Дали мора да го понижуваме сето она што било пред нас за да се чувствуваме подобро? Тешко е да се оттргнеме од впечатокот дека сите сакаат она што било пред нас да го претстават како нешто лошо, иако токму тоа било темел на сите наши постигнувања и заклучоци

Во морето совети за таканареченото модерно родителство треба да се потсетиме и на нашите родители, кои не беа модерни, но не беа ни виновни ни лоши. Го правеа, како што јас велам, она што најдобро го знаеја. И навистина верувам во тоа.
Од сето она што сме го пречкртале бидејќи сега не е добро, а тогаш било, дефинитивно е добро да се поддржи избегнувањето проодувалка, за која и денес е докажано дека му штети на развојот.

Зошто одеднаш се чини дека само ние знаеме што е најдобро?!

Речиси сѐ што останало воопшто не било полошо од денес. Ни поопуштениот начин на воспитување ни тие стари добри времиња сами по себе.

А зошто одеднаш ни се чини дека само ние знаеме што е најдобро? Еден од одговорите е: Денес сите пишуваат. Некогаш пишуваа писателите и новинарите. Во морето секојдневни совети за бременост, мајчинство, бебиња и деца, лесно е да се изгубиш. Сите би сакале да бидат оние што другите ги слушаат, а не оние што слушаат. Јас, иако се занимавам со пишување, секогаш сум сакала да ги чујам и другите. Откако сум се родила (а пишувам многу подолго), ги читам и ги слушам другите мајки, психолози, стручњаци, истражувања… и размислувам. Со голем број од нив не се согласувам, а дел од нив пишуваат бесмислени работи.

Дали мораме, за да се чувствуваме подобро од сега, да го понижуваме сето она што било пред нас?! Тешко е да се оттргнете од впечатокот дека сите на некој начин сакаат она што било претходно да го претстават како полошо, иако токму тоа било темел на сите наши сегашни заклучоци и постигнувања.

Колку што јас помнам, навистина сум имала среќно детство. Во ред, се случувале и помалку убави работи, но сите сме можеле да трчаме по улица, да бидеме надвор до стемнување, да си играме по туѓи дворови и да крадеме цреши. Правевме некои работи што денес се незамисливи, но нам ни беа дел од среќното растење.

Никој не се воздигаше себеси за да го посрамоти другиот

Поголемите деца ги чуваа помалите, имавме изгребани колена, наместо „Инстаграм“, имавме семејни албуми и зимски сладолед. Наместо кусур, се земаа гуми за џвакање, ние повеќе уживавме, а имавме многу помалку.
Ги слушавме постарите, ги поздравувавме луѓето на улица. Си игравме „Супер Марио“. Цртани имаше во сабота, по вестите. И тогаш екранот беше штетен, но немавме можност да ги расипеме очите.
Се јадеше тоа што го имавме, ни просо ни амарант, но тоа беше здраво за тие пригоди. Најверојатно, многу поздраво отколку сега. Некогаш ќе добиевме бонбони или чоколадо (што беше многу ретко) и никој не ги прозиваше нашите родители дека тоа е отров.
Кога бевме бебиња, купечките кашички беа престиж, а не срамота. Бидејќи никој нормален, ни тогаш ни сега, не ги дава секој ден. Никој не се лутеше на „Сѐ е работа на организација“, но никој не се воздигнуваше себеси за да ги засрами другите мајки. Барем не јавно. Доени сме колку што можеле нашите мајки, да знаеја дека тоа е пожелно, би доеле и подолго. Денес знаеме.

Секој може да напише блог, но не секој совет е вреден да се послуша

Одлично е што е денес имаме технологија, што светот напредна и што имаме повеќе начини да се информираме за сѐ. Но кога веќе можете да избирате, изберете го она што има смисла. Секој може да напише блог, но не е секој совет вреден да се послуша. Кога некој ќе ви напише дека треба да го оставите детето да плаче, се разбира дека нема да го послушате иако можеби нас нѐ оставаа да плачеме. Не оставајте ги децата без надзор и не оставајте ги самите да ја преминуваат улицата. Други времиња се, би рекле.
Но, дали денес родителите сакаат да ги хранат своите деца со BLW-метод, со сечкано, гмечено, природно, купено – навистина, тие треба да одлучат. Бидејќи, ве молам, не вџашувајте се пред модерните мајки, ниту пред старомодните. Всушност, никој не сака да го доведе своето дете во опасна ситуација.

Не е секое старомодно решение погрешно

Можеби недостигаа малку нежност, почувствителен пристап и повеќе пофалби, бидејќи денес навистина имаме докази дека казните не водат никаде, а пофалбите и тоа како можат да нѐ доведат далеку, затоа на своите деца безрезервно дајте им го тоа!

И оставете ги да трчаат, и да паднат. И тие лузни на колената нека им бидат единствените лузни што некогаш ќе ги имаат.

Автор: Ивона Вранариќиќ