Во детството, родителите им даваат емоционална поддршка на децата и ги водат низ животот. Улогите на родителите и децата потоа се јасно дефинирани. Меѓутоа, како што децата растат и стануваат независни, овие граници често стануваат нејасни. Родителите можеби се прашуваат што друго можат да им понудат на своите деца, или кога нивните деца ќе им обезбедат нешто за возврат. Тие особено го чувствуваат ова кога возрасните деца прават работи што несвесно предизвикуваат нивните родители да се чувствуваат несакано. Се поставува и прашањето дали децата треба да се грижат за своите родители во нивната старост. Децата се охрабруваат да бидат независни, но оваа независност понекогаш води до занемарување на потребите и чувствата на нивните родители. Дури и најразумните родители можат да се чувствуваат отфрлено и неважно.
Еве неколку примери на однесување што предизвикува родителите да се чувствуваат вака:
Занемарување на семејните традиции
Семејните традиции симболизираат заедништво и припадност. Кога возрасните деца ги игнорираат традициите, тоа испраќа порака дека родителите повеќе не се важни. Иако е нормално секој да си создава свои рутини, учеството во традициите покажува почит кон вредностите што ги пренесуваат родителите. Особено е важно да одвоите време за вакви моменти на празници или семејни собири.
Недостиг на комуникација
Родителите често се чувствуваат осамени кога нивните деца се селат од дома. Психологот Гај Винч истакнува дека осаменоста може да создаде чувство на отфрлање, што ги спречува родителите сами да го започнат разговорот. Едноставните гестови како кратка порака, слика или повик може да значат многу. Ваквите мали знаци на внимание им покажуваат на родителите дека се дел од животот на нивните деца.
Не споделуваат важни моменти
Родителите сакаат да бидат дел од животот на своите деца, дури и кога децата имаат свои семејства. Споделувањето на животните успеси, како интервју за работа или првиот чекор на внукот – им помага на родителите да се чувствуваат поврзани. Не се работи само за големите работи, туку и за малите нешта од секојдневниот живот кои можат да им го разубават денот.
Површно учество во разговорите
Кога децата за време на разговорите со родителите ги гледаат своите мобилни телефони или ги слушаат со половина уво, се добива впечаток дека не им се важни родителите. Според консултантот Рут Шимел, активното слушање ги зајакнува довербата и блискоста. Едноставниот чин на посветување целосно внимание за време на разговор може да има длабок емоционален ефект.
Јавување само кога им треба нешто
Родителите можеби чувствуваат дека нивните деца ги користат само како извор на финансиска помош или како служба за услуга. Секоја врска бара рамнотежа на давање и земање, па затоа е важно да покажете благодарност и грижа, а не само да контактирате со вашите родители кога ви треба помош.
Посетите се како обврска
Кога децата доаѓаат дома само затоа што „мораат“, родителите го чувствуваат тоа. Иако е природно децата да сакаат свој простор, повремените посети кои се мотивирани од вистинската желба за поврзување се непроценливи.
Занемарување на благодарноста
Изразувањето благодарност е од суштинско значење за секоја врска. Како што вели терапевтот д-р Тери Орбух, благодарноста не само што ги зајакнува односите, туку ги задоволува и основните човечки потреби за препознавање и блискост. Едноставно „благодарам“ може да им покаже на родителите дека нивните деца ги ценат.
Игнорирање совети
Родителите даваат совети од љубов, но возрасните деца често го доживуваат тоа како критика. Иако е важно да се постават граници, игнорирањето на советите може да им остави на родителите впечаток дека нивното искуство не е важно.
Често откажување на плановите
Кога децата постојано ги откажуваат договорените планови, родителите се чувствуваат отфрлени. Психологот Ник Вињал предлага разговорите за такви теми да се водат со отворен ум, каде што е важно да се земат предвид чувствата на другата страна и да се слуша без осудување.
Неизразување емоции
Без разлика колку се пораснати децата, на родителите им значи да слушнат како им велат „те сакам“ или да добијат внимание. Споделувањето спомени, создавањето нови спомени, како и повремените гестови на нежност им покажуваат на родителите дека се сакани. Односите меѓу родителите и возрасните деца бараат напор од двете страни. Малите гестови на внимание и комуникација можат да направат голема разлика во тоа како се чувствуваат родителите. Потсетувањето на љубовта и поврзаноста им дава вредност на врските кои се темел на нашите животи.
Автор: Карина Шиждрак
912