Немам амбиции. Повеќето денови работам 10 или 11 часа, преземам задачи за кои едвај имам време и не знам кога последен пат не сум работела за викенд. О, чекајте – знам: тоа беше 2010 година.
Мојот мозок е постојано во движење, а и јас, но бидејќи немам дете, очигледно не сум амбициозна.

Барем според Хедер Хаврилески, која знае сѐ што е важно во животот затоа што е мајка, дефинитивно не сум амбициозна. Амбицијата доаѓа само откако ќе родите дете.

Ох, Боже.

Во согласност со бескрајната потреба да се преплави интернетот со клик-бејт наслови што предизвикуваат бес, доаѓа парчето на Хаврилески за тоа како, само ако имате дете, ќе дознаете што е всушност вистинската амбиција.

Пред да го роди своето прво дете, Хаврилески поголемиот дел од будните часови, според нејзини зборови, ги поминала „одолжувајќи, мрчејќи, опседнувајќи се со тривијални проблеми и ангажирајќи се во бесцелни задачи кои не постигнуваат ништо“, а таа е прилично сигурна дека вие, сите ние жените всушност го правиме истото ако немаме деца.

Мислам, немаш цел додека не ја искористиш својата утроба, нели?

„Има нешто непобитно мизерно во вашите 20-ти и 30-ти, дури и кога напредувате во кариерата и запознавате големи луѓе и сè си доаѓа на свое место како што се надевавте“, пишува Хаврилески.

Таа продолжува: „Има уште многу дополнително време за да се јадете живи користејќи го само вашиот мозок. Лесно е да се биде ужасно егоцентричен, дури и кога жалите за самоинволвираноста на оние што осудуваат околу вас. Кога ќе имате помалку време, тогаш конечно можете да си поставите прашања како: Дали навистина е ова кариерата што ја сакам и дали воопшто ги сакам моите пријатели, што значи дека можеби ќе ги промените вашите приоритети на начини кои ќе ви го подобрат животот еден ден“.

Всушност, Хаврилески сега е толку амбициозна што по нејзиното второ дете напишала мемоари „Земјата на бесконечноста: за божествената мака на бракот“.

Мора да се признае, ако сакаме да пристапуваме со овој „куц дриблинг“ на тотално одвратно расудување, книгата е исто толку ужасно самобендисана. Но, поентата е дека Хаврилески сака да знаете дека таа напишала една книга. Кога последен пат сте напишале мемоари? Дури и ако сте ја нашле потребната амбиција да го направите тоа, што е малку веројатно, се разбира, има големи шанси да е досадна, особено ако немате деца. Во суштина, тоа е она што Хаврилески сака да го сфатите за себе, бескорисно губење простор. За што да се пишува ако немате деца?

Она што, исто така, сака да го знаете Хаврилески, е дека таа победува во животот – вие што немате деца, не. Со нејзиниот избор на интерпункција (!!) и пристап, таа само им се смее в лице на оние што не го избрале патот што таа го избрала.

Она што го прави неподносливо делото на Хаврилески е, всушност, овековечувањето на идејата дека животот на една жена не би можел да биде вреден ако таа е без деца. Таа само го повторува вековниот општествен менталитет дека жените се тука прво да прават бебиња и дека сè друго што ќе успеат да направат потоа е инспирирано од нивното мајчинство.

Жената не е целосна додека не роди бебе, не е амбициозна, привлекува внимание… по ѓаволите, не е ни жена. Додека мал дел од мене разбира каде оди Хаврилески со ова, таа тоа го прави погрешно.

Таа никогаш не се колеба во своето убедување и пишува за сета радост што децата ја носат во вашиот живот, очигледно радост што е недостижна без нив, според неа.

Можеби не сакам деца, но барем сум доволно разумнa да знам дека не сум во позиција да им судам на оние што сакаат, ниту пак би било праведно од мене да претпоставам дека жената со деца нема амбиции.

Но, тоа е нешто што Хаврилески изгледа не го разбира – наместо тоа, таа повеќе би сакала да ги сруши другите кои се различни од неа. Зборувајте ми за губењето на нејзиното „драгоцено“ време.

Автор: Аманда Шател

Извор



912

X