– Генерациите стануваат послаби, секоја година. Ова го забележаа над 800 наставници што ги интервјуиравме пред осум години, тврди Ранко Рајовиќ, автор на програмата НТЦ во Србија.

Мора да смениме нешто. Првиот проблем се новите технологии. Рајовиќ вели дека детето не може да помине три часа пред екранот и да биде во развој на нивото што се очекува за неговата возраст. Друг проблем е недостигот на движење.

– Шест или седумгодишно дете треба да помине 15 до 20 километри дневно. Одевме многу далеку кога бевме деца. Кое дете во градот патува најмалку 2-3 километри? И мозокот се развива токму преку движење – вели Рајовиќ, нагласувајќи дека покрај овие две причини – многу време поминато пред екраните и недостиг на движење, има и други, но овие две се во суштина најголемите „виновници“ што нашите генерации стануваат послаби секоја година, во сите полиња.

Рајовиќ тврди дека онлајн наставата е „нужно зло“

– Ако има голем број заразени луѓе, децата треба да бидат онлајн – тврди Рајовиќ.

Тој апелира родителите да ги носат своите деца во шуми и паркови, да им дозволат да се качуваат по дрвја и да си играат како што правевме ние кога бевме деца. Додава дека на детето не му требаат сто активности, туку парк, шума и одмор на село.

– Мораме да ги научиме децата да размислуваат. Тоа е единствената подготовка за иднината. Тие поминуваат пет часа дневно на училиште и за тоа време не треба да ги учат работите напамет, туку да научат да размислуваат. И за да го направат тоа, мора да се движат – објаснува Рајовиќ.

Тој забележува дека проблемот што го имаат денешните деца, а ние како деца го немавме е хипервнимание.

– Децата учат пет или шест минути и не можат да продолжат, мора да паузираат. По паузата, повторно истото. А кога ќе им дадете видеоигра, може да потрае два часа. Ние имаме длабоко внимание и можеме да учиме два или три часа. Децата не можат да го направат тоа денес.

На прашањето како да го смениме тоа, Рајовиќ вели дека клучот е во нас, родителите, и времето што го поминуваме со децата. Тој советува да вклучите друштвени игри уште од најрана возраст. Како прво, „Не лути се, човеку“, а кога детето ќе научи да брои – карти или шах.

– Мораме да го научиме детето да совлада нешто со својот мозок, а не да му даваме видеоигра во која 1.000 слики се менуваат и детето ги следи. Тоа не е природно.

Што ако детето е веќе тинејџер, како можеме да го смениме тоа?

– Мораме многу да зборуваме, вели Рајовиќ, за да бараме нови методи. Родителите можат да се едуцираат, доволно е да ја посетат страницата на Унијата на наставници или страницата за учење НТЦ.

Сепак, полесно е да се насочат децата кон физички активности порано и навреме и подалеку од виртуелниот свет. Ако тие се веќе во тинејџерски години, тоа е потешко, но не и невозможно. Потребни се многу приказни и трпение за да им се покаже дека има нешто надвор од виртуелниот свет – тврди Рајовиќ.

Тој додава дека децата што се премногу фокусирани на виртуелниот свет се агресивни, несигурни и не можат да учат.

Извор