Мојата работа губи смисла. Јас во клин – тие во плоча. Не знам дали сакам до крајот на животот да ја работам оваа Сизифова работа“, еден ден ми го кажа ова мојата одлична колешка, воспитувачка која обожава деца и сјае секогаш кога е со нив.

„За кого зборуваш?“, ја прашав.

„За родителите. Како цел свет да полудел“, рече тажно, претажно.

„Ќе го провериме тоа веднаш. Можеш ли да донесеш некој список од својата група?“, ја прашувам.

„Обележи ги имињата на децата за чии родители зборуваш“, ѝ реков.

Седеше над списокот десет минути и обележи четири имиња од 25.

Се насмевна, веднаш ѝ стана јасно и весело отиде кај децата. Нејзината работа и тоа како има смисла. Светот не е насочен кон пропаст, но прегласните поединци секако се. Ги имало и ќе ги има секогаш и засекогаш, заради рамнотежата меѓу ѕвездите можеби – не знам. Но медиумите пренесуваат различно бидејќи негативната вест ѕвони посилно.

Тие денови мојата ќерка посака да оди со пријателка надвор. Ѝ се јавив на мајка ѝ. „Што правите? Имате ли некои планови за овој топол ден?“, прашав.

„Немаме. Јас нешто читам, а Маја гледа цртани, па телефонот, и така во круг… како и сите нејзини врсници. Ова е лудо време, кутрите деца“.

„Па ајде да ги водиме на Штранд?“, велам весело.

„Не, голем метеж е, дојдете кај нас“, нè повикува гостопримливо.

„Подобро да одат надвор отколку под клима. Лето е“, ја убедувам, „можеме да одиме на базен“.
„Леле, таму пак колку многу народ има… навистина не можам. Ќе ни скока некој на врат“.

„Некој парк?“, не се откажувам.

„Таму има многу бебиња и мали деца, големи се за во парк“, ја прелива мојата чаша на родител кој се жали на денешницата и телефоните.

„Во ред, ние одиме надвор, а ти размисли чии врсници направиле секаде метеж додека твоето дете е пред екран. Лудо некое време, но во твојата глава како изговор“.

Со две пријателки излеговме и наидовме на метеж на игралиштето и базените преполни со весели деца, додека некои под клима-уред и покрај екраните го следеа 21 век.

Децата се наша одговорност и тука трендовите не постојат. Па кој како сака и како умее.

Автор: Снежана Голиќ, педагог