„Ако вашето прво дете е прекрасно, мирно, соработливо, не фалете се премногу како родител. Тоа е само трик на мајката природа да ве измами да имате уште едно дете.“

Не знам кој ја кажал оваа реченица. Како и многу други паметни изјави, се шири непотпишана на „Фејсбук“. И е толку вредна што ќе ја пренесам како што е.

Така е и во мојот случај. Моето мало девојче е прекрасно соработливо дете од самото раѓање. За сѐ можам да се договорам со неа. Кога беа мали (имам момчиња и девојчиња близнаци) и ги возев на мојот велосипед со седишта, секогаш прва ја симнував од велосипедот. Секогаш стоеше настрана и чекаше да го спуштам нејзиниот брат. Ако го спуштев прво него, тој без сомнение ќе тргнеше по својот пат и ќе ме оставеше да го држам велосипедот со другото дете на седиштето и панично да викам на случаен минувач да го фати и да го врати назад пред да излезе на улица.

Такви се и денес, на четири години.

Да не беа близнаци, само да ја родев неа, на пример, на сите ќе им кажев дека е доволно да се одгледува дете со приказни, галење, бакнежи. Дека можеме да се договориме за сè со детето, потребно ни е само трпение. Накратко, би била горда на тоа каков одличен родител и одличен психолог сум. И би помислила дека родителите на кои од фрустрација повремено им излегува пареа од ушите се самите виновни што детето им е „невозможно“. Затоа што толку е прекрасно и соработливо моето дете.

Токму затоа мајката природа ми подари две деца, со сосема различни темпераменти, за да не се занесувам премногу.

Марк Твен еднаш рече: „Мајка ми имаше многу проблеми со мене. Но, мислам дека таа уживаше во нив“.

Секогаш е така со „невозможните“ деца. Те полудуваат, се однесуваш така што подоцна се каеш и се чувствуваш лошо, но навечер кога сите ќе заспијат, секогаш се враќаш на таблата за цртање, зборуваш со себе и доаѓаш до различно решение. И учиш да си простуваш. Само така растеш.

Силно верувам дека мирните и соработливи деца не ги тераат нивните родители да растат ни приближно толку. Само „невозможните“ деца, оние што ве „стресуваат“, ви ја расплакуваат душата, ве тераат да ги исплукате сите оние книги за родители што залудно сте ги читале, бидејќи само тие ви помагаат да пораснете внатрешно.

И на крајот од денот, кога ми снемува енергија, мојот четиригодишен син доаѓа со букет глуварчиња и ми вели: „Мамо, ти донесов цвеќиња. И јас те сакам многу“. И тогаш сè се заборава. И си простувам што понекогаш не сум на висина на задачата. Што понекогаш викам, иако мразам да викам. Затоа што бев груба со него, затоа што го удрив неколку пати досега, иако апсолутно не верувам во ќотек откако ги родив, затоа што неколку пати му кажав многу навредливи работи и плачев поради тоа.

Јас сум мајката чиј син вели „те сакам“ и ми носи букет цвеќе.

Вчера барав лего-коцки од моите омилени книги. Гласно воздивнав кога видов дека нема кај нас за да купиме. Тогаш син ми ме праша зошто толку тажно воздивнувам. Му објаснив. На тоа тој рече: „Ама мамо, ќе ти направам куќа од коцки, ќе видиш, ќе биде како што сакаш!“

И повторно се чувствував како најдобрата мајка на светот!

Автор: Желјка Курјачки Станиќ/ психолог и психотерапевт

Извор