Ова е за сите мајки што бдееле ноќе со болно дете во рацете велејќи: „Во ред е, мама е тука.“
Ова е за мајките што оделе по куќата цела ноќ со бебето в раце, кое не престанувало да плаче.
Ова е за сите мајки што се појавиле на работа со плунка во косата, дамки од млеко на блузата и пелени во торбата.
За сите мајки што печеле колачи за родендени и шиеле костими за школски претстави.
И за сите мајки што не го правеле тоа затоа што биле на работа, трудејќи се да заработат за да ги платат сметките.
Ова е мајките што родиле деца кои никогаш нема да ги видат.
И за сите мајки што ги зеле тие деца, им дале дом и сета своја љубов.
Ова е за сите мајки што седеле на купите на кошаркарските, фудбалските или ракометните натпревари и кога децата ги прашале: „Дали ме виде?“, рекле: „Секако дека те видов, не би го пропуштила тоа за ништо на светот“ и навистина го мислеле тоа.
Ова е за сите мајки што им викале на децата во продавница и ги удриле по задникот во очај, кога децата удирале со нозете, како двегодишник што сака сладолед пред вечерата, и потоа се мразеле себеси затоа што ги изгубиле нервите.
Ова е за сите мајки што поразговарале со децата и им објасниле како доаѓаат бебињата на свет. И за сите мајки што сакале да го направат тоа, но едноставно не можеле.
За сите мајки што ја читале приказната за добра ноќ по два пати секоја вечер. И потоа ја прочитале уште еднаш по молбата: „Кажи ми уште една приказна“.
Ова е за сите мајки што ги научиле децата да ги заврзат врвките на патиките пред да тргнат на училиште. И за сите мајки што купиле обувки со лепенки наместо со врвки.
Ова е за сите мајки што ги научиле своите синови да готват, и своите ќерки да бидат храбри и силни.
Ова е за сите мајки чии глави автоматски се вртат кога нежен глас во толпата ќе повика: „Мама?“, иако знаат дека нивните деца се дома или веќе се големи.
Ова е за сите мајки што примиле повик од училиште дека детето им е болно и веднаш да дојдат по него. И тие го направиле тоа. Ова е за сите мајки чии деца тргнале по крив пат и кои не можат да пронајдат зборови со кои би допреле до нив.
За сите мајки што си ја гризнале усната кога виделе дека нивната 14-годишна ќерка ја офарбала косата зелена.

Што ја прави мајката добра? Трпението? Сочувството? Можноста за доење на бебето, приготвувањето вечери и шиењето на копчето на кошулата, сè во исто време? Или тоа е срцето? Дали тоа е болката што ја чувствуваш кога ја гледаш својата ќерка или син како преминува улица, одејќи првпат сам во училиште? Или тоа е стравот што го чувствуваш во 1 наутро кога твојот тинејџер со новопечена возачка дозвола доцни еден час дома? Грч што ќе те разбуди од сон, ќе те натера да одиш до креветчето во 2 часот по полноќ и да ја ставиш раката на своето поспано бебе? Или чувството на тапа болка додека ја гледаш ќерката или синот како спие, ноќта пред да замине на факултет во друг град? Или потребата, каде и да се наоѓаш, да потрчаш во прегратка на своето дете, кога ќе чуеш вест дека се случила несреќа, избил пожар или некое дете умира?

Ова е за сите мајки чии деца загинале во несреќа и мајките на оние што ја предизвикале несреќата.
За сите мајки чии деца преживеале несреќа и мајки кои седеле пред телевизорот преплашени, гушкајќи го своето дете кое тукушто се вратило живо и здраво од школо.
За сите мајки кои со солзи во очите ставале цвеќиња и кукли на гробовите на своите деца. За оние чии деца умреле од болести, несреќен случај и најлошо од сè и најтешко да се сфати, децата што извршиле самоубиство.

Ова е за сите млади мајки што се мачат со менување пелени и недостиг на сон.
И за постарите мајки кои научиле или сè уште учат како да ги пуштат децата да си заминат од домот.
За сите вработени мајки и мајки-домаќинки.
Самохрани мајки и мажени мајки.
Бабите, чија љубов кон своите пораснати деца и децата на нивните деца останува константна.
Мамо, фала ти!