Неодамна, по долго време, отидов на краток одмор со сестра ми. Бевме ние две, со децата. Пет дена бевме на место кое нè поврзува со посебни спомени. Местото каде што порасна нашата мајка, местото каде што јас поминав дел од летата како дете. Кај баба ми, на реката, со братучедите, чичковците и тетките, безгрижно и прекрасно, какви што беа летата кај баба ми.

Иако секогаш и насекаде одиме како семејство, некако ми одговара да бидам таму само со децата. И овој пат со сестра ми. Тоа е нешто што е… наше. И нè поврзува сите со мајка ми, која повеќе не е тука. И семејство од кое не остана многу. Тоа чувство кога имаш толку многу спомени, кога ќе ја погледнеш таа река, ќе го чуеш звукот на брановите, ќе ја помирисаш и ќе го почувствуваш тој мир од детството… За мене, тоа беше одмор. Одмор за душата.

Првите две ноќи бевме само ние трите, а потоа дојде сестра ми со своите деца. Тие први два дена јадевме во првата продавница. Пити, бурек и слично. Одевме на ќебапи штом пристигнавме и на пица по вечерната прошетка. Во меѓувреме, децата живееја од грицки и сокови. Остануваа будни сè додека не можеа повеќе да гледаат.

-Можеме ли да го прескокнеме миењето заби денес?
-Апсолутно.

Кога внука ми отиде да си ги мие забите првата вечер, моите деца ме прашаа каде им се четките за заби. Во нивната чанта. „Чекај, сè уште не си ги измиле забите?!“, праша сестра ми.

-Не… Добро, знам сè – реков, знаејќи дека тоа ѝ е несфатливо.

Миењето заби не е некоја тешка работа што не можеш да ја направиш кога си уморен, знам. Но, има нешто во тоа – не мора да правиш нешто што секогаш мора да го правиш…

Дома, на пример, без исклучок, јадеме зготвена и домашно приготвена храна секој ден. Навикнати сме на тоа. Но, не мора да го правиме тоа и на одмор

Миење под туш или во река

Таа вечер се спремавме да одиме во град, по цел ден поминат (освен ручекот) на реката. Сакавме да излеземе што е можно поскоро, моите деца веќе беа облечени (и исцрпени од сè, беа на пат да заспијат), братучед ми дојде да се прошета со нив и нè чекаше, а внука ми се упати кон бањата да се истушира.

-Не мора сега да се тушираш, се избања во реката – ѝ реков.

-Мама рече дека морам – одговори таа и отиде во бањата.

Цел ден пливаа во кристално чистата, ледена река.

Кога се разбудивме утрото, сестра ми праша кој што ќе јаде за појадок. Донесе житарки, какао. Јас не донесов ништо. Сепак, мојот внук има година и пол, веројатно би донела нешто и јас да имав толку мало дете… Секој почна да нарачува според своите желби. Значи, сите садови мораше да се мијат. Дома, кога има време, секогаш имаме појадок направен по желба. На едниот му се допаѓа едно, на другиот друго, на мојот сопруг неговото, мене нешто по мој вкус. И тоа е нешто со кое немам проблем, го обожавам. Но, има нешто во фактот дека не мора да правиш нешто што секогаш го правиш…

Знам дека сето тоа беше спротивно на принципите на сестра ми во секој поглед. Ја сакам бескрајно, слични сме во толку многу мали и големи работи, никогаш не се каравме дури ни како деца, секогаш наоѓаме заеднички јазик, секогаш се согласуваме или ја прифаќаме другата личност. Но, во ова, ние сме сосема различни. И тоа е во ред! Сигурна сум дека ќе има многумина што размислуваат баш како неа. Правилата и рутините постојат за да се одржуваат и почитуваат со причина. Но… за мене, тоа отстапување од правилата, тоа „кршење“ на правилата, тој одмор, тие купишта грицки и сокови и пити и бурек, тоа немиење заби и нетуширање, донесе таква слобода и таков мир што не би го менувала за ништо на светот. Ме врати во безгрижноста на детството, можноста да ѝ се восхитувам на реката што ја обожавам без размислување, да разговарам со драги луѓе без стрес… Да се опуштам. На одмор.

Сите сме различни и не мора да се согласуваме за сè, или да мислиме или да се чувствуваме исто. Кога сум тука, дома, сè се прави по одреден редослед. Будење, појадок, забава, ручек, излегување, вечера, миење заби, туширање…Н о, има нешто посебно во тоа да не мора да правите нешто што секогаш мора да го правите во секојдневието…

Извор