Не. Прашањето за удирање или неудирање деца нема врска со мајките, има врска со децата.

Од професионалците за ментално здравје и развој на детето зависи дало ќе ги предупредат луѓето за штетните последици од таквите практики, исто како што од стоматолозите се бара да предупредат за опасностите од благото за забите или лекарите за сето она што лошо влијае врз физичкиот развој на детето. Ако, кога удирате дете, се чувствувате виновни, во право сте што го чувствувате тоа. Чувствата се таму за да нѐ предупредат дали правиме добра или лоша работа, а не можеме да правиме лоши работи, а да се чувствуваме добро.

Има многу приказни за темата физичко казнување на децата. Експертите предупредуваат дека со физичкото казнување ги учиме децата дека насилството е во ред, без разлика дали го трпат или го вршат, а широко распространетата висока толеранција за насилство во нашето општество е сосема разбирлива бидејќи „и јас така растев, па што ми фали“.

Ако се чувствувате лошо кога удирате дете, тогаш овој текст е за вас.

Не сте лош родител, едноставно не сте знаеле дека сте можеле подобро. Не сте спиеле доволно, имате проблеми на работа и дома, оптоварени сте. Тоа сепак значи дека го удирате детето за себе, а не за него. Тоа е аларм дека треба да преземете одговорност за вашето однесување бидејќи друга личност, било да е дете било возрасен, не може да биде причина за нашето однесување.

Прашањето за удирање деца не е прашање на техника на дисциплина, туку на вредности во воспитувањето. Дали на детето се гледа како на предмет што треба да се доведе до ред? Дали на детето се гледа како на продолжение на нашите потреби (тоа треба да спие кога спиеме, да се одмора кога ние се одмараме…)? Или на детето се гледа како на суштество што размислува? Како суштество кое има своја волја од раѓање? Дали се почитува како посебна личност? Дали се смета за способно за неговата возраст? Дали знаете што е соодветно за неговата возраст? Дали му верувате на детето?

Кога се разгледува овој проблем, неминовно е да се забележи конфликтот на генерациите во воспитувањето на децата.

Претходните генерации се трудеа да го вклопат детето во околината, а денешните да ја вклопат околината во децата. На пример, денес сите опасности во куќата и станот се отстранети или обезбедени додека децата не го развијат својот мозок и способноста да размислуваат на причинско-последично ниво, додека во претходните генерации често се случувало да кажат „не“ на сè удирајќи им ги прстите со стап и на тој начин, како што знаеме денес, убивајќи ја нивната љубопитност, волјата, креативноста, иницијативата, со што се раѓа уште поголем бунт кој подоцна, особено во адолесценцијата, се појавува преку разни деструктивни или самоуништувачки однесувања.

Како можете да му објасните на едногодишно дете дека нешто не е дозволено без удирање?

Никако. Ниту со удирање ниту без него. На таа возраст можете само да го исплашите детето и стравот ќе го блокира, но нема да се откаже само од штекерот или шпоретот, ќе се откаже од многу работи, често дури и од фактот дека е добра и вредна личност. Не сум сретнал родители кои успеале само еднаш да удрат дете под две години и да го „научат“ на некое однесување. Честопати удирањето се повторува по неколку дена поради истото однесување. Премногу е вообичаена реченицата (со или без удирање): „Ти реков?“ или „Морам ли да ти кажам стопати?!“ Џеспер Јул, семеен терапевт, вели дека на детето треба да му се каже нешто од сто до двесте пати за да може да се интегрира во однесувањето. Запомнете го тоа.

Затоа, целта на овој текст не е да бидам противник на удари по задникот, мојата цел е удирањето да го изгуби значењето. Затоа што освен што е неизмерно понижувачки за детето, тоа е штетно и за родителот, кој по неколку моменти го чувствува истото, го чувствува своето дете, ги чувствува неговите емоции на беспомошност и понижување, преку механизмот на проекција, механизмот кој е вроден, кој му се дава на детето да разбуди емпатија кај родителот со погледот, изразите на лицето, зборовите и говорот на телото на детето, вметнувајќи ги во родителот чувствата што ги чувствува.

Има луѓе кои не веруваат во љубов и долг брак. Има луѓе кои го живеат.

Има луѓе кои не веруваат во воспитување без удирање. Има луѓе кои така пораснале.

Не можам да ви кажам да не ги судите родителите кои удираат деца, не можам да ви кажам да не ги судите родителите кои не удираат деца, бидејќи вие имате своја глава и своја волја.

Можам да ве поканам да размислувате, да научите, бидејќи секогаш има нешто и од кого.

*Не сум за законско казнување на родителите кои физички казнуваат дете од две причини:

1) Не можеме да го спречиме насилството врз децата со насилство врз родителите. Сè уште зборуваме за позицијата кој е посилен, а кој послаб наместо еднаквост, што само значи дека како општество имаме многу работа за да ги искорениме токсичните обрасци во меѓусебните односи, кои се присутни со векови. Наместо тоа, воведете и обезбедете дополнителна едукација за родителите.

2) За детето, секоја родителска казна или одвојување и отсуство од семејството е неизмерно постресно од физичкиот удар.

Автор: Сунчица Јовановиќ, психолог и терапевт
Извор