Се заљубив во моите баба и дедо (родителите на жена ми) откако се преселив од Јута во Минесота. Родителите на Мел патуваа со нас. Нејзиниот татко Пол е механичар во пензија, а нејзината мајка Џоан, ниска, топла жена со кафеава коса и афинитет кон џемпери и прегратки, го возеше автомобилот додека сопругата седеше на назад со нашите две мали деца. Јас го возев нашиот пикап, а таткото на Мел ја возеше подвижната приколка.

Тие останаа со нас во Минесота за да можат да се приспособат И додека некои од вас што читаат мислат дека вакви се семејствата, сакам да истакнам дека имав лошо детство. Мојот татко почина од дрога кога имав 19 години. Избегав од дома кога имав 14 години и се преселив кај баба ми. Додека растев семејството за мене немаше големо значење. Ништо не барав од семејството бидејќи не му верував. Едноставен факт.

Кога се оженив и родителите на Мел беа активни и постојано се обидуваа да ни помогнат, воопшто не им верував. Мислам дека ова не сум им го кажал никогаш, а ако читаат, се надевам дека нема да го сфатат на погрешен начин. Но, кога некој е љубезен како што се тие, претпоставував дека сакаат нешто за возврат. Дека сакаат да ме манипулираат. За жал, ова го очекував од луѓето. Помислата дека некој се грижи и го сака вашето семејство само затоа што ви е семејство беше нешто што никогаш не ми било јасно.

Кога луѓето зборуваат за емотивен багаж, изгледа вака. Јас ќе кажам дека моето детство ме научи да бидам независен. Отсекогаш знаев како да се грижам за себе и многу научив како да не бидам добар татко и добар член на семејството. Но, она што го научив од родителите на мојата сопруга е како безусловно да го сакам моето семејство.

Веќе 16 години сум со сопругата, и од примерот на Пол и Џоан научив што значи да сакаш некого. Сè уште се сеќавам на денот кога го напуштија малиот град во Минесота откако ни помогнаа да се средиме. Мајката на сопругата плачеше. Плачеше многу, но не беше затоа што работите не излегоа онака како што таа сакаше, или затоа што некој ја разочарал или затоа што некој умрел. Сум видел како луѓето плачат поради овие причини. Плачеше затоа што си ја сакаше ќерката, си ги сакаше внучињата и затоа што ќе ѝ недостигаме.

Никогаш не сум видел некој да плаче од тие причини. Кај мене тоа предизвика емоции што дотогаш не сум ги доживеал. Начинот на кој таа го прегрна нашиот двегодишен син беше неверојатен. Едноставно го прегрна, тој беше толку заљубен во неа. Ја гушна исто толку силно. За двегодишно дете, тоа беше неверојатно. Се сеќавам дека ја видов таа прегратка и сфатив дека тоа е пример за чиста љубов по која отсекогаш копнеев, но не ја доживеав сè до зрелоста.

Татко сум веќе 13 години и си ги сакам децата повеќе отколку што мислев дека можам да сакам некого. Не само што повеќе ја сакам сопругата, туку и ја почитувам, ѝ се восхитувам и знам дека можам да ѝ верувам повеќе отколку што некогаш сум верувал. Тоа го научив од нејзините родители. Тие се едно непоколебливо, посветено дуо кое секогаш ќе разговара на телефон, кое секогаш ќе направи сè за своите внучиња и сè за да ги подобри односите со моето семејство. Тоа едно од поубавите нешта што сум ги доживеал како возрасна личност. Не можам, а да не бидам 100 отсто благодарен за тоа, и сум среќен што знам дека сум дел од ова семејството, кое ми покажа како изгледа вистинска, чиста љубов.

Знам дека бабите и дедовците (родителите на сопругата) понекогаш имаат лоша репутација. Знам дека некои од нив ги туркаат браковите во пропаст. Но, не се сите лоши. Некои имаа среќа и ако сте еден од таквите, прегрнете ги тие прекрасни луѓе бидејќи го заслужуваат тоа.

Автор: Клинт Едвардс