Често слушаме дека клучната работа за родителството е родителите да се запознаат себеси, да бидат свесни за тоа што донеле од своите примарни семејства, да откријат што им е важно и зошто, да ги знаат вредностите за кои се грижат, да можат да ги препознаат сопствените емоции и да знаат како да се справат со нив. Кога тие „работат“ на горенаведеното, веројатноста да бидат постимулативни родители за своите деца се зголемува.

Дали е тоа така?

За некои родители, воспитувањето деца е тешка задача затоа што се плашат дека работите ќе тргнат „наопаку“. Се покажа дека гласот на родителското его, зачинет со ирационални верувања, честопати се меша во изградбата на конструктивни интеракции помеѓу детето и родителите. Кога на тоа ќе се додадат идеите што родителите ги имаат за себе, а кои се формираат во раното детство, работите стануваат малку покомплицирани. Ова понекогаш прави маѓепсан круг бидејќи родителот изградил слика за себе во своето примарно семејство и со себе го носи тој куфер од важни значења. Токму оваа слика за себе е една од најважните работи што влијаат врз воспоставувањето интеракција со детето и ги обојува врските што се важни и се пренесуваат од генерација на генерација.

Секако, секој родител сака да се подобри, може да ги промени работите заради сопствената благосостојба и за благосостојбата на своето дете, без оглед на сè.

Тоа е тешко, но е можно. Внатрешниот глас на родителот обично се активира од страв, а потоа производ на тоа се ирационални реакции кои го „задушуваат“ развојот на детето. Работите тогаш стануваат уште покомплицирани бидејќи многу од она што го прават и велат родителите доаѓа од кутија што го содржи чувството на страв.

Родителската слика за себе е една од поважните работи што влијаат врз воспоставување интеракција со детето и која ги обојува врските што се важни и се пренесуваат од генерација на генерација. Еве како тоа изгледа:

Кога детето ќе побара од родителот да остане само, внатрешниот глас на родителот се засилува и она што родителот го слуша е дека тој повеќе не му е потребен, дека детето сака да се „отцепи“ од вас, дека сака да продолжи без ваши упатства, совети, идеи. Внатрешниот родителски глас се размножува со брзина на светлината и со тоа влијае врз создавање уште поголема количина страв.

Во друг пример, кога детето ќе рече: „Не сакам да го сторам тоа, точка!“, гласот на еден родител вели: „Ова е токму она што ја надмина секоја мера, моето дете не ме почитува, тоа ми се спротивставува, и јасно и јавно, дојде време да го запрам тоа, затоа што, кога само ќе се сетам колку жртвував за него, ми доаѓа да излезам од сопствената кожа. Повеќе нема да му паѓа на памет да каже дека нема да стори нешто“.

Како што знаеме и гледаме, стравот е честопати предизвикувач, но не негативна работа. Важно е само да се биде свесен дека тој е присутен, затоа што кога се плашиме дека нема да успееме како родители, гласовите можат да се претворат во личност која многу бара за да добие нешто што планирала од своето дете, почнува да инсистира сè повеќе и повеќе. Опасноста што се заканува е дека во тоа инсистирање обично се случува самото дете да се заборави. Кога се качуваме по скалите каде што егото и стравот го водат однесувањето на родителите, работите обично излегуваат од контрола. Кога проповедаме, држиме предавања, предупредуваме, наредуваме, викаме, удираме, децата имаат потреба да се заштитат, да бидат почитувани онакви какви што се или се затвораат или враќаат со иста мерка.

Постојат многу работи што го засилуваат гласот на родителот, а една од нив е изреченото преку реченицата: „Што плус треба да направам за тебе, која е следната работа што треба да ја направиш ти?“ Значи, кога контролата на родителите, која се храни од страв, ќе се меша во тоа, тогаш таа понекогаш оди во крајност.

На родителите не им е лесно, тие сакаат да имаат исполнет живот и сакаат да бидат успешни и исполнети во улогата на родители, па често се под притисок на стандардите поставени од едно општество. Стандардите што ги наметнува општеството обично. И нема да има ништо спорно ако родителите не ги ставаат плановите, желбите, стравовите, болките на децата под тепих. Родителите, надвор од фокусот на својата цел, забораваат дека нивните деца имаат своја цел, што треба да биде водечка идеја и која треба да го има најважното место.

Работејќи на себе, родителите треба да бидат ослободени од чувството на вина бидејќи сè што прават родителите во даден момент, го прават најдобро што знаат и умеат за своето дете. Ова не значи дека од овој момент не можеме да смениме некои работи, затоа што денес знаеме нешто што не сме го направиле вчера, така што денес родителите не се исти како и вчера. За родителската улога, сегашниот момент и свеста за тоа се најважни. Чувството на вина нè враќа назад во моделите што обично се покажале како неубедливи.

Што навистина им треба на децата?

За почеток, препорачувам ова прашање да им го поставите на вашите деца: „Што ви е потребно од нас, вашите родители?“ Кога ќе го направите тоа, погледнете ги в очи и бидете на исто ниво со нив. Потоа внимателно слушајте што ќе ви кажат. Од таа причина, потребно е добро да ги исчистите ушите пред да им го поставите ова прашање. Потребни ви се чисти уши за да слушнете што зборува вашето дете. Без активно слушање на она што вашето дете ви го кажува, обично резултатот е лош. Следниот чекор е да одговорите сами на ова прашање за да видите колку одговара на она што го одговориле вашите деца.

А на децата, пред сè, најмногу им е потребно вниманието и времето што го поминувате со нив. Убави моменти кога секој од вас во таа врска е она што навистина е, без другиот да го поправа, анализира, суди.

Потребно им е почитување и прифаќање затоа што кога можат да ја покажат својата суштина и да бидат тоа што се, тоа е огромно олеснување за нив. Тоа е платформа за раст и развој кон која треба да се стремиме. Па, и ние возрасните го сакаме тоа, нели?! Кога ќе откриеме што всушност се децата и кога ќе се ослободиме од сопствените соништа и желбите, очекувањата за нив, децата имаат искуство со самодоверба и самопочит.

Родителите честопати мислат дека им даваат многу љубов на своите деца. Како децата ја примаат таа љубов, тоа е нешто што треба да се провери. Љубовта не треба да се условува; ние возрасните ја совладавме таа лекција бидејќи знаеме колку ни беше тешко кога ни поставувале услови. Љубовта треба да се негува во себе и да се дава без идеја да се врати, и без идеја дека сме ја заслужиле затоа што сме ја дале некому.

Извор
Автор: Смиљана Грујиќ