Аутистичните родители ретко се валидизираат во споредба со аутистичните деца. Во реалноста има многу повеќе ресурси за невротипичните родители со аутистични деца, што го потхранува концептот дека светот е многу поприспособен за невротипичните луѓе. Не е изненадување што мајките со аутизам пријавуваат дека имаат повеќе депресија и анксиозност во споредба со невротипичните мајки.

Ми беше дијагностициран аутизам и АДХД (нарушување на концентрацијата и хиперактивност) на 27 години, по една година откако станав мајка. Сега сфаќам дека причината поради која успеав да откријам дека сум аутистична е тоа што мајчинството целосно и комплетно ме обземаше и ме испрати во состојба на постојано доживување на преоптоварување на сетилата.

Штом останав бремена, моето тело и ум повеќе не можеа да функционираат само за моите потреби и желби, а животот на моето неродено дете имаше предност, што беше катастрофален шок. Колку и да се радував за доаѓањето на моето дете на овој свет, ја мразев самопожртвуваноста низ која поминував девет месеци.

Практично и да нема достапна поддршка за аутистичните мајки, а малку истражувања се јавни за да се разбере искуството од бременоста и мајчинството кај аутистичните лица. Тоа е вознемирувачка реалност за многу мајки со аутизам бидејќи имаме тенденција да ги доживуваме бременоста и мајчинството преку дополнителни предизвици.

Мојата ќерка има речиси три години, а јас сè уште се борам со мајчинството поголемиот дел од времето. Да се биде внимателна и грижлива мајка често доаѓа по цена на мојата грижа за себе.
Еве седум работи кои редовно ме преплавуваат и ми предизвикуваат стрес како мајка со аутизам:

Константното довикување „мамо, мамо, мамо!“

Кога бев бремена, а ќерка ми беше бебе, често фантазирав за моментот кога моето дете ќе ми рече „мамо“. Штом тоа се случи, никогаш не престана и набрзо стана огромен предизвик. Тоа што некој постојано го бара вашето внимание е огромно искуство за аутистично лице. Понекогаш сакам да се сокријам од неа, но брзо сфаќам дека таа се потпира на мене, а да се биде мајка – тоа значи и работа 24/7, без одмор.

Постојана врева

Отсекогаш знаев дека децата се бучни, но никогаш не знаев колку гласна и конзистентна ќе биде вревата. Ќерка ми има две години и плаче барем еднаш дневно, постојано пее „Бејби шарк“, вика на цел глас и зборува од моментот кога ќе се разбуди до моментот кога заспива.

Но, не е само нејзиниот глас бучен: тоа се звуците на нејзините играчки, звукот на нејзиниот пад, звуците на нејзиното користење на нокширот и звуците на нејзиното јадење и пиење. Пред да дојде во мојот живот, мојата куќа секогаш беше тивка бидејќи јас ја сакам тишината, па навикнувањето на бучавата на децата беше огромно приспособување. Се борам со вревата да бидам мајка, бидејќи тоа често резултира со мигрена. Аутистите се чувствителни на бучава, што може да резултира и со исклучување, па затоа е секогаш најдобро да користите слушалки за поништување на шумот и да одморите кога е тоа можно.

Често чистење

Насекаде има предмети, работите не се на своето место, а и секаде има трошки, колку и да чистам. Чистењето бара значителна количина на средства, а како аутистична личност сум прилично чувствителна на различните мириси на производите за чистење. Се борам со тоа да дозволам куќата да биде хаос, но научив дека чистењето секојпат кога вашето дете прави неред е непрактично. Затоа најмив чистачка која може да изврши длабоко и темелно чистење еднаш неделно, за да го намали притисокот врз мене.

Чувството дека не сум доволно добра

Тешко е да не се споредувам со способната, невротипична мајка кога нема добри примери на невродивергентни мајки. Честопати се чувствувам како да не сум доволно добра мајка затоа што не можам сама да ја носам ќерка ми во игротека или не можам да ја заспијам додека јас истовремено земам лекови кои ме прават поспана, или што не можев да ја дојам затоа што морав да ги земам лековите. Редовно се чувствувам како лоша мајка затоа што не сакав да ја дојам дури и да можев: Знаев дека тоа ќе биде преголема стимулација и дразба за мене. Иако знам дека моето дете е среќно и добро згрижено и дека можам да ги задоволувам неговите потреби, чувството дека не сум доволно добра затоа што сум аутист никогаш не исчезнува.

Исцрпеност од маскирање

Морам да ги маскирам моите потреби, моите сурови емоции и моето аутистично „јас“ за да можам да бидам мајка. Не можам да ѝ кажам на ќерка ми дека некои нејзини однесувања ми се одвратни или дека не сакам да си играм со неа. Не можам да барам од неа да се тушира или да прави храна затоа што е мало дете и има потреба од мене. И така, за да ги исполнам нејзините потреби, ги маскирам и ги жртвувам сопствените потреби, за да ја направам среќна. Сакам да бидам нејзината мајка и да ја правам среќна, но постојано сум исцрпена од маскирање. Една работа што ми помага да се справам со оваа исцрпеност е да побарам помош од мојот партнер секогаш кога ми е потребна, за да можам да одвојам време за одмор.

Борба со непредвидливоста на родителството

Колку и да планирате за денот, неделата и општите пресвртници на вашето дете, секогаш ќе ви има неочекувани предизвици на патот. Ако мојата ќерка треба да биде во дневен престој во текот на работната недела, тогаш се навикнувам на идејата дека е згрижена овие денови додека јас одредени часови работам. Меѓутоа, во повеќе наврати таа била во премногу лоша состојба за да оди, или била испратена дома бидејќи имала температура.

Децата може многу лошо да паднат, да бидат во болница цел ден или да развијат нова алергија или здравствена состојба. Еден ден тие не можат да живеат без нивната омилена мека играчка, а следниот ден не ја сакаат во нивна близина! Децата се непредвидливи, такви и треба да бидат, но како аутистична личност, се борам многу повеќе да се справам со непредвидливоста на родителството.

Емоционална регулација

Избирам да бидам „нежен родител“ на моите деца затоа што сум воспитана преку авторитарно родителство и немам убави спомени од моето детство. Нежното воспитување често значи и постојано регулирање на вашите емоции и реакции, без разлика на ситуацијата. Преку терапија, научив да ги разбирам моите предизвикувачи и како да ги контролирам моите емоции, со текот на годините. Како аутистична личност, ова е дополнителен предизвик бидејќи аутистите често се борат да ги регулираат своите нервни системи и емоции.

Неверојатно е фрустрирачки да немам простор за да доживеам тантрум или да ги контролирам моите емоции насамо затоа што имам дете кое постојано зависи од мене. Имав многу промашувања, каде што не успеав да ги регулирам емоциите, а моето дете виде дека доживувам лоши моменти. Неопходно е да бидете многу љубезни кон себе и да разберете дека не можете секогаш да бидете совршен родител. Тешко е да го направите ова кога сте аутисти и кога не ви е достапна соодветна поддршка.

Ја сакам мојата ќерка многу длабоко и таа е мојата омилена личност. Благодарна сум – таа е најголемиот благослов што Бог некогаш ми го подарил и во никој случај не би го променила тоа. Сепак, постојат и мајки со аутизам, па важно е да ги споделиме нашите предизвици за подобро да ги разбереме и да ги поддржиме родителите кои се соочуваат со оваа состојба.

Автор: Шамиха Пател

Извор