Д-р Едвард Троник е еден од најпочитуваните американски професори и експерти за детски развој. Тој е угледен професор на Универзитетот во Масачусетс и автор на еден од најзначајните експерименти за влијанието на недостигот на родителска наклонетост и поврзаност врз детето.

Троник го спровел овој експеримент во далечната 1975 година и сè уште е еден од најзначајните во областа на детската психологија. Тоа се нарекува „експеримент на ладно лице“ и еве зошто е толку важен.

Каков е експериментот „ладно лице“?

Спроведен пред речиси 50 години, овој експеримент го набљудува однесувањето на детето, поточно на бебето, во зависност од реакцијата на мајката. По две минути интензивна игра, насмеана и со постојано внимание, мајката за момент се врти и го враќа бебето целосно изменето. Со мирно, камено лице, без никакви емоции. Бебето постојано се обидува да ја „врати“ мајка си, да ја заинтересира за интеракција и повторно да воспостави контакт. Кога сите овие обиди остануваат без одговор, бебето се „повлекува“ и ги врти лицето и телото од мајката, со израз на лицето што покажува дека изгубило надеж.

Овој експеримент останува еден од најповторливите во развојната психологија. Се користи уште многу пати, при испитување на меѓукултурните разлики, глуви бебиња, бебиња со Даунов синдром, бебиња изложени на кокаин, деца со аутизам, деца чии родители страдаат од депресија…

„Направивме и експеримент при кој мајката клекнува за да биде на ниво на очите со речиси едногодишното бебе, да си игра со него, да разговара, па мајката одговара на неговите потреби, се врти во насока кон која покажува бебето. Мајката и бебето ги усогласуваат своите потреби, комуницираат и токму тоа им треба и на бебето и на мајката. Во следната фаза од експериментот ја замоливме мајката да не одговара на потребите на бебето, да стане сериозна и да го направи своето лице без израз“ – објаснил д-р Троник, авторот на експериментот.

„Бебето многу брзо сфаќа дека маjката е поинаква и се обидува повторно да го придобие нејзиното внимание на сите начини на кои дотогаш комуницирало. Се смее, покажува со прстот во одреден правец затоа што е навикнато мајката да гледа во тој правец, ги испружува рацете кон неа, се лути и изгледа како да вели: Што се случува овде? Потоа почнува да плаче…“, вели тој.

Иако овој експеримент траел само 2 минути, бебето реагирало многу бурно, почнало да се оттргнува од мајката и да станува од столот. „Иако беше младо, беше под голем стрес, додека мајка му повторно не му прозборува“, изјавил Едвард Троник.

Од овој едноставен експеримент родителите можат многу да научат за тоа како нивното расположение, нивните реакции и емоции влијаат врз нивните деца. И кога се многу мали, но и во тинејџерските години. Им се пренесува нашата нервоза, депресија, стрес, а недостигот на поврзаност остава длабока трага. Малите деца не можат да ни го кажат тоа. Но, можат да ни покажат. Наше е да не ги толкуваме таквите знаци како разгалување, туку како здрава потреба за емотивна поврзаност со оние што им се најважни на светот.

Извор