Во последно време гледам текстови за луѓе кои имаат деца… и нивните каења – Да се има дете како резултат на несреќен случај, да се има деца поради општествени притисоци или поради пополнување дупка во животот.

Кога жените изразуваат каење, тие се соочени со напади. Што ако вашите деца го видат тоа? Ужасна мајка сте! А овие родители ги потврдуваат и ги валидизираат своите чувства. Тоа е одлично, и како дете кое било 100 проценти грешка (тинејџерска бременост, дадено на посвојување и потоа вратено на биолошкото семејство), можам да ви кажам една работа: Веројатноста е дека вашите деца веќе знаат.

Кога ќе пораснете со родители кои не биле сигурни дека сакаат да ве имаат, кои ве гледаат како товар со кој се справуваат… кои можеби жалат и се прашуваат каков би им бил животот без вас, вие знаете, без разлика дали ви е експлицитно кажано или не. И кога вашите родители го одрекуваат тоа, тогаш чувството е уште полошо. Не се сеќавам конкретно на посвојувањето, но знам дека нешто не било во ред. Се чувствував како да бев излажана сè додека мајка ми конечно не ми кажа. Криеле заради „мое добро“. Но, тоа не помогна воопшто, само се чувствував чудно додека не ја дознав вистината. Така што НЕ – криењето на вистинските чувства за имањето деца не значи да се биде добар родител. Не можете да си помогнете во однос на тоа како се чувствувате. Верувам дека моите родители ме сакаат безусловно. Но, исто така, знам дека имале конфликтни мисли за начинот на кој ме добиле. И тоа е во ред. Можам да се справам со тоа. Подобро е да се справам.

Бидејќи тоа е вистината. Имав дискусија на темата со некои роднини за одлуката на мајка ми да не ме абортира. И беше ослободување конечно да се зборува отворено за тоа. Луѓето кои предлагале абортус сè уште ме сакаат – во ред сум со тоа. Драго ми е што имала избор. Никој не треба да биде присилен да има дете. Драго ми е што размислувала за тоа и одлучила да ме добие. Можеби има вистинско време за оваа дискусија, не велам да им викате: „Ти беше несреќен случај“ на вашите деца за да ги казните. Но, да се има возрасен, зрел разговор за вашите чувства е момент за да се поврзете. Децата исто така растат во возрасни лица кои треба да се справуваат со комплексни вистини. Парадоксот да се сака некого безусловно и да се посакува да не се родел. Ние сме луѓе и сме полни со парадоксални чувства. Нормално е. Па престанете да ги користите децата како причина да ги замолчите жените и да им нафрлите вина. Нивната искреност е заздравувачка не само за нив, туку и за нивните деца.

Друго лице што ми е блиско секогаш имаше чувство дека е нејзина работа да го закрепнува своето дисфункционално семејство. Се обвинуваше за разводот на родителите, имаше чувство дека треба да ги поправи односите со сите роднини, чувствуваше огромен притисок од времето кога се родила. Нејзината мајка конечно признала. Ја родила бидејќи мислела дека тоа ќе ѝ помогне со депресијата, со нејзиниот брак. Децата би требало да донесат среќа во животот. Но, сега, таа гледа на грешката на свој начин – дека тоа било неправедно да се стори кон дете. Погодете што се случи? Нејзината анксиозност и кошмари се намалија. Се чувствуваше посреќно. Денот кога мајка ѝ ѝ го призна тоа, беше еден од најсреќните денови во нејзиниот живот. Се смееше со денови, како голем товар да ѝ беше оттргнат. Конечно се чувствуваше слободна да си го живее животот за себе.

Некои луѓе не го одобруваат тоа – Мајките не треба да им го велат тоа на своите деца итн. Децата знаат, сепак. И кога лажете за тоа или ги поттиснувате своите чувства, само додавате лаги на лагите.

Ако сакате навистина да им помогнете на децата, бидете искрени за позитивните и негативните работи на родителството.

Кажете што сте требале да сторите. Дајте вистинско водство, бидете искрени, кажете им за каењата што ги имате во врска со нив…шансите се дека веќе знаат и дека тоа ги јаде однатре. Со преправањето дека сте среќни, не си правите ни себеси ниту ним услуга. Знам дека сум грешка. Нема потреба да се одрекува. Но, многу деца се. Многу родители жалат што имаат деца. Тоа не значи дека се лоши родители или дека не ги сакаат своите деца. Кога се сакаме себеси и нашите семејства, можеме да бидеме искрени за нашите чувства. И тоа е најголемиот начин за заздравување и продолжување напред.

Автор: Лиса Мартенс

Извор