Кога моите деца беа бебиња, јас бев во свој елемент. И покрај долгите ноќи и напорни денови, бев смирена зашто се грижев за нив. Ги бањав, ги хранев и ги држев блиску до мене, па раните месеци ми беа омилени и се чувствував пријатно во целиот процес.
Потоа дојдоа годините кога тие веќе не беа бебиња, туку мали деца. Како што растеа, така растеше и нивната желба за играње. Сфатив дека тоа е нешто во кое јас не сум многу добра. Играњето беше сосема непозната активност за мене и за волја на вистината, не беше нешто во кое уживав. Седењето на подот и играњето со играчки секогаш ми даваше чувство на задача, што некогаш ми предизвикуваше и чувство на вина, признавам. Секогаш имаше толку многу работи што требаше да се завршат, а јас не можев да се изборам со фактот дека треба да правам ментален попис на сите нив наместо да уживам во тоа време. Тоа значеше дека ми стана полесно да кажам оти ќе играм „подоцна“, одложувајќи ја таа активност во иднина сè додека тие години не поминат.
Иако си дозволувам да ме обзема чувство на вина со години поради ова, сепак, како што моите деца растат, сфаќам дека мојата аверзија кон играњето не значи дека јас сум лоша мајка. Иако ова е поле од родителството каде што не сум баш добра, сепак има други области во кои блескам. Јас сум она што се нарекува „мајка од слободен ранг“. Сакам да ја истражувам природата со моите деца, да се занимавам со градината, да гледам инсекти и да собирам вода на плажа. Искрено, квалитетите што ме прават и малку дезорганизирана мајка, исто така, ме ставаат во свој елемент за да извршувам одредени надворешни истражувања и авантури со моите деца.
Исто така, уживам да работам во кујната и сакам кога децата ми помагаат со готвењето. Се разбира дека е потребно повеќе време и е неуредно, но јас можам да се справам со тој хаос бидејќи е важно за децата да бидат вклучени во секојдневните обврски. Иако и 10 минути играње со лего-коцки со децата за мене може да изгледа како вечност исполнета со анксиозност дека нема ништо да завршам од обврските, 10-те минути во кујната мене ми се забавни и продуктивни со нив.
Кога станува збор за уметнички работи – и тоа е областа во која блескам. Сакам да бидам креативна со децата, па да цртаме и сликаме заедно. Одиме во библиотека, читаме книги, а и не сум толку стара за да организираме забава со танцување. Среќна сум што сум во ситуација каде што мојот сопруг го презема товарот кога се работи за играње на подот. Тој блеска во таа област – местење играчки, возење автомобилчиња и седнување на подот и играње со децата, генерално. Иако мојот стил е малку различен, исто така има вредност. Можеби има помалку играчки, но има многу љубов и поврзување.
Иако не сакам да играм со децата и веројатно никогаш нема да сакам, правам пауза од чувството на вина. Наместо тоа, ќе се пофалам себеси за областите во кои навистина блескам и ќе го признам фактот дека моите деца добиваат секакви видови љубов и внимание, што е впрочем и најважно.
Автор: Менди Ем
912