-А што велиш, повторно отворила боледување?! Ајде, те молам, само таа е мајка! Како ние никогаш да не сме чувале бебе!

-Да! И само се жалат таму на „Инстаграм“ и „Фејсбук“ дека се несфатени! Нивната совест ги јаде! Те молам!

Цел сектор во фирмата зборуваше за колешката што „повторно отвори боледување“. Мажите се оддалечија малку од коментарите, само на некои места можеше да се слушне: „кој уште вработува млади жени, секогаш нешто им фали!“ Жените, пак, не ги штедеа зборовите.

Постарите колешки се сеќаваа на нивната младост и првото мајчинство со надмена носталгија, помладите, невенчани жени негодуваа дека мораат да „повлечат повеќе“ и повторно да завршуваат „туѓи проекти“. Сè на сè, никој не разбра зошто Маја од човечки ресурси воопшто се вратила на работа кога „не е способна да помине две недели без боледување“.

Разбирање во колективот – нема да го доживеете

Инфекција на увото, седум инјекции, одмор, загревање, капки, рецепти – ѝ се вртеше во главата на Маја додека возеше низ градот. Јован спиеше на задното седиште, стуткан и исцрпен од плачење. Сообраќајот беше густ, хаотичен, денот маглив, па Маја дури за момент успеа да се насмее со себе – исто како во мојата глава!

Знаеше – според погледите од канцеларијата – дека веројатно сè уште не ја напуштила зградата кога почнале да ја озборуваат. „Разбирање во колектив, тоа нема да го доживееш овде“, ѝ рекол постар колега кога почнала да работи, а таа тогаш не го разбрала. Сега ѝ беше повеќе од јасно. Само, озборувањето на колегите беше последното нешто што таа го додаде на вагата на чудесниот живот, кој не може да се доведе во рамнотежа.

Баланс – дали постои?

Баланс – сите нонстоп зборуваат за рамнотежа. Работете работа што ја сакате или само работете за да заработите и да го нахраните вашето семејство и да бидете мајка каква што сакате да бидете. Но, што сакате всушност? Јован и Јелена да се насмеани и здрави, Јелена да ја завршува домашната задача навреме и Јован да не плаче кога ќе го остави во градинка. Ручекот да е секогаш топол, вкусен, да се излезе фамилијарно во парк или во кино. Да бидат сите испеглани, чисти, средени и да знаат дека „мама е тука“.

Само – мама не е тука.

Затоа што мама мора да се подготви и „да биде професионална“ во својата работа за да не ги изневери шефот, децата, сопругот! А каде се родителите?

-Маја, речиси десет дена не си дошла кај нас, зошто не ги носиш децата да ги видиме? Стари сме… Ни треба, знаеш, тато го виде на ТВ, некој гел за проширени вени, мора да е добар штом се огласува на ТВ. Скокни до аптека? Хм, треба да ги провериме и рецептите, не знам дали докторот ги напишал таму. Кога ќе дојдеш?

Нерамнотежа = вина

Автомобилот застанува на црвено светло, детето спие назад, мислите доаѓаат во бранови. Можеби не требаше да ја прочитам таа книга синоќа, подобро да спремев ручек за два дена. Но, кој знаеше дека Јован ќе се разболи? Оставив полузавршен извештај на работа, можеби од дома, кога ќе спие Јован, ќе го средам и ќе ја завршам домашната работа со Јелена. Марко ќе се врати доцна од работа уморен, не можам да го оптоварувам со подготовка на вечера.

-Ах, лековите за мама! – ѝ светна мисла во главата во исто време кога автомобилот одзади свирна за да тргне.

Семафорот светеше зелено.

Бркајќи ја рамнотежата препорачана од психолозите (а очигледно постигната само од некои натчовечки мајки), Маја стигна до невидлив ѕид. Се запали зелено светло и продолжи да вози, а цело време се чувствуваше како да не знае каде оди. Возеше, се разбира, по истата траса, на пат од Здравствениот дом до куќата, но сѐ околу неа наеднаш беше искривено, наопаку.

-Дали и другите мајки се чувствуваат вака неисполнети? Зарем тоа не е погрешно? На работа „се јадам“ себеси бидејќи знам дека не сум доволно време со децата. И тогаш, дома, наместо всушност да бидам таму, се грижам за извештаи, незавршени или уште полошо – незапочнати проекти.

Со горко чувство се сети на последната расправија со сопругот.

-Само се жалиш, Маја. Не си единствената во таа компанија, не зависи сѐ од тебе. Исто како што не си единствената во оваа куќа, не е сѐ до тебе. И јас сум тука. Ајде викендов да одиме на село како што зборувавме со месеци. Не кажувај ми дека треба да работиш прекувремено, само ти си ја носиш работата дома!

-Јас сум единствената што зема боледување поради децата! Само јас работам од дома кога се болни. И тогаш сè уште се очекува да направам сè совршено!

-Кој очекува? Спушти ја топката малку, вдиши длабоко. Не ги гледаш работите јасно.

-Ти вдиши!

Не отидоа на село. Иако со недели „воздивнуваше“ дека добро ќе ѝ дојде бесплатен викенд. Знаеше дека звучи сурово, онака како што не сакаше – ниту да звучи ниту да се чувствува, но поради тоа чувство на вина што ни приближно не беше доволно добра, и беше сè потешко нешто навистина да промени.

Организацијата е половина работа

Секој што не го доживеал ова чувство на вина може да ги каже тие магични зборови „организацијата е половина работа“ со мирен ум. Маја како да не знаеше да се организира. Проблемот никогаш не беше во организацијата, туку во продуктивноста и во кочниците кои беа на секој чекор. Може да имате идеален план, ако си наметнете обврска да правите сè совршено – од почеток сте осудени на неуспех.

Вината оди рака под рака со каење и казна – не можете да одите на викенд за да уживате со сопругот кога сте закажале сè оваа недела. Не можете да му се жалите на пријателот дека сте обземени од наизменични бранови на срам и гнев бидејќи „немате право да се чувствувате така“, само треба „добро да се организирате“.

Црвено светло.

-Дали претерувам? – се праша таа. – Што сакам?

-Да бидам мајка. Среќна и задоволна жена, децата да се здрави и насмеани. Да не ми се заврзе стомакот кога ќе го оставам Јован во градинка и ќе одам на работа. Ми требаат јасни граници и да знам зошто правам сѐ што правам.

-Мамо, сакам да бидам со тебе. Јас не одам во градинка.

-Знаеш што? И јас сакам да бидам со тебе, но мора да работиме. Мама си ја сака работата, како што ти ги сакаш твоите пријатели.

Можеби Марко е во право.

Прво, земете длабок здив.

Второ, простете си.

Трето, дознајте за кои вредности се борите.

Борете се само за нив. Не против себе.

Земете уште еден здив.

Зелено светло.

Автор: Србијанка Станковиќ

Извор