Љубиша Шљивиќ за 62 дена пеш помина 1.020 километри низ три држави. Своето патување го започнал од родното село Билјана Доња, па полека низ Книн, Грахово, Дрвар, Петровац, Приједор, Бања Лука, Модрица, Брчко, Бјелина, Сремска Митровица, Белград, сè до Крагуевац.

Тој на социјалните мрежи објави дека стигнал до целта.

– Имаше сè, а најмногу добри луѓе и искрени насмевки! Луѓето ми носеа храна и пијалаци. Прекрасна жена ми донесе скапи патики бидејќи нозете ми беа полни со плускавци. Имаше денови кога имав 12 плускавци. Имаше денови кога ги менував чорапите трипати на ден бидејќи беа полни со крв – напиша Љубиша во дневникот што го водел на социјалните мрежи, каде што го следеле илјадници луѓе кои ја поддржале неговата акција.

– Се обидов што повеќе да разговарам со луѓето во напуштените села, на тие луѓе им недостига социјален контакт. Прекрасна жена ме следеше десет километри со автомобил низ помалку безбедни места, додека се движев со 4 километри на час. Гледав во ридовите и шумите и чекав да ми излета мечка или дива свиња откако ќе поминев знак за опасност од диви животни. Сето тоа го правев со насмевка.

Непознати луѓе, а сега моите пријатели одвојуваа од устата за да можам безгрижно и што поудобно да стигнам од точка А до точка Б и да се одморам. Бев именуван за „апостол на модерното време“. Свештениците ме гледаа како еден од нив. Оџа ме прифати како свој омилен гостин. Почнав со кратки ракави и по неколку дена се соочив со снегот на Острељ. Имав три многу ризични ситуации во ист ден кога камионите можеа да ми пресудат. Ова се повторуваше речиси секој ден. Целосно непознати луѓе ми ги оставија клучевите од нивните домови. Држев предавање на училиште. Луѓето ме поканија на слава и на полнолетство и на ергенска забава.

Луѓето ја поздравуваа оваа акција, ме поздравуваа мене на мостови, улици, плоштади, пешачеа километри и километри со мене. Луѓето плачеа пред мене. Плачев пред нив. Споделивме приказни, слободно време, парче леб и покрив над главата. Сфатив дека на оваа област има само една страна, а тоа е – страната на страдањето. Ги гушкав луѓето и луѓето ме гушкаа, се тешевме и си доверувавме тајни. Сето тоа го кажав со насмевка

….

Песни ми беа посветени. Цртежи ми беа посветени. Во чест на целата оваа акција и оваа идеја биеја црковните ѕвона. Полицијата ме прими и ме однесе на ќебапи истата вечер. Седев со земјоделци, програмери, пејачи, писатели, дрвосечачи, учители, ветерани, владини функционери, свештеници, обични и необични судбини, ги гледав сите исти, но – исто, на што сум многу горд. Бев мигрант, бев сомнителен, ме уапсија, бев читач на водомери, а за некои визионер

….

Плачев. Се смеев. Ги стискав забите од болка. Бев замрзнат. Бев испотен и влажен. Одев, одев и одев.

….

Се обидов да го пренесам името на моето село, мојот град, мојот народ, моето семејство и моето име во најдобро светло. Се обидов да ја подигнам свеста на луѓето за еден Илија и неговата борба. Срцето ми е полно што народот виде дека Илија не може сам и дека му е потребна помош, па сите за возврат со ентузијазам помогнаа.

„И јас имам дете, знам како е и знам дека не би сакала ништо да му се случи. А ти си нечие дете, Љубиша“, ми рече добра душа. Ви благодарам на сите, мои добри луѓе! Ве сакам, навистина. Љубиша. Среќен. Благодарен. Горд.

Извор