.

Секогаш имаш подготвено ручек. Во одредено време. Го поставуваш уредно и правилно бидејќи децата уште од мали се учат на ред. Семејството се собира околу масата. Во недела има супа, нешто од новите рецепти или јадење чие подготвување го одзема целото утро, на пример, колач. Недела е посебен ден. И секој празник исто така.

За слава правиш десет вида колачи. Ги сечеш со линијар. Не застануваш три дена. Ништо не нарачуваш. Само домашно. Славата мора да се почитува. Месиш и колач. Заедно со децата го украсувате и уживате.

Секогаш си тука за твоите деца. Ти си нивниот најголем поддржувач. Секое време е нивно. Се развиваш со нив. Растеш со нив. Патуваш со нив. Кога си на работа, или се задржуваш во град, те гризе совеста затоа што не им посветуваш доволно време на своите деца.

Ги знаеш сите нивни проблеми, ги следиш од сенка. Читаш литература. Ги коригираш грешките кои секогаш се само твои. Обезбедуваш средства за сите трошоци. Не смее да им фали нешто на децата. Никогаш не го исклучуваш мобилниот телефон. Можат да ти се јават во секое време.

Знаеш за сите обврски што ги завршува твојот сопруг. Ги разбираш неговите деловни дилеми. Подготвена си да го советуваш и да се повлечеш кога е потребно.

Секогаш си добро облечена и строго се грижиш за својата тежина. Никогаш не зборуваш лошо за сопругот. Кога си лута, чекаш тој да излезе од метежот и дури тогаш реагираш. Ти не си од оние што се расправаат.

Никогаш не почнуваш реченица со „јас“. Не го обвинуваш. Објаснуваш како се чувствуваш. Не пцуеш. Знаеш каде стојат неговите работи. И алатките. Го потсетуваш да ги земе со себе потребните работи.

Ги исполнуваш сите желби на твоите родители. Имаш време само за нив. Редовно ги посетуваш. Им наоѓаш хоби и избираш литература за нив. Не слушаш опомени, не сакаш да ти држат лекции.

Го сакаш своето семејство. Излезе од себеси за да ги заштитиш. Се претвори во љубов.

А потоа еден ден не можеше да се вратиш во себе. Твоето тело е одвоено од твојата душа и потреби. Живееш според автоматизмот што ти се наметнува. Твојот страв станува поголем од твоите желби. Се плашиш што ќе се случи утре. Се згрчуваш во исчекување на неволја. Седиш и чекаш да бидеш потребна. А деновите пред тебе исчезнуваат. Тогаш се плашиш дека деновите ти се трошат. Пребројуваш колку ти останале.

Чистиш и средуваш. Се обидуваш да го направиш светот околу тебе доволно прифатлив. Но, станува сѐ повалкано и потесно. Не можеш да седнеш без да видиш некоја несовршеност. Правиш кафе, седнуваш и гледаш дамка на подот или пајажина на полицата. Стануваш и бришеш. Ја напушташ просторијата каде што се поместила масичката.

Велиш: не е важно, но по некое време се враќаш да ја наместиш. Стоиш во средината на собата и гледаш што уште не е завршено. Не гледаш ништо. Но, ти сѐ уште стоиш. Прошетуваш уште еднаш. Се враќаш на шпоретот по втор пат за да провериш дали е исклучен. Ги ставаш очилата за да ја провериш чистотата. Уште еднаш ја исцедуваш крпата во мијалникот. Ги собираш преостанатите капки.

Не сакаш ништо. Ништо не ти се јаде. Јадеш кога ќе дојде време за тоа. Стоиш пред полицата во продавницата за да купиш нешто за себе. Нешто што го сакаш. И не знаеш што. Не знаеш што сакаш. Го купуваш она што се сеќаваш дека си го сакала. И потоа забораваш да го изедеш.

Престануваш да зборуваш затоа што твојата приказна е здодевна за другите. И нема потреба. Бидејќи колку повеќе зборуваш, толку повеќе сфаќаш дека не си кажала ништо. Кусурот од зборовите е секогаш поголем од она што е кажано. Талогот станува сѐ подлабок.

Не плачеш. Ти си камен. Само чекај. Чекаш да бидеш потребна.

Не смееш да пуштиш музика. А сакаш. Се сеќаваш дека тоа ти предизвикувало добро чувство. Но сепак седиш во глува соба. Се плашиш да не се опуштиш премногу. Се плашиш дека по опуштањето ќе следи пресврт. А нема да бидеш подготвена.

Секоја вечер се капеш темелно. Затоа што утре можеби нема да успееш. Може да се случи нешто неочекувано. А ти си навикната секогаш да бидеш дотерана.

Добра си само во акција. Попладне не се одмораш. Не си дозволуваш да легнеш бидејќи адреналинот ти се пумпа и срцето сака да излезе од градите. Можеш да прилегнеш без грижа на совест само кога ќе фатиш грип, што ќе биде медицински потврдено. И тогаш не дозволуваш да те служат. Можеш сама да си направиш чај. Или да излупиш портокал. Или да зготвиш супа од кесичка.

За време на викендите се будиш во четири. Правиш кафе и читаш. Сама, во тишина. Само тогаш уживаш во тоа. Во осум часот си на збирното место на вашата љубов.

Ти знаеш дека твојот свет се распаѓа. Или можеби веќе и го нема. Но, немаш копче за да го составиш. Светот постои без тебе. Ти само му служиш. И ќе постоиш само додека му служиш. Веќе немаш сила да се составиш себеси со него.

Го изгуби своето „Јас“. Се удави во „Ние“. На крајот, ти остана само „Вие“.

Автор: Билјана Басиќ

Извор