Родителите честопати несвесно пренесуваат модели на однесување што самите ги искусиле во сопственото детство. Сепак, благодарение на напредокот во психологијата и невронауката, сега знаеме дека постојат неколку клучни навики што можат значително да ги подобрат емоционалните односи со децата. Овие навики им овозможуваат на децата да се чувствуваат видени, разбрани и безбедни, а им даваат на родителите алатки за да изградат поздрава и поповрзана семејна динамика. Подолу се наведени две важни навики што можат да ја зајакнат емоционалната стабилност и меѓусебната доверба на долг рок.

Одговорете со емпатија

-Емпатијата е способност да се разбере емоционалното искуство на друго лице, а во родителството таа игра клучна улога во развојот на безбедна приврзаност. Кога родителите се обидуваат да ги разберат чувствата на детето од нивна перспектива, тие создаваат врска што придонесува за чувство на прифаќање и поддршка – објаснува психологот Џонис Веб.

Истражувањата покажуваат дека родителската емпатија има позитивен ефект врз емоционалниот и социјалниот развој на детето и го намалува ризикот од проблеми во однесувањето. Децата што доживуваат емпатија од своите родители развиваат поголема отпорност и подобри емоционални вештини.

Сепак, важно е родителите да бидат свесни за сопствената емоционална регулација. Прекумерното реагирање на негативните емоции на детето може да го намали влијанието на емпатијата и да го зголеми емоционалниот стрес кај детето. Урамнотеженото, мирно присуство му овозможува на детето да научи како да се справи со емоциите на здрав начин.

Научете го вашето дете како да се справи со емоциите

-Родителската одговорност вклучува не само разбирање на емоциите, туку и активно учење на вашето дете како да ги препознава и регулира. Ова значи да му помогнете на вашето дете да разбере што чувствува и како може да се справи со тие чувства на конструктивен начин – вели Веб.

Поставувањето граници со емоционално поддржувачки тон е дел од тој процес. На децата им е потребна структура што јасно им покажува какво однесување е прифатливо, но без да ги понижува или казнува. Ова го поттикнува развојот на саморегулација и одговорност.

Родителите што разбираат и поставуваат јасни граници им помагаат на децата да развијат емоционална зрелост и чувство на сигурност. Овој пристап му покажува на детето дека неговите чувства се важни, но дека постојат начини да ги изрази без да биде навредливо.

Извор