Со денови по социјалните мрежи се пренесуваше фотографија со текст „Сите големи жени, мајки, кралици, а децата им јадат во пекарница“. „Се изнервирав“, му велам на сопругот. „Што се нервираш, нашите деца не јадат во пекарница“. „Јадат понекогаш, а кога сме кај тоа, не сум ни јас некоја голема жена, мајка, кралица, не е во тоа поентата“. „Во што е поентата?“ „Кога ќе научам да не ме погодуваат таквите коментари на интернет?

Зарем е тоа толку лошо – на дете да му се купи ѓеврек?“

Слатките залачиња во паркот

Пред да станам мајка, мислев дека ќе бидам како Мери Попинс – речиси совршена во секој поглед. Со првиот детски плач и чекори, стана јасно: за такво нешто сепак треба да се биде Мери Попинс, или само дадилка. Се учев (и сè уште учам) како да бидам блага, а доследна, магична, реална. Како гласеше паролата: Среќна мајка – среќно дете?

Му читав на штотуку родено бебе некое џебно издание на српски народни бајки и мислев како би било убаво да се има секогаш во џебот некое упатство – како да се биде добра мајка. Во меѓувреме, правев некој свој прирачник, во кој посебно место заземаа насмевките, редењето коцки, некои рецепти за здрава храна, поставување рутини како онаа: шишенце млеко наутро, па прошетка до шума со печиво од пекарница во кеса и банана и вода во ранецот.

„Децата го појадуваат тоа во парк?“ – ме праша една познајничка, а јас со најширока насмевка, нималку збунета ѝ одговорив: „Ох, тука им е најслатко!“ Дури кога дојдов дома се сетив дека можеби требаше да се навредам. Тетка ми се смееше додека и ја раскажував анегдотата од парк: „Сине, тоа се слатки залачиња. Дали е ѓеврек, банана или јаболко, не е важно! Важно е чувството што му го даваш на детето. Чувството со кое го храниш. Ако е сигурност, топлина, нежност, сценографијата не е важна! Не мораш да капмуваш за секој оброк во најблискиот парк, но разбираш што сакам да ти кажам“.

Разбрав. На сите ни е потребно излегување од маѓепсаниот круг. Некогаш тоа е печиво од пекарница, некогаш детски раце сеат брашно во кујната.

Корка леб од детството

Кога бев малечка, имаше една пекарница во соседството. Мајка ми или баба ми нè испраќаа мене и сестра ми да купиме леб. Тоа беше по инфлацијата, баба ми долго месеше леб и колку и да беше вкусен, кога ќе замирисаше оној од пекарница, со крцкава корка – се губевме во мирисите. Ништо не беше послатко, па полека, на патот кон дома откинувавме од лебот – прво корката, па малку и од средината и ги слушаме зборовите на баба:„ Гледајте, сте го изгрицкале лебот!“ Кога имаше пари, задолжително купувавме плетенка со џем или ѓеврек со сусам.

Малку пониско, на 20 чекори од единствениот семафор во соседството, се продаваше секогаш топол бурек. Жената што го правеше неодоливо личеше на мојата друга баба, која живее далеку, па тој бурек и го нарекувавме – баба Данка бурек. Секој залак беше километар помалку до нејзината прегратка. Тоа е храна која не може да се купи онлајн. Ниту по еден рецепт.

Може ли мајката да промаши рецепт?

Не сум долго мајка, ниту голема жена-кралица, но знам дека не се само сеќавања и чувства она што им го даваме на децата. Ние градиме мостови помеѓу светови. Овој големиот во кој живееме и детскиот. Не ни треба лупа за да видиме каде грешиме, не ни треба коментар на познајник дека сме го претоплиле детето, дека не сме му го наместиле убаво шалот или дека ете, повторно, јаде во паркот. Не ни треба на крајот на денот, кога сè ќе се смири и играчките и децата сонуваат некоја нова игра, додека расчистуваме низ домот, готвиме, пегламе и едвај дишеме – фејсбук-инквизација.

Дека другите мајки тоа го прават подобро, поубаво, попаметно. Дека сме направиле страшен престап бидејќи детето не почнало да оди пред првиот роденден и не знае да каже ништо освен „мама“. Што не сме му „ставиле капа, ветер дува“, хе хе, вие повторно во пекарница?

Можеби мајката може да промаши „рецепт“, но нема да погреши сè додека ја сервира душата на маса.

Некогаш овесни снегулки за бебето, некогаш брокула, некогаш кекси – но секогаш љубов. Кој би сакал да го забибери тоа?

Автор: Србијанка Станковиќ

Извор