Зошто не се трудиме да ја излекуваме културата на „палавите девојчиња“ која колку и да се обидуваме да ја разубавиме, таа сепак е реалност?

Да, постојат девојчиња кои сакаат да ги повредат своите другарки. Тоа го прават свесно, намерно, уживајќи во резултатите од нивниот „напор“. Јас моите ќерки ги учам да не прават така. И тоа не онака по патно, туку преку критики и карање.

Се сеќавам на денот кога влегов во дворот на моето ново училиште, како некој да ме удри во стомакот. Бев шесто одделение и штотуку се преселивме. На почеток одев во друго училиште и два месеца ги молев моите родители да ме префрлат затоа што девојчињата беа многу злобни. И сега, кога се навраќам на тој период, неверојатно е колку беа сурови.

Почувствував олеснување кога моите родители се согласија. Но, набрзо сфатив дека не е важно во кое училиште одиш, злобните девојчиња се насекаде!

Веднаш ме прифати една група на девојки. Ме поканија да седнам на нивната клупа. Не знаев дека ја избркале другата девојка за да седам до нив. Бев благодарна што имав пријатели. Но, и малку наивна. Можеби затоа што пораснав во дом во кој сите бевме таму еден за друг, па претпоставував дека така ќе биде и кога „излегов во светот“.

Но, еден ден кога пристигнав во училишниот двор и погледнав во клупата каде што седев изминатата недела, таа беше зафатена. Двете девојки кои беа „лидери“ ме погледнаа, си шепнаа нешто и сите ми се смееја.

Срцето ми се стегна. Отидов до клупата и прашав: „Има место за мене?“ Имав чувство дека срцето ќе ми скокне од градите.

Не се сеќавам што рекоа, но разбрав бидејќи се свртив и барав друга клупа. Видов клупа каде што немаше никој и седнав. Сакав да плачам. Но, не се расплакав.

На одморите седев сама. Сите ние сме имале вакви искуства кога другите девојки биле злобни кон нас.

Еднаш, откако колегата му шепна нешто, еден наставник дојде кај мене со сочувствителен поглед на лицето и ме праша нешто на кое сега не можам да се сетам. Но, сметав дека не можам да му се обратам за поддршка и помош. Не можев на ниеден наставник.

Со текот на времето се приклучив на друга група деца. Стекнав пријатели. Но, тие две девојки продолжија да ме малтретираат и продолжија да бидат насилници.

Пред некој ден, една моја пријателка ми кажа дека поздравила две мајки кои разговарале, а тие ја гледале и се смееле. Тоа се случува во детството, но може да се случи и меѓу возрасни жени.

Кое е искуството со „злобните девојки“?

Кога ќе погледнам наназад и кога ќе видам каква личност станав, можам да кажам дека сум личност која ги вклучува другите. Станав некој што гледа аутсајдер и сака да го прифати и да го вклучи во групата. Станав некој кој е добар во тоа некој нов и несигурен да се чувствува како дел од тимот.

Ја применив истата особина и способност да го вклучам во мојот внатрешен свет на чувства и искуства.

Како родители, мојот сопруг и јас се обидуваме да моделираме сочувство и емпатија кај нашите деца. Се трудиме да создадеме „постојан простор“ за нашите деца свесно да именуваат и да изразуваат што случува во нив.

Се надевам дека сите девојки еден ден ќе споделат приказни како:

„Мајка ми ме слушаше додека ме галеше по косата, додека седеше со мене, а јас споделував што се случува и како се чувствувам“.

Мајка ми не паничеше поради сопствените стравови, болки и несвесни работи за кои се држеше. Таа седеше со мене и ме прашуваше за моите идеи и што ми треба. Таа чекаше и слушаше слушајќи го она што е кажано и некажано, создавајќи безбеден простор за мене“.

„Моите родители ќе застанат зад мене и ќе бидат тука за мене во ситуации во кои треба да се вклучат и возрасните. Тие не би дејствувале од страв или гнев“.

Ова е она што јас им го моделирам на моите ќерки, ова е просторот што го создавам за нив. Не е совршено, но го правам најдоброто што можам.

Извор