„Така е тоа, секоја жена пропаѓа откако ќе стане мајка“, рече една моја млада и очигледно многу несовесна колешка без да трепне и продолжи со елаборатот за жени кои очигледно физички пропаѓаат по породувањето. Да не бев на пат да станам мајка во тоа време (што таа сè уште не го знаеше како податок) веројатно ќе се впуштев во една рунда борбени активности во обид да ѝ докажам колку е плитка, површна и во секој поглед немилосрдна оваа нејзина изјава, но наместо тоа, само неколку пати длабоко вдишав и издишав броејќи до десет и продолжив со мојот живот.
Но, не можам да кажам дека таа реченица не ми падна на ум неколку пати подоцна. Не поради испрашување, неизвесност или проверка на вистинитоста на нејзиното тврдење, туку повеќе поради постојаниот шок од фактот дека една жена може да каже нешто такво.
Никогаш нема да го заборавам денот кога ги добив фотографиите од првата фотосесија со син ми, два месеца по породувањето. Точно се сеќавам како се чувствував кога фотографот дојде кај нас дома, а јас сакав „да го завршиме тоа што е можно побрзо и безболно, само за да има убави спомени во албумот“. Така и беше… Поради бебето, ја направивме фотосесијата со таква брзина што не очекував никаков спектакл од материјалот. И кога пристигнаа готовите фотографии, не можев да се вразумам… Гледав, гледав прекрасни моменти на родителство и љубов фатени во кадарот, а сосема поинаква „јас“ на сликите. Она што ме шокира беше некое мое ново и досега невидено опуштање кое се чувствуваше и се гледаше на секоја фотографија. И тогаш сфатив дека моето мало чудо од дете ме направи многу поопуштена личност во сите погледи. Претпоставувам дека целиот капацитет за релаксација се споил во насока на улогата на мајка и грижа за него, па не остана многу за областите како „како ми е косата“, „дали добро се вклопив“ и „паника поради милиони неважни работи на ден“. Тие фотографии јасно покажаа што ми се случило во животот откако го префрлив фокусот на друго суштество.
Дали тоа значи дека не успеав?
Ако сте тип на човек кој валидизира друга жена врз основа на маникирот, времето поминато пред огледало, редовното правење фризура или дотерување од утро до вечер, о, да, тогаш дефинитивно сум осудена на пропаст. Немам време за средување, утринската рутина ми падна од час на десет минути, обично излегувам во најудобна или најпрактична комбинација, па наместо лак и комплети за маникир, масата за убавина ми е покриена со пелени, а во продавниците наместо совршената нијанса на розово, јас сè повеќе барам совршени влажни марамчиња. И со голема гордост ќе кажам дека ни најмалку не ми е гајле за ваквото „распаѓање“.
Затоа што има многу поголеми и поважни работи во животот кои треба да ги цениме. И сакам да верувам дека сите важни луѓе во мојот живот се на страната каде што се јасни вистинските вредности, а исто така се надевам дека огромното мнозинство е на таа страна. Она што според моите очи ги подредува луѓето по скалата на распаѓање и нераспаѓање е многу поконкретно од тривијалните и површни работи, на пример, колку лоши денови за коса може да си дозволи еден поединец и дали жената е доволно често уредна. На крајот на краиштата, перцепцијата на другите жени преку изгледот и времето што го вложуваат во грижата за нивниот изглед е шлаканица, според мене, за сите оние жени што низ историјата се мачеле да нѐ доведат овде каде што сме денес, или барем онаму каде што повеќето од нас треба да бидат. И каде точно е тоа? Километри далеку од таа изјава што ја споменав на самиот почеток. Изјава која не е само безумна навреда за мајките и е целосно неразбирање на нивната примарна функција и грижа, туку навреда за сите жени воопшто, бидејќи со неколку непромислени збора се сведовме на нашиот изглед и вложувањето во него.
Верувам дека нема самохрана мајка на овој свет која во одреден момент не се изгубила во својата нова улога. Не постои некоја што не се обидува да го усогласи својот живот пред бебето и животот со бебето, загрижена дека ќе се изгуби себеси и ќе се прашува дали некогаш повторно ќе најде рамнотежа и ќе добие сѐ што би ѝ било потребно. Јас самата поминав низ милион фази и расположенија од породувањето, обидувајќи се да составам ново „јас“, кое ќе биде задоволно со мене и со мојот живот и со мојот дневен распоред и времето вложено во себе. Во сето ова не ми требаше факторот на нереални очекувања од околината.
Во сето она што нѐ оптоварува во мајчинството, ова во никој случај не треба да биде уште една ставка. И во многуте денови што ги поминавме оптоварувајќи се со косата, тенот, како ни изгледаат фармерките и колкав ни е обемот на половината, вистинско освежување е едно утро да се разбудиме, да се погледнеме в огледало и да не се грижиме за ништо од наведеното.
На крајот на краиштата, прекрасно е чувството да се знае еднаш во животот дека се грижите за вистинските работи!
Автор: Нина Слишковиќ
912