Без разлика дали системот го направиле еден куп злобни луѓе со намера да ги уништат другите или го направиле куп експерти и добронамерни луѓе за да направат работите да функционираат што е можно подобро, секогаш ќе постојат некои „паметни луѓе“ кои ќе бараат начин да го зезнат системот без некоја посебна корист.

Пример за тоа, кој секогаш ме враќа на почетните позиции на општествените основи, е како одредени родители на деца од градинка ги засукуваат ракавите, земаат копја и почнуваат битка против воспитувачките, заменските воспитувачки, чистачките, понекогаш раководителите и ретко директорите.

Клопчето на човечката глупост почна да се одмотува пред мои очи за време на првата родителска средба за моето најстаро дете, продолжи на родителските средби на училиште, па се префрли на родителските средби за моето најмало дете. И види, некои работи никогаш не се менуваат: родителите со години не ги слушаат наставниците, ги заобиколуваат правилата, а важните работи кои носат голема одговорност се во состојба да ги препуштат на случајот.

На 244. родителски средби на кои досега сум присуствувала, секојпат, без исклучок, било кажано дека не треба да се носат болни деца во градинка.

Ова влегува во ушите на родителите, се преуредува во главата од првобитната форма во „најдобро е да го оставам дома кога е болно“ и излегува од другото уво како некоја сосема друга информација, на пример како: „Ќе фалсификувам потврда од докторот, ќе го оставам болно во градинка, никој нема да забележи“. Овој порив да се зезне системот е толку силен, што очигледно ги надминува потребите на сопственото дете да биде дома и во друштво на семејство кое се грижи за него.

Дали е важно дека моето ќе пренесе бактерија или вирус на друго дете? Не е важно ако доволно силно ги затвориме очите. И да продолжиме да ги затвораме кога, на пример, поради добрата волја на лекарот, понекогаш добиваме бланко потврда, па без пардон ја пополнуваме како што ни одговара, додека блескавиот сјај на потписот и печатот на лекарот не го запечатат сето тоа. Луѓето сериозно фалсификуваат лекарски потврди и колку е тоа погрешно и на колку нивоа, ценам дека лесно може да види.

И покрај фалсификувањето на лекарските потврди дека детето е здраво, се фалсификува и евиденцијата за вакцинација во период кога системот сакаше да ги заштити децата за време на пандемијата на морбили – креативноста во борбата против едукативниот терор тогаш доби нова димензија.

Симптомите на болеста се игнорираат. И температурата не е ништо, се решава со антипиретици наутро пред одењето во градинка, па воспитувачките или ќе забележат или не, но ние не сме виновни, нели? Како да бидеме? Системот вели дека сте должни да одговорите на телефон ако ви се јави воспитувачката (затоа што детето можеби има уште повисока температура), но никој не може да ни се јавува толку колку што ние можеме да не се јавуваме.

Од друга страна, интересен е феноменот што некако од никаде успеваме да измислиме морална и воспитна супериорност и бесрамно да ги обвинуваме наставниците кога ќе забележиме дека не си ја работат работата: детето има извалкана маица, доаѓа дома валкано, ги тераат децата да спијат (иако некои деца во градинка одат во 6 часот наутро и спиењето им е важно), покриваат теми што нивните „гении“ веќе ги знаат, гледаат телевизија или ги пуштаат во валканиот двор од градинката. Неприфатливо, нели?

И без оглед на тоа што можам, искрено, да разберам дека притисокот на работа и постојаното боледување на малите деца е најверојатно главната причина за ваквото однесување, сепак, не може да ми влезе во главата фактот дека родителите сакаат нивното тригодишното дете со температура, многу шлајм, секрет и тага, да го остават во градинката каде што нема гушкање или лекови како дома.

Тие попрво ќе ризикуваат отколку да го прифатат фактот дека децата постојано се разболуваат (веројатно поради истите паметни луѓе кои ги мешаат болните деца со здравите) и дека тоа е едноставно факт, и дека адресата на која треба да се напише молба е работодавецот.

Зошто ни е поважно што ќе каже работодавецот отколку здравјето на нашето дете, а непосредно и на другите деца? Зошто ризикот на едно поле ни е попривлечен отколку непријатноста на друго? Зошто толку лесно си играме со здравјето и потенцијалните трауми на детето, напуштајќи го сопствениот интегритет и проникливост на едно поле за да заблескаме на друго? Дали ни е полесно да им правиме проблем на оние што секојдневно се грижат за нашите деца со непочитување на правилата на институцијата отколку да му кажеме на работодавецот: „Еј, не знам дали знаеш дека децата до четири или пет години се постојано болни. Ќе зборуваме за тоа?“

Дали е можно речиси никогаш да не се запрашаме како сето тоа му изгледа на малечкото детенце, метар пониско од нас? Знаете како е кога ве боли секој мускул, кога не можете да видите ништо од солзите, се давите во кашлање и сè е ладно и тажно? Не грижи се, душо, мама се грижи, но сепак да ја фалсификуваме лекарската потврда.

Извор