Неодамна, Американската академија за педијатрија (ААП) и Центарот за контрола и превенција на болести (ЦДЦ) ги ревидирале развојните фази на бебињата со цел подобро да го разберат мнозинството. Ревизиите ме натераа да размислувам за огромниот притисок врз мајките (и родителите како целина), нивните деца да ги исполнат детските развојни фази. Од моментот кога ќе се роди детето, ние сме бомбардирани со списоци за проверка на новороденчињата и фазите на развој кои се сметаат за стандардни. Притисокот започнува – и пред да знаеме, лебдиме над нашето дете со долга листа за забележување и пенкало:

-Подигнување на главата нагоре за два месеци.

-Превртување за шест месеци.

-Лазење за девет месеци.

-Одење за дванаесет месеци.

Понекогаш, најчесто кај мене, вината ме преплавува. А да не зборуваме за дополнителниот притисок од семејството, пријателите, социјалните мрежи, апликациите, книгите за бебиња и така натаму. Честопати имав чувство дека треба да бидам таа што треба да се соочи со критики бидејќи, на крајот на краиштата, јас сум мајката на моето дете и јас треба да го научам и да му го покажам патот.

Родителите не можат сѐ. Имаме дадилки, членови на семејството, градинки, училишта и центри во заедницата на кои исто така им веруваме за да ги учат нашите деца. Постигнувањето на развојните фази е важно, но тие се исто така водич – а не единствен начин за тоа како треба да биде. Но, притисокот што паѓа врз нас да се исполнат тие бебешки развојни фази сè уште постои и понекогаш може да биде напорен – и сосема искрено, јас сум изморена од тоа. Поради овој внатрешен и надворешен притисок, го споредувам моето бебе со други деца – се прашувам зошто едвај ми ги повторува зборовите (иако може да ги каже) или се прашувам зошто покажува незаинтересираност за некои активности во кои изгледа дека другите деца на негова возраст уживаат.

Мојот син не заостанува на ниту еден очигледен начин за кој знам во моментов – тој дури пешачеше на 9 месеци, за што многу луѓе беа изненадени. Но, притисокот тој да направи повеќе од тоа сè уште постои. И долготрајната листа за проверка на значајните моменти за бебињата си го трасира својот пат до првите редови на мојот ум. Се наоѓам себеси како внимавам на неговото развојно однесување, постојано се грижам и си го поставувам прашањето „што ако?“

Што ако заостанува? Што ако има проблем? Што ако не правам доволно за да го поттикнам неговиот развој и да ги изградам неговите вештини?

Но, вистината е дека моето дете оди по свое темпо. Тој е интелигентно момче. И јас сум горда на секоја развојна фаза што ја исполнува – пред време, навреме или дури и по очекуваното време.
Како мајка, научив да им верувам на моите инстинкти и, ако постои вистинска загриженост, знам дека можам да побарам лекарски или стручен совет за да не одложувам каква било можна дијагноза.

Но, во моментов, нема да го поминам детството на мојот син мерејќи го неговиот успех според тоа колку бебешки развојни фази ќе постигне рано или навреме. Во моментов, ќе го поттикнам неговиот развој на најдобар начин што можам – и неговото постигнување на тие фази ќе дојде на своето место како што треба. Секое дете е различно. Секое дете е воспитано во различни средини и има различно воспитување и околности – така што секое дете се развива со различна брзина. Сопствена стапка. Само затоа што детето на иста возраст како моето бебе може да изгледа понапредно, тоа не значи дека има нешто лошо кај моето дете.

Научив да престанам да се грижам толку многу за тоа што моето бебе не прави и да почнам да обрнувам внимание на она што го прави. Тој не е совршен и неправедно е да се обидам да ги прикачам моите очекувања (или дури и очекувањата на општеството) на него. Затоа што тоа би можело да биде штетен начин да го воспитувате детето – секогаш да чувствува потреба да ја исполни следната пресвртница наместо да го цени моментот во кој моментално се наоѓа. Сакам да бидам придружник на ова патување за учење со него. Сакам да бидам неговата најголема навивачка. Не сакам да го осудувам, да го споредувам со другите или да се сомневам во неговите способности. Сакам да бидам уверена во чекорите што ги презема – и сакам и тој да се чувствува сигурен.

Непрестајниот притисок за постигнување е секогаш тука, но јас учам како да ја намалам јачината на звукот и да го блокирам преоптоварувањето. Затоа што има толку многу магија во присуството и набљудувањето на тоа што прави вашето дете овде и сега. И токму сега, тоа е местото каде што сакам да бидам. Присутна. Навивајќи за него. И верувајќи во него.

Автор: Мараја Медокс

Извор