Писмо на една мајкa:

„Знам сине, ти ќе заборавиш дека еден вторник те гледав како се тргаш од рацете на воспитувачката, а потоа лесно ја затворив вратата од градинката. Знам, ќе го заборавиш секое такво утро, моите убедувања, смирувања, моите прсти кои од твоите образи бришат солзи – мама ќе дојде, како и секогаш, зарем не?

Ќе заборавиш како те носев низ куќата и со некоја песна го истерував волкот кој залутал во твојот сон. Ќе заборавиш дека веќе три минути откако првпат те погледнав, помислив на твојата сестра. Како ѝ е дома? Дали ѝ недостигам? Како ќе те прифати? Ми велат: не си единствената мајка чии деца одат во градинка и плачат. Не сум. Но, сум единствената мајка на своите деца. Последните денови сè почесто се прашувам зошто не сум тоа доволно. Онолку колку што јас мислам дека треба. Зошто прво мора да ја земам правосмукалката, а потоа да те земам в раце? Зошто мора прво да пуштам машина, а потоа да ти прочитам приказна? Дали е тоа сè што прават мајките?

Требаше да направам вечера, наместо тоа, те држев тебе

Па потоа, некаде околу 10-тиот или 15-тиот роденден зборуваат дека биле луди. Дека сè брзо поминува. Дека сите забораваат дали било испрано или испеглано, но прегратките не се забораваат. Ќе заборавиш сине, знам. Но, мајката не заборава. Дека светот се превртел наопаку. Дека веќе нема време за книга. За филм. За кафе кое не се истура или не се лади бидејќи баш тогаш вам ви паднало на ум да се расправате околу играчка, тетратка, зарем е важна причината?

Кој би рекол дека двегодишно или тригодишно дете има толку многу сила? Од каде во вас толкав бес? Со него ли ве родив? Од каде толкава љубов во вас? Дали со неа секогаш ве носев? Последниве денови мислам на тебе. Дека си мое дете, а ми изгледа дека не умеам со тебе. Се обидувам да те смирам, а ти не се даваш. Кај тебе едноставно не функционира истото што функционира кај твојата сестра. Таа плаче на вратата од собата во градинката, со тивка паника во гласот: „Да се бакнеме“ – вели. Се бакнуваме. „Уште еднаш!“ Пак се бакнуваме.  „Уште еднаш!“ Повторно бакнеж. А нејзините солзи се тркалаат низ мојата брада, очните капаци, образи.

– Мамо. Уште еднаш – па ќе ме бакне во раката пред да ме пушти. Ми пука срцето.

Додека го составувам на патот кон дома, мислам на тоа како ти трчаш кон вратата за да те земам. – Мамоооо!- Дали сум доволно добра? Дали знаеш дека те сакам? Дали ме чувствуваш како што таа ме чувствуваше? Како во твојата глава се слуша кога ќе викнам? Како се слуша приспивна песна?

Уште малку, па ќе дојде твојот втор роденден. Што се собрало во тие две години освен збунета мајка? Дали можеш да ги рашириш рацете, па да измериш до каде стигнува љубовта? Би сакала да знам што мислеше ноќеска таа твоја глава кога на средина од читањето на приказната за добра ноќ ме бакна в образ. Ти, сине, ќе заборавиш дека биле потребни два дена за да ви го најавам, тебе и на сестра ти, моето отсуство на два часа. Некогаш ќе се чудиш, таму со слушалките во ушите додека те опоменувам да ја исчистиш собата – дали навистина некогаш сум сакал таа никогаш никаде да не оди?! Зошто не одиш некаде како другите мајки, не ме заморувај веќе со таа соба, јас го сакам хаосот…
Со денови мислам на тоа дека дојде навреме. Навреме за да сфатам дека животот е жонглирање во циркус. Дека по некое време забораваш на публиката. Дека ти е важно само да не испуштиш љубов, нежност и чувства.

Дојде навреме. Да сфатам дека е лесно да се лизнеш, да тргнеш по полесниот пат. Таму каде што се лелека, вика, имам две деца, тешко е, ништо не постигнувам… Тешко е. Но убаво. Нема да стане полесно сè додека не сфатиме колку е убаво.

Добро, мали се тие. Ќе биде полесно кога ќе пораснат. Тоа секогаш и сите го кажуваат. Па, вашиот татко и јас почнавме да го повторуваме како мантра: ќе биде полесно кога ќе пораснат. Ќе биде полесно кога ќе пораснат. А потоа, сине, сфатив пред некој ден, дека кога ќе пораснеш, твоите долги нозе ќе шутираат топка на игралиштето, прстите ќе држат пенкало, ќе го бришат нервозно со гума за бришење неточниот резултат на задачата, ќе ги влечат долгите опавчиња на твојата сестра. Еден ден, наместо за рака или на мојот грб, ќе излезете двајцата на врата и ќе викнете:

– Чао, мамо! Отидовме ние!

Чекајте, а бакнеж? – ќе речам можеби со крпата за садови во рацете. Вие веќе ќе бидете на половина од скалите.

– Брзаме. Ќе задоцниме на час.

Вие тогаш можеби ќе заборавите, но јас нема никогаш. Сите мајки така прават. Прво брзаат, а потоа ги бришат солзите со крпата за садови. Кој вели дека ќе биде полесно кога ќе пораснете, лаже. Јас веќе сега не знам кога стигна до вториот роденден. За четвртиот на сестра ти не ни смеам да мислам. Од време никогаш доста. Времето никогаш да помине. А часовникот во срцето одбројува… Прескокнува секојпат кога се заборава на бакнеж. Уште еден. Уште еден. Уште еден.

Автор: Србијанка Станковиќ