Од сите болни искуства, запоставувањето е најраспространето и најопасно бидејќи поминува незабележано. Нема санкции за родителот како во случај на физичкото малтретирање, а на детето му предизвикува најголема болка и траума, вели Томислав Куљиш, автор на програмата „Родителство и ран развој“, кој е основач на Центар за природно родителство.

Запоставувањето не е само неодговарање на потребите на детето за храна, топол дом и образование. Според Куљиш, тоа може да се опише и како неискусување на детето, негледање на неговата вистинска личност, некомуницирање со внатрешниот свет на детето, недостиг на емоции, непоставување граници на детето, што го прави да се чувствува несигурно и осамено затоа што чувствува дека никој не се грижи за него…

Кога ќе се каже дека детето е запоставено, тоа е многу повеќе од фактот дека нема чиста гардероба секој ден, неговите родители доцнат да го земат од училиште или не се занимаваат со неговото образование. Занемарување е и родителството во кое на прв поглед „ништо не недостига“ освен најважното, а тоа е вистинскиот емотивен контакт.

„Метафората за занемарување наспроти злоупотреба е како да сме оставиле растение во темна просторија без вода. Таквите деца стануваат возрасни со намален емотивен свет, неспособни да сочувствуваат со другите, не се познаваат себеси затоа што никој никогаш вистински не ги запознал, затоа што никогаш не можеле никому да му кажат какви се навистина.

Имаат проблеми со емоционалното саморегулирање и во себе носат многу гнев, кој често го проектираат на своите партнери или други лесни цели. Во суштина, носат тешка болка која ја потиснуваат, а не ни знаат од каде е бидејќи родителите ги уверувале дека имаат сѐ што сакаат. Сепак, го немаат она што им треба“, вели Куљиш.

Извор