Наставник однел балони во училиште и ги замолил учениците да ги надујат и секој да го напише своето име на балонот.
Потоа учениците ги фрлиле балоните во ходникот, а наставникот ги измешал. Потоа наставникот им дал 5 минути на учениците да го најдат балонот со своето име на него. Децата барале и барале, но никој не успеал да го најде својот балон.
Потоа наставникот им дал задача на учениците: да го земат балонот што е до нив и да му го дадат на оној чие име е напишано на него. За помалку од 2 минути секој го добил својот балон.
На крајот, откако учениците заклучиле што ги научило ова искуство, наставникот им рекол:
– Балоните се како среќа. Никој нема да го најде ако го бара само својот. Наместо тоа, ако сите се грижиме едни за други, секој полесно ќе ја најде својата среќа.