Мајките знаат да бидат неописливо здодевни: доктори за општи места во стилот – „ќе настинеш“, „си ослабела“ и слично. Кога на тоа ќе се додаде постојаното критикување на децата, давање совети кога никој не ги бара, зачудени од идејата возрасниот син или ќерка да оди на море со друштво, бидејќи патот е долг и опасности демнат зад секој агол, како и ситните критики – „можеби треба да си ја исчешлаш косата“, „друг кармин повеќе ти одговара“, „здолништето ти е прекратко“ или „зошто по ѓаволите ја пушти таа брада“ и слично од делата на аматерски стилисти кои ги негуваат многу мајки, логично е да се претпостави дека нивните деца често мислат дека се здодевни и напорни. Грижата, всушност, е убиец на секоја радост во животот.
Со години мислев дека мајка ми е таква, а потоа, еден ден, кога искрено се погледнав во огледало, сфатив дека и самата му припаѓам на тој древен автохтон домашен вид. За малку ќе стекнев имиџ и пример на класична задушлива мајка. И тогаш дојдов до заклучок дека ако не научам да се опуштам, ако не успеам да застанам и да го третирам моето возрасно дете во секое време како возрасна, автономна и рамноправна личност, од која имам толку многу да научам – дека не само што ќе зборувам предвреме, туку ќе ѝ ставам и камен околу вратот. И кој нормално би сакал такво нешто?
Како што ние сакаме насмеани, опуштени и весели деца, а не намуртени, така и нашите деца сакаат насмеани и опуштени мајки, а не доживотни врховни судии и обвинители. Сакаат, кога веќе сме ги воспитале и пораснале, да им бидеме пријатели и соговорници, сакаат опуштени моменти обележани со пријателство, разбирање и меѓусебно почитување. Тие сакаат да се однесуваме кон нив како што се однесуваме кон нашите пријатели. Сакаат муабет, хумор, сакаат да им бидеме некако млади. Нема врска со годините или брчките, има врска со почитта. Да им кажеме дека се во право и дека нешто не знаеме и да не се жалиме и да критикуваме, туку да ги фалиме и поддржуваме.
Кој сака да оди да види некој што постојано критикува?
Мислам дека на тоа треба да се работи – мајката секогаш може да биде подобра. А кога мајката е подобра, сѐ е подобро.
Сè уште, да ви кажам искрено, учам дека мојот збор не мора да биде последен, и дека не само што не е важно да се биде во право, туку е многу лесно да се каже дека не сте во право.
Кога по еден ручек во локалното кафуле, откако ја прашав како го поминала времето со мене, ќерка ми лежерно ми кажа дека си поминала прекрасно, сфатив, по којзнае кој пат, дека животот е генијален само за оние што се подготвени да учат, но не и за оние што мислат дека знаат сè.
Автор: Мирјана Бобиќ Мојсиловиќ
912