Во последните две недели ми се случува нешто што не сум мислела дека ќе го доживеам во 21 век. Вчера дознав дека по вторпат ќе станам мајка на девојче. Коментарите и реакциите што ги добивам од блиски луѓе многу ме погодуваат.

Сѐ започна минатата недела кога на нивна иницијатива почнав да добивам желби за моето семејство, за второто дете да ми биде машко. Се обидов да се одбранам со зборови дека навистина ми е сеедно и дека само ми е важно да е живо и здраво, но тоа не им даваше доволно насоки дека ни најмалку не ми годи нивното инсистирање да биде машко дете.

Многу ми пречеше, но не можев да направам ништо по тоа прашање, најмногу затоа што не сакав кон луѓето што ги сакам и ги почитувам и за кои знам дека тоа не го прават од лоша намера да бидам груба и на некој начин да ги повредам.

Потоа дојде денот кога правев ултразвук и бев прилично нервозна. Иако навистина ми беше сеедно дали е момче или девојче, туѓите очекувања што ми беа подметнати до таа мера направија да чувствувам голема доза на одговорност за детето да биде машко. Кога слушнав дека е девојче, имав чувство на вина што ме преплави, а порано не сум го имала. Не можев да се радувам бидејќи знаев дека таа вест повеќе ќе разочара отколку што ќе усреќи. Не мојот сопруг, таткото на моите деца, бидејќи неговиот став кон тоа беше ист како мојот. Замислете ја таа тага, да бидете разочарување наместо безусловна радост, а уште да не сте родени.

Веднаш добивав пораки, оние очигледни со неискрена среќа „Леле, прекрасно“, „Баш убаво“… а потоа почнаа коментарите, цитирам: „Па, добро, што да се прави, ќе биде машко третиот пат“, „Ќе ја сакаме, без разлика“… Зар не се подразбира да го сакате детето секако, без разлика дали е машко или женско? И дали јас и мојот сопруг, како родители на нашите деца, сме се изјасниле дека страсно сакаме момче, па сега сметате дека треба да нè тешите и да ни влевате „оптимистична“ верба дека следниот пат ќе биде машко? Зар не повторуваме како папагали последните две недели дека не ни е важен полот? И кој ве праша што ни посакувате? Никој! Само едно треба да кажете ако веќе на моето дете, мојата апсолутна радост, не можете искрено да се радувате, а тоа е, со насмевка на лицето: „Честитам“. Тоа е сѐ. „Честитам“.

Тоа е мое дете, моја ќерка и јас уште сега ја сакам најмногу на светот и не би ја менувала за ништо и за никого. Не би го менувала своето дете и да е машко, бидејќи тоа е мое месо, моја крв, моја душа. Зошто не се радувате со нас? Ме убива фактот дека на моето неродено дете не му се радувате искрено зашто не е машко и дека имате потреба мене како мајка да ме тешите поради тој факт. Сакам да слушнам исклучиво: „Честитам“. Не сакам да слушнам ништо друго. Секој има право да мисли и чувствува и во краен случај да каже што мисли, но дајте малку емпатија луѓе, малку ставете се во кожата на лицето со кое разговарате. Зар е толку неверојатно во Србија родителите да се радуваат на втора ќерка? Зошто разочарување?

Не дозволувам некој да ми зборува лошо за детето. Не му дозволувам никому. „Што да се прави?!“ Да се радувате со нас што ја имаме таа среќа повторно да станеме родители на едно здраво дете. Да прифатите дека нам момче не ни е повредно од девојче и тоа да го почитувате, а вие раѓајте си што сакате и вашите очекувања, мислења и разочарувања задржете си ги за себе. Да не се осмелите да ја тешите мајката зашто детето ѝ е женско. Кој ве родил вас? Кој ве сакал најмногу на светот, кој се грижел за вас, кој ве воспитувал? Да ме прашате дали е сè во ред на ултразвукот, дали малечкото срце има две комори, дали ги има двата бубрези, дали му е развиен мозокот, дали ги има сите екстремитети. Тоа никој не ме праша. Тоа не е важно, женско е, тоа е доволна трагедија. Во 21 век, во земја Србија.

Автор: Мама Невена