Замислете ја следнава слика: мала, скромно опремена куќа сместена во зеленило. Нема градска врева и хаос. Зад куќата има градина во која е засаден зеленчук. Има и некои овошни дрвја. Лисја, плодови, лисја, плодови… И сѐ е непрскано, органско…

Жена, мајка, неоптоварена со естетика, и лична и амбиентална, има мирен израз на лицето. Јас би рекла речиси пасивен. Ги зема децата, ги дели чиниите, и еве… Ако си јадел, си јадел, ако не си, ќе сакаш да јадеш кога ќе бидеш гладен. Децата истрчуваат од дома, сите… боси. Тие газат по трева, земја и камчиња, а кога врне, газат по вирчиња и кал. И така од рана пролет до доцна есен. Ако случајно настинат, никој не ги труе со антибиотици. Тие растат без телефони, без грицки и слатки. И секако, без глупави, скапи и модерни играчки.

На таа слика, една жена ги става своите деца на велосипед. Тие се вешто спакувани, двајца зад седиштето, трето во корпата на воланот и четвртото во стомакот. Таму се вклопуваат и неколку чанти. Одржуваат рамнотежа. И така на жештина, дожд, ветер, снег… А, да… возат велосипед како обични луѓе, без кациги и заштитна опрема. Мајката дава знак наместо трепкач со раката.

Ја слушам приказнава и си мислам: „Јас така би паднала, да не знаеш кое дете каде одлетало…“

На истата таа слика, дошло време за породување. Првите три ги родила во топлината на својот дом. За четвртото ќе се породи во болница, каде што мајката ќе оди со велосипед. Од куќата до болницата има точно седум километри. Тоа не е ништо. Таа сѐ уште е во одлична форма. И полесно ќе се породи. Па… тоа е жена, не е како идната јас.

Се замислувам себеси опкружена со сите мои најблиски роднини. Бабицата мора да биде на линија, за секој случај. Ме возат во автомобил, секако. Можам и да легнам на задното седиште. Три кеси во багажникот. Една за пред, друга за по породувањето и трета за бебето. Иако другите две може да се донесат подоцна, дефинитивно треба да имам увид во содржината. Треба да стигнам во болница најмалку два дена пред породувањето. Да скенирам сѐ и да им дадам доволно работа на студентите за да вежбаат на мене. А болничкиот персонал треба однапред да се подготви и приспособи Очекувам да имам најмалку две-три врски. Ако некој „испари“, да има резервна. Нормално е да ги користам сите достапни лекови за да можам да го доживеам празничниот момент без болка.

Да се ​​вратиме на првобитната слика…

Кога децата се подготвени за училиште, никој не се возбудува особено. Тоа е само редовна секвенца на настани. Животот не се менува многу. Си заминуваат и сами се враќаат, нема нова гардероба, никој не им помага со домашните задачи… А и јас би имала проблем со тоа. Како да не се купи нешто ново за првиот училиштен ден, да не се слави со торта, да не се лепат налепници на тетратки и книги… ? Како да не отидам на приредбата првиот ден кога сите потајно се мериме меѓу себе? Ова се други мајки, моите нови најдобри пријателки. И првиот впечаток е најважен, нели? Не можам да замислам дека ќе пропуштам да блокирам половина улица во сообраќајот додека паркирам? Кој има право да ми го ускрати тоа задоволство?

Читам текстови за тоа како живеат луѓето во Холандија, Данска, Британија и други нормални земји. Сѐ е едноставно, тивко, скромно… Ако мислевте дека на сликите опишани погоре мислев на нив, ужасно се лажете. Пишував за животот на мојата прабаба. И тогаш некој се осмелува да каже колку сме ние заостанати. Она што тие го имаат сега, ние го имавме пред сто години. И да се прашувам, не би се преселила во минатото.

Признајте сами, да се појави трудница на велосипед пред породилиште, тоа сигурно би се појавило на вестите. Сите би плукале по државата, системот, режимот, мажот, фамилијата… Соседите би ја жалеле… Роднините би велеле: „Леле… немаат ли кутрите за бензин, такси…“ Мајка ми накратко коментираше за таквата идеја: „Па, таа ќе убие некого…“

Добро утро, Европо… Не брзам да влезам во модерниот свет. Тука ми е сосема добро. За разлика од многумина, гледам дека има нешто добро во оваа наша „заостанатост“. Ги сакам нашите емотивни снимки. Нашиот инает и бурни емоции. Сакам големи прослави и искрена тага. Сакам кога некој ми ги брише солзите. Сакам да бидам разгалена. Би сакала да останам женствена, слаба, нежна, насмеана, убава… На крајот на краиштата, ние сме од југот, топли, каприциозни… Но кога треба, можам и да стиснам заби. И да издржам. И уште се смеам… Па каде го има тоа?

Не можам ни да замислам по породување да не добивам барем цвеќе, да ги нема нашите бабички, да не добие бебето златник, ни паричка под перницата. Апсолутно не би се согласила дека крштевањето не треба да биде свечено како првиот роденден. Не ни помислувам на можноста сите достапни баби и тетки да не ми дојдат на помош. Има ли нешто послатко кога дедото ја турка количката или оди на пазарење? А кој ќе ме убеди дека секоја бебиситерка е подобра од баба и дедо? На моја радост и на оние околу мене, со задоволство ќе ги прифатам сите придобивки што ми се ставени на располагање. И… што не е во ред со тоа?

Почитувани читатели, „европски луѓе, со пошироки сфаќања“, однапред признавам дека секој ваш негативен коментар ќе биде залуден. Нема шанси да ме убедите дека треба да изгледам како сумо борач, дека треба да имам тупаница како лопата, лесно да кревам по десет килограми во секоја рака, да одам на породување со велосипед, да пијам пиво од кригла без да трчам по моите деца, да не се шминкам, да не пијам кафе со другарите, да не плачам додека гледам тажен филм и до крајот на животот да не го раскажувам моето породување…

Автор: Наталија Томиќ, авторка на книгата „Седум смртни вируси“

Извор