Мојот син отсекогаш бил мил. Тој сè уште сака да седи во мојот скут, иако му станува сè потешко за удобно да го распореди своето слабо тело кое е старо осум години.

Тој е силен противник на кошаркарскиот или фудбалскиот терен, но неговата агресија е разиграна, а не злобна. Обожава да се кикоти, сака да го скокоткаат и не му пречи да се исплаче ако се повреди или работите не одат по негова замисла.

Нашето општество е преполно со слатки и чувствителни момчиња како мојот син. Мирисаат на топло нараснато тесто за леб. Нивните очи се светли, нивната смеа шармантна.

Честопати размислувам: „Каде заминуваат сите тие слатки момчиња?“

Секако, постојат физички промени кои ги чекаат момчињата за време на пубертетот. Почнуваат да мирисаат. Им се менува гласот. Исто така, стануваат посвесни за себе. Има работи што веќе не „треба“ да ги прават, дури и ако сакаат: Да плачат, е едната од нив. Да ги прегрнуваат нивните мајки.

Општеството е исто така полно со жестоки девојки како мојата ќерка. Често зборувам за нејзиното патување во адолесценцијата – вџашувачко губење на самодовербата и сеопфатната желба да биде сфатена како убава.

Но, таа повеќе не е жестоката меѓу децата на нејзина возраст. Таа останува назад и настрана. Очајно се плаши да не се засрами себеси – или, што е поверојатно, јас да ја засрамам. Списокот со работи што ги правам за да ја засрамам вклучува: одење покрај неа во јавност, зборување со неа во јавност и воопшто одење или зборување во јавност, точка.

Минатата година ја пријавив за кошарка (ја принудив да се занимава со кошарка, според нејзините зборови), во очајнички обид да го спасам тој жесток дух што го видов во моментот кога таа првпат ги отвори нејзините црни очи. Кога ќе одлучи да го вложи своето срце, таа блеска на кошаркарскиот терен – како што знаев дека ќе направи.

Секој што сака да изнесе аргумент дека девојчињата се „природно“ грижливи, а момчињата „природно“ агресивни, треба да гледа кошаркарски натпревар за девојчиња од 6. одделение. Гледајте како девојката се обидува да ја одземе топката од рацете на противничката, само погледнете го нејзиното лице.

Таму има суровост. Интензитет. Нејзиното лице вели: „Оваа топка е моја. Одам по неа со сѐ што имам“.

Порано тој интензитет го гледав во секоја нејзина постапка. Сега тоа го гледам само на кошаркарскиот терен.

Што ќе му направи општеството на мојот сладок и чувствителен син? Што ќе ѝ направи општеството на мојата жестока и силна ќерка?

Веќе гледам што ѝ прави – ја турка настрана. Жестокост? Можеби тоа е во ред на кошаркарскиот терен, вели општеството, но во спротивно, издржи. Гледај се постојано во огледалото.

Исто така, веќе имам претстава што ќе му направи општеството на мојот син. Некогаш, мојот посинок, кој сега има 24 години, исто така беше чувствителен и сладок. Ја потпираше главата на моето рамо кога му читав пред спиење. Тој тивко седеше на задното седиште за време на патувањата, загубен во мислите, повремено поставувајќи проникливи прашања на кои ретко можевме да одговориме. Никогаш не прашуваше: „Кога ќе стигнеме?“, туку наместо тоа велеше: „Зошто камењата тонат, а чамците пловат?“

А дедо му често му велеше да престане да плаче. Тоа беа истите пораки што тој ги доби и од останатиот дел од општеството, особено од неговиот очув и од двајцата дедовци. Со текот на годините, гневот навлезе во него и го стврднуваше во емоциите. Ја изгуби љубопитноста, почна да учествува во тепачки, градеше ѕидови и ги оттурнуваше луѓето од себе.

Мојот син никогаш не го запознал својот дедо пред да почине и за среќа добива пољубезна и понежна порака од неговиот татко и дедо по мајка. Но, знам дека општеството сепак ќе го освои – на овој или оној начин – на крајот. Можеби метаморфозата ќе биде помалку екстремна, но сепак ќе се случи.

Двете мои деца лебдат на различни точки на таканаречениот машки/женски спектар – дури може да се тврди дека ќерка ми е родена со повеќе квалитети што би ги сметале за „машки“, а мојот син со повеќе квалитети што би ги класифицирале како „ женски“.

Тие квалитети останаа со нив во текот на детството, но општеството сега ја турка мојата ќерка кон „женската“ страна на спектарот, исто како што ќе го оддалечи мојот син од истата.

Навечер, кога го гушкам син ми пред спиење, го вдишувам мирисот на „свежо дете“ кое знам дека наскоро ќе почне да се менува. „Добра ноќ, мамо“, вели тој. „Те сакам“.

Знам дека нема да бидам мајка засекогаш. Процесот на стареење е неизбежен, но процесот на растење не мора да биде. Само да дозволиме нашите слатки и чувствителни момчиња да пораснат во слатки и чувствителни мажи.

Автор: Керала Тејлор

Извор