Дали сте една од мајките кои на детето му ги кажуваат 5 заповеди во рок од 3 минути? Ако сте – тогаш и вие сте мајка што контролира или мајка квачка.

Еден од најдобрите совети што мајка ми ми ги даде за воспитувањето на децата е да ги пуштам кога сакаат да одат. И ги пуштав постепено. Се разделија од мене на еден, па на три, па на седум дена. И тоа е нашиот максимум. Иако сум свесна колку е ова важно за нивниот развој, јас и тоа го контролирам. Ги пуштам кога мислам дека треба да ги пуштам. Не можете да им забраните сè и не можете да им дозволите сè. Па нели е тоа нормално? Треба да следите како ќе го поминува времето, што ќе јаде, во кои часови ќе спие, дали ќе учи, што ќе прави во слободното време. Сето тоа звучи некако родителски додека не се напише вака и звучи како со крупни очи да го набљудувам и контролирам секој сегмент од нивниот живот.

Ова е мојата исповед:

Јас сум посесивна мајка. Вистинска мајка квачка која сака да знае сè за децата и вистински „контрол-фрик“ на нивниот (но и сопствениот) живот. Секогаш ги мешам прстите во сè: дали добро извежбале, дали се сити, дали се хранеле здраво, дали ноктите им се правилно исечени, дали сите обврски во училиштето и градинката ги извршуваме навреме и не помалку од одлично, дали децата спијат и одмораат, дали торбата за тренинг е секогаш подготвена, како и училишниот ранец, дали патиките се секогаш чисти иако поминувале часови и часови надвор во калта, дали редовно читале, дали одиграле добро, дали трчале доволно, дали научиле нешто ново…

А за болката да биде уште поголема – организацијата на сè мора да биде совршена: да ја одржувате вашата куќа чиста, алиштата уредно наредени, полиците во фрижидерот организирани (едната за појадок, другата за ручек, третата за вечера… ).

Мислев дека ми е полесно да функционирам така, дека сè е на свое место, сè е подготвено за сè да оди побрзо и да не губам време на тие ситници. И тогаш паднав во стапицата нонстоп да се вртам околу овие ситници. Сега не можам да одам да спијам ако садовите не се во машината, а перниците не се уредно наредени. Да сум на располагање цело време.

Сето тоа домаќинско менаџирање почна да го оптоварува нашиот прв син, кој е навикнат да се организира секоја секунда – инаку му е досадно. Во слободно време, кога нема организирана опција – прашува што да прави.

Кога се роди второто дете, почна да нè оптоварува и нас. Прво, затоа што бевме преморени и имаше многу повеќе обврски. Можеби не бевме свесни колку е лошо и за детето и за семејството, и не бевме свесни дека не можеме сè да постигнеме.

Како што вели мојот пријател: едно дете – кралица, две деца – роб.

Еве еден пример: детето влегува во куќата, уште не се соблекло, а веќе почнуваме со тортура: му велиме да ја соблече јакната и да ги измие рацете, да го остави ранецот во собата. Потоа да оди во тоалет, повторно го правиме тоа: намали ја водата, не прскај, добро измиј ги рацете, не ти се добро измиени – премногу е кратко, ајде уште еднаш и не заборавај добро да ги избришеш.

Доаѓа во трпезаријата, гладен си, како не си, што ќе јадеш, јадеше грицки, зошто не јадеше прво сендвич, па благо. Разговарате за тоа како поминал на училиште и се погрижувате трошките да не паднат на подот. Ајде, јади добро и разговарај повеќе за тоа што се случило на училиште…

Мислите дека е пародија? Навистина не е, не се шегувам.

Сфатив: Не ни бега дијагноза ако не закочиме.

Детето: во шок од толку многу прашања, веќе не знае што да прави со себе. Станува несигурно, несамостојно, со тенденција да привлекува внимание кон себе со погрешни работи.

Родителот: нашите големи очекувања се исти како на оние родители од трибините кои им викаат на децата затоа што пропуштиле да дадат гол. Контролата на секое движење станува опсесивно-компулсивно дејство, а да не зборуваме за нарушување.

И како да се исклучи? Убаво. Исклучи го! Нема следење. Нема контрола.

Свртете се кон себеси.

Уште подобро: посвети се на онаа што си била некогаш.

Онаа што читаше додека не виде дека надвор се раздени.

Онаа што се смееше на глупости.

Онаа што не е во грч што работите не се средени, ако го напуштила станот без да ја намести постелнината и да ги намести креветите.

Онаа на која не ѝ пречат трошките на подот, како и белите влакна што светат на светлината.

Онаа што не е оптоварена со ситници. Која нема ни време да размислува за тие ситници.

Онаа што дозволува талогот во чашата да се таложи.

Онаа што реди книги и спомени, а не чанти за намирници.

Која секогаш имала време да се опушти и да се препушти.

А тие акции се чини дека се изумрени, бидејќи улогата на детски, семеен и сопствен менаџер ја презеде контролата врз личниот живот наместо бизнисот.

Семејството не е работа со која можеме да управуваме.

Децата не се наши проекти од кои се очекува само успех.

Ние не сме роботи. Ние сме мајки кои се топат кога детето ќе ги бакне или ќе им посвети цртеж.

Мантра за мајката квачка:

Нека ве изненадат валканите чорапи на вашиот тинејџер скриени под радијаторот, насмејте се.

Извор