Седам надвор во кафуле со мојот 3-годишен син. Денот е топол, сончев и успеваме да најдеме сенка под еден голем даб.

Устата на мојот син е извалкана од чоколадното мафинче. Низ чантата барам влажни марамчиња, па му ја тријам устата додека тој протестира: „Мамаааа!“

Млада жена која седи на соседната маса ме гледа. Се насмевнува и прашува колку години има син ми. Ѝ велам три. Таа вели дека нејзиниот син ќе наполни три години следниот месец, и му ја милува неговата кадрава, кафеава коса.

Момчето се припива до неговата мајка. – Ќе одам да земам јадење, добро? вели таа бакнувајќи го неговото чело и свртувајќи се кон една постара жена што седи покрај неа, и ѝ вели: – Мамо, ќе се вратам наскоро. Бабата го крева внукот, го става в скут, го бакнува, па го скокотка, а тој се кикоти. Воодушевена сум од оваа прекрасна слика.

Фантазија за која многупати размислував: мојот син, неговата партнерка, неговото дете, мојот сопруг и јас. Но, сите остануваат, а јас исчезнувам од сликата исто толку брзо како што се појавив.

Ќе имам 75 години кога мојот син ќе има 30 години. Дали ќе бидам жива тогаш?

Средовечноста ме зафати како цунами. Издржлива сум како желка. Во повеќето денови моите нозе ги чувствувам како сидро заглавено под океанското дно.

На 49 години ме мачат болести. По раѓањето на мојот син пред три години развив фибромијалгија, ослабувачка состојба на мускулите без позната причина или насочени лекови.

Имам и болки во колкот од несреќа пред 15 години. И неодамна ми дијагностицираа камења во жолчката што ме мачат со остра стомачна болка.

Она што младите мајки го земаат здраво за готово, како одењето со своето дете, е задача исполнета со балансирање на мојата желба да се поврзам со мојот син и нивото на болка што можам да го толерирам.

Во деновите кога погрешно пресметувам, ги трпам последиците. Некои денови сакам да се стуткам в кревет по цел ден, но наместо тоа, принудувам насмевка и ги голтам болките за да му дадам чувство на нормалност на син ми.

Се чувствувам лошо и за мојот сопруг. Неговите пријатели и семејството често летаат во земји низ целиот свет. Не сме биле на одмор со години. Знам дека не е по моја вина, но размислувам за тоа колку многу се ограничени нивните животи поради мене. Не можам да се ослободам од вината што донесов светла душа на овој свет која заслужува многу повеќе – ако не млада мајка, барем здрава.

Во моите 20-ти бев цврст коњ. Со моето куче џогирав, пливав, планинарев и пешачев на долги растојанија. Мојата најголема грижа беше да заработам доволно пари за да ја платам зголемената кирија во Сан Франциско. Гледајќи наназад, каков проклето добар живот.

На 24 години се омажив и можев да бидам мајка, но едноставно не сакав. Како што лебдеа моите 30 години, нашите пријатели се сместија во приградските куќи со нивните теренци, златни ретривери и 1,5 деца.

Не сфаќав што е толку убаво. Чувствував дека мојот живот е комплетен. Работев напорно, патував, се гоштевав и спиев колку што сакав.

Зошто би сакалa да го расипам тоа со доживотна одговорност која бара постојано внимание?

Потоа, пред седум години, на 42 години, запознав помлад човек – 17 години помлад, всушност – кој ми стана сопруг. И се случи: почна кога отидов да го видам новородениот внук на мојот сопруг. Ми го дадоа да го подржам: мек, кревок и зависен од мене.

Чувствував топло трнење во моето срце кое се прошири низ целото тело. Сакав бебе.

Се обидовме со посвојување. Ни кажаа дека сум премногу стара. Се консултиравме со лекар за плодност. Таа рече дека не вреди да се обидуваме и препорача да се користи донатор на јајце-клетки. Се обидувавме да забременам по природен пат. И останав бремена уште при првиот обид.

Мојот син е чудо, не само фигуративно, туку и буквално. Шансите за зачнување по 44 години не се повеќе од 3 или 4 отсто. 55 отсто од бременостите завршуваат со спонтан абортус и колку е постаро јајцето, толку е поголема веројатноста за вродени дефекти.

Знам дека треба да бидам благодарна и сум. Сепак, желбата да се види како тој ќе порасне како личност е огромна. Сакам да наздравам за неговата прва работа, да му ги разгалувам децата и да славам Божиќ со него секоја година. Сакам да сведочам колку што можам подолго за чудото што е мојот син.

Сепак, во мојот ум, моето идно јас е во инвалидска количка и изгледа слабо и изнемоштено. Ќе имам ли енергија и здравје да бидам активна баба? Ќе бидам ли товар? Дали ќе бидам со здрав ум?

Пред три години, со крената глава, на моите помлади другарки им ги кажав придобивките од раѓањето деца на постара возраст. Се пофалив со добрите — трпение, искуство и финансиска сигурност. Го заборавив клучниот дел – здравјето.

На природата не ѝ е гајле за мајките штом ќе родат потомци. Ни подарува отечени раце и опуштена кожа – славна благодат за одгледување на чудото што го нарекуваме дете.

Посебно сака да им порача на постарите мајки со голем знак кој вели: Породувањето не е наменето за жени во предменопауза! Постарите мајки се исто така подложни на сите видови болести, од инфекција до сепса. Се разбира, тоа никој не ти го кажува.

Она што не е заблуда е дека навистина е потребно „едно село за да се подигне дете“. Ако го немате тоа село како многумина од нас, потребна е млада мајка за да одгледа дете. Општеството ни кажува поинаку.

Па, сите сме излажани.

Она што останува се спомените, нели? Тоа е она што нè одржува во време на тага. Тоа е она на што Кен ќе се држи кога ќе ме нема. Но, кој знае дека мојот син ќе ме надживее? Мајка ми почина кога имав 37 години. Нејзиниот татко почина кога таа имала 6 години. Иднината е неизвесна без разлика дали сте млада или стара мајка.

Животот е неуреден, непредвидлив и неправеден. Што да правиме?

Немам одговор. Но, несомнено, моите најубави спомени од детството се времињата поминати завиткана во ќебе гушкајќи се со мајка ми и гледајќи телевизија додека снежната бура завиваше надвор.

Можеби она што мојот син ќе го памети е како му пеам нежно додека очите му натежнуваат и тој заспива. Како го нишав додека плачеше кога си ги фати прстите на вратата. Како секој ден ги бакнувам неговите образи и му шепотам дека мама секогаш ќе биде тука за него.

Можеби животот е серија од минливи моменти. Можеби е доволно да се појавиме за нашите најблиски. Можеби неизвесноста нè поттикнува да ги цениме малите моменти.

Можеби никогаш нема да умреме ако сме запаметени. Можеби страдањето нè принудува да дадеме приоритет. Можеби нема совршен родител.

Кога смртта ќе затропа, можам ли да погледнам назад и да кажам дека дадов сè од себе за да се осигурам дека тој ќе порасне во човек за кој знам дека може да биде?

Да, дефинитивно да.

Автор: Џун Кири
Извор