Родителите често ги потценуваат способностите на децата дури и откако тие ќе почнат да градат социјални врски надвор од домот. Сеќавањата на менувањето пелени и хранењето на беспомошните доенчиња тешко се бришат од меморијата.

Како мајка, мислев дека има толку многу работи на кои треба да ја научам ќерка ми, од учење на азбуката до градењето издржливост. И понекогаш тоа беше предизвик за мене бидејќи јас не сум природно трпелива личност – и покрај тоа што трпението е една од националните карактеристики со кои се гордеат Јапонците. Трпението е доблест во која никогаш не сум гледала голема вредност.

Ја менував својата работа кога не ми се допаѓаше корпоративната култура или кога се чувствував исцрпена, па јас сум последната личност од која би побарале да ги научам вашите деца на трпение. Меѓутоа, при семејно патување во Кагава, одеднаш се појави можност да го сфатам вистинското значење на упорноста и трпението. И исто така, престанав да се грижам за издржливоста. Тоа се случи кога го посетив Котохира-гу, попознат како Конпира-сан кај локалното население. Тоа е светилиште Шинто, кое се наоѓа во планинската област Кагава – Удон Рај.

Локалните жители се поклонуваат во ова светилиште за среќа, особено на божеството на океанот. Но, повеќе од сè друго, долгата патека со стрмни камени скалила го прави Конпира-сан место вредно за внимание. Потребни се 785 чекори за да се посети главното светилиште и уште 583 чекори за да се стигне до внатрешниот храм. Вкупно 1.368 чекори за да ги видите сите знаменитости.

Кога мојот сопруг го паркира автомобилот во подножјето на планината Котохира, бевме безгрижни туристи. Небото беше мрачно. Качувањето на сите 1.368 скалила не беше во план, бидејќи нашата ќерка имаше само 4 години.

Еден водич на паркингот ни понуди бесплатен дрвен стап како поддршка при качувањето, а на ќерка ми ѝ се допадна. Но, мојот сопруг и јас се сомневавме дека таа ќе почне да се жали по неколку минути. Се обложувавме дека нема да издржи ни пет минути. Спротивно на шансите, таа замавна со дрвениот стап како да е скокач во височина и продолжи да се качува. Без мрморење.

Наскоро почнавме да се потиме и требаше да направиме кратка пауза за да се напиеме вода. Таа, сепак, не се откажа.

Гледајќи наназад на патеката што ја поминавме, можевме да ги видиме многуте скали што се спуштаат по ридот. „Ние дојдовме толку високо! Ти оди одлично!“ – го поздравивме нејзиниот напредок и ѝ рековме дека ќе добие сладолед откако ќе го посетивме главното светилиште. Таа само кимна со главата и продолжи да се качува по скалите.

На 628. скалило, храмот Асахи-Јаширо чекаше посетители. Многу туристи мислат дека пристигнале во главната зграда, но првата станица допрва треба да се појави. Вообичаено е да се посети Асахи-Јаширо откако ќе се оддаде почит на главниот храм. Направивме пауза на клупата пред Асахи-Јаширо, за да се воодушевуваме на убавата атмосфера.

Една госпоѓа која седеше до нас ја праша ќерка ми: „Колку години имаш?“

Таа гордо ги покажа четирите прсти и рече дека сама искачила над 600 скалила. Љубезната жена го пофали нашето мало девојче, а ние си посакавме среќа да се искачиме сите заедно до главното светилиште. Конечниот пристап до централното светилиште беше стрмен. Мојот сопруг и јас се понудивме да ја носиме в раце нашата ќерка. Но, таа рече дека ќе се обиде сама да го спроведе тоа. Бевме изненадени од нејзината упорност.

Иако беше облеана во пот и без здив, таа полека, но сигурно чекореше по скалите. Таа на крајот ги заврши сите 785 чекори!

Беше навистина неверојатно. Кај главниот храм, таа беше најмалата посетителка. Погледот од главното светилиште беше неверојатен, прекрасен резултат за нашата напорна работа. Ја мемориравме глетката во нашите умови за да се потсетиме на денот кога нашето девојче само ги освои големите чекори. Фрлајќи монети во кутијата, ја гледав нејзината глава како почнува да се навалува, што беше првиот знак на исцрпеност. Сè до паркингот, го носевме в раце нашиот мал шампион со славеничка парада.

Таа беше храбра. Сè што ѝ требаше беше охрабрување и хидратација. Сето тоа го направи сама. Порано претпоставував дека родителите треба да ги учат децата како да бидат трпеливи и упорни. Но, згрешив. Тие веќе имаат цврстина, а она што им треба е поддршка.

Сега не сум загрижена дали сум доволно добра за да ја научам на важноста на трпението. Дури и прескокнувањето на часовите и менувањето на работните места изгледаат како здрав дел од постигнувањето поголеми цели и соништа.

Исто така, решив да верувам дека моето девојче е доволно храбро и упорно, бидејќи моќта на јазикот е нешто што не може да се игнорира. Еден ден, можеби ќе ѝ здосади да ги слуша нејзините родители како скандираат: „Сама искачи 785 скалила!“, но дотогаш таа ќе се смета себеси за упорна.

Нема ништо помоќно од тоа да имате некој што верува во вас, а тоа е работа на родителите.

Автор: Јуко Тамура

Извор