Сѐ почесто ја гледам мајка ми во огледало. Нејзините силни и слаби страни. Сè почесто ја слушам мајка ми во моите реченици. Сѐ повеќе за луѓето што таа ги смета за добри, и јас мислам дека се добри, сѐ повеќе ги сметам за будали оние што таа би рекла дека се будали кога би ги запознала. Ја гледам во огледало и баба ми. Изгледам многу подобро отколку што таа изгледаше на триесет. Таа во нејзините триесетти немаше хидратантен крем и пудра, а јас немам пет деца.

Мајка ми и баба ми ме предупредуваат од огледалото секое утро, ме поддржуваат, ми даваат совети и многу ме нервираат. Мајка ми и баба ми секое утро се закануваат на сѐ што сум научила во животот. Истовремено негираат сè и потврдуваат сè. Мајка ми, баба ми и јас разговараме во мене дали нашите животи се сосема различни или дали всушност живееме еден ист живот на три различни начини.

Баба ми во мене сака кокошарник и градина. О, таа баба, проклето е во право дека се трујам со јајца од супермаркет и кокошка што не видела сонце. Мајка ми во мене сака да научам да плетам и шијам на 31 година. Секогаш да се однесувам како што би постапила таа. Да готвам како неа. Да се облекувам како неа. Да се ​​однесувам со луѓето исто како неа. Се засилувам во себе, сама, без кокошарник, без градина и без шема за шиење. Сосема сум задоволна од мојот модерен живот во кој се купуваат јајца, во кој не се восхитувам на никнатата зелка и скратените панталони. Но, тие две жени во мене, кои ништо повеќе не ми кажуваат во будниот свет, се поживи во мене од кога било досега.

Залудно ли се борев со баба ми и мајка ми последниве 31 години? Дали сепак ќе биде по нивно?

Дали нивните животи имаат повеќе смисла, а мојот, иако многу полесен и поудобен, сепак не е доволно исполнет? Дали би била уште посреќна ако ги слушам нивните гласови во мене? Дали, сепак, жените кои се копии на нивните мајки и баби се несреќни? Дали нивните гласови се предупредување дека нешто не е во ред или само семе кое ни го всадуваа во детството и штотуку е примено?

Сите овие прашања ме мачат додека се шминкам, па едно од нив се појавува на моето лице. Не можам повеќе да ги игнорирам. Прашање е само колку често ги слушам и признавам дека се во право и постапувам така како што тие би постапиле. И колку често ќе им кажам – извинете, ова е сосема друго време и сосема друг живот. Знам дека сте ми кажале многу. Сепак, не верувам дека ми кажавте сè.

Автор: Марина Радош

Извор



912

X