Детето нема право да ги вознемирува и да им пречи на другите или да се однесува грубо или агресивно на кој било начин.

На сите родители им е јасно дека да се сака детето значи да се обезбеди неговата физичка сигурност и емоционална благосостојба. Но, ова не е единствената „работа“ на родителите. Треба да им покажеме дека не е убаво да се однесуваат како „разгалени детишта“ или насилници.

Иако е сосема сигурно дека детето барем еднаш ќе се однесува несоодветно, можеме да направиме многу за да му помогнеме да успее да ги надмине таквите ситуации.

Вистинското прашање е каде е границата помеѓу заштитата и ограничувањето на детето?

Прочитајте неколку корисни насоки.

Безбедност на игралиштето

Добро погледнете го „теренот“ и постојано следете го вашето двегодишно/тригодишно дете кога ги користи справите на игралиштето. Ова е особено важно кога се обидува да се качува, се обидува да направи нешто ново или кога има друго дете во близина. Имајте на ум дека дури и најагилното дете може да биде удрено и соборено од друго.

Бидете „другар-чувар“

На децата им треба нашата помош ако се однесуваат несигурно или агресивно кон другите деца. Како „пријател кој им го чува грбот“, можеме да понудиме заштита и да интервенираме, но треба да сме емотивно неутрални, а не вознемирени. На овој начин можеме да блокираме удирање, гризење, туркање итн., а истовремено ги прифаќаме импулсот и чувствата зад него (ако ни се јасни).

Се разбира, родителот во улога на пријател-чувар разбира дека тоа е импулсивно, неразумно, типично однесување и дека само вербалните потсетувања или навреди нема да помогнат да се спречи. На децата им треба нашето уверување за да им го чуваме грбот додека минуваат низ овие непријатни фази.

Доколку продолжи агресивното или несигурното однесување, можеме да бидеме сигурни дека детето ни дава јасен сигнал дека нешто не е во ред со него – можеби се чувствува премногу уморно, гладно или нервозно и мора да го напушти игралиштето и да оди дома.

Учтивост – учење правила за добро однесување

За да им помогнеме на нашите деца да постигнат успех, мора да се погрижиме да се придржуваат до „куќните правила“ на одредена средина. Ова значи дека им треба помош за да разберат или барем да се приспособат на одредена средина. На пример, може да веруваме дека пријателката е премногу ригидна во правилата за играње на нејзините деца или дека не се согласуваме со нејзиното правило дека децата треба да седат додека јадат или пијат, но одлучивме да го доведеме нашето дете во ситуација, па мораме да ги прифатиме нејзините правила. Не е наше да ги преиспитуваме или тестираме овие граници.

Јавни игралишта. Постојат одредени правила на интеракција и игра што еволуирале за локалните деца, а ние треба да му помогнеме на нашето дете – како гостин – да ги разбере и почитува. Способноста да се приспособиме на „локалните обичаи“ е основен елемент на социјалната интелигенција што ќе им служи на нашите деца во текот на детството и пошироко.

Основна свест и обѕир

Од децата не може да се очекува да бидат свесни за потребите на другите. Затоа, родителот треба да го спречи детето да се качува преку тобоганот на игралиштето или да остане подолго на дното или на друг начин да ги блокира справите додека другите деца чекаат да ги користат.

Во ресторан и продавница – Можеби изгледа строго, но од безбедносни причини, а и од аспект на учтивост, родителот има задача да го спречи детето со својата врева да им пречи на другите на јавни места, да трча наоколу, да вади предмети од полиците и слично.

Всушност, ние им должиме на нашите деца да го заштитиме нивното достоинство во овие ситуации. Ако не успеат да се однесуваат правилно на овие места, време е да ги однесете дома и да ги научите на неколку работи.

Не очекувајте зборовите да бидат доволни

Децата се способни да ги следат нашите вербални барања и упатства. Сепак, нашата помош може да ни се најде. Социјалните ситуации може да бидат многу стимулативни и вознемирувачки, па дури и на децата кои добро ги знаат правилата може да им треба нашата помош за да ги следат.

Како да се подготвите?

Ако го подготвиме нашето дете однапред за ситуации и искуства, ќе му помогнеме да се чувствува вклучено. Ова го зајакнува детето, гради самодоверба и чувство на сигурност. Освен тоа, го ублажува стравот, им помага на децата да прифатат, па дури и да се радуваат на нови, предизвикувачки, непријатни или навидум непријатни ситуации.

Објаснувањето на „куќните правила“ за одреден простор би било клучен аспект на оваа подготовка.

Доверба – моќ да го пуштиме детето

Откако ќе ги поставиме нашите основни граници, на децата треба да им се дозволи да го направат другото. Нашите решенија и упатства целосно ги потценуваат нашите деца. Сум видел деца како решаваат „незгодни“ ситуации на безброј начини или исто толку лесно одлучуваат сами понатаму, што е исто така флексибилно и моќно.

Нашите интервенции несвесно можат да ги научат децата дека им требаме за да го избришеме нивното разочарување и да им покажеме што да прават понатаму. Сепак, тие учат многу повеќе и градат самодоверба кога ги признаваме нивните чувства додека се спротивставуваме на искушението да ги поправиме работите.

И покрај тоа што го обезбедуваме нивниот успех со поставување соодветни граници, она што на нашите деца најмногу им треба е нашата доверба во нивниот социјален процес на учење. Здравата самодоверба и социјалната интелигенција секогаш ќе одат рака под рака.

Извор