„Не кажувај ми дека си изморена!“ Мојата колешка ме гледаше мене – личноста која нема деца, како да немам право да бидам изморена. „Немаш деца, не би знаела. Изнемоштена сум. Тоа е ноќна мора. Затоа не зборувај ми за умор“, ми рече.

Дами, седнете. Треба да разговараме. На жените без деца им е дозволено да бидат изморени. Животот понекогаш може да биде исцрпувачки или болен за секого од безброј причини, без оглед на нивниот родителски статус. Не сакам да ѝ пријдам на оваа тема како нервозен пријател кој дава глупави совети што никој не ги побарал, но еве го заклучокот: велејќи им на луѓето дека не им е дозволено да бидат изморени или во емоционална или физичка болка затоа што немаат деца е еднакво понижувачко и омаловажувачко како и нападот врз ново мајка затоа што користи адаптирано млеко наместо мајчиното. Не треба да бидам родител за да бидам изморена. Имам хронична болка од ревматоиден артритис и полимиозитис. И фибромијалгија, тригеминална невралгија и хронични мигрени. Јас сум авантура од хронична болка – одберете сами. Остра болка што ме тера да се замолчам во средината на реченицата? О, да. Чудна болка која е половина иглички, половина чувство како да сум влечена со автомобил? Да, и тоа.

Понекогаш таа болка се собира во еден џиновски среден прст, а јас завршувам во несвест на каучот 16 часа. Ова не е луксузно одложување без деца – јас ја губам свеста од болката. Да се биде во постојана болка што не можам да ја контролирам или предвидам е физички и емоционално исцрпувачки. Дали денес се истегнував, пиев вода, јадев често, вежбав и медитирав? Да? Одлично! Еве гром од болка низ лицето без причина!

Престанав да им се отворам на жените што не ги познавам добро за мојата хронична болка откако одговорот стана некоја варијанта на: „Никогаш не си родила, па не ја знаеш вистинската болка.“

Да се пожали друга жена што не се породила е опасно СТРАШНО и лошо воопшто. Она што е вознемирувачко, дури и во овие ултрабурни времиња, е тоа што толку многу важни жени во мојот живот најдоа суптилни или не толку суптилни начини да ми кажат дека мојата болка не е важна затоа што не создала друго човечко суштество, исцрпеноста не е валидна бидејќи не е поврзана со родителството. И не сум само јас во таква позиција. Кога работев во областа на медицината, слушнав како медицинска сестра ѝ кажува на една млада девојка во која удри автомобил дека болката од нејзината скршена карлица не е ништо во споредба со породилна болка.

„Ако мислите дека ова ве боли, почекајте да родите бебе“, весело рече таа. Боже, госпоѓо.

Разбирам зошто родителите воопшто, но и мајките се одбранбени во ставовите. Породилната грижа во САД е страшна, дискриминацијата во бременоста е огромен проблем, а грижата за децата е премногу скапа. Тоа звучи исцрпувачки, вознемирувачки и тешко за справување. Имам почит за несебичноста што произлегува од изморената мајка. И со најголема почит гледам на мајките изморени од развод или болен родител, болно дете или дете со посебни потреби. Сето тоа е валидно и не дозволувајте некој да ви каже дека не е. Спротивно на тоа, престанете да му кажувате на вашиот колега, пријател или член на семејството што нема деца дека неговата борба не е важна затоа што нема деца.

Иако немам деца, не сум цела ноќ надвор, да пијам вино со моите пријатели, да зборувам за фасцинантни работи за возрасни и да се исмевам со сите вас, губитниците, кои седите дома со децата. Не читам на плажа откако ќе спијам до доцна напладне, а потоа да се смеам како негативец од Бонд-филм.

Автор: Равишли Партнер

Извор