Постои романтизирана претстава за тоа каква треба да биде трудницата и како треба да се однесува. Жената треба да биде маѓепсана од чудото што се случува во неа и целосно заљубена во нејзиното променливо тело. Таа треба да биде благодарна за можноста да негува и да донесе нов живот на овој свет. Секоја што не се придржува до оваа филозофија е исклучена, неблагодарна, нешто не е во ред со неа, има нешто немајчинско во себе, нешто навистина не е во ред.
Па обидете се да погодите? Мразам да бидам бремена и не се извинувам за тоа. Претпоставувам дека треба да му се восхитувам на чудото на новиот живот во мене, тоа е прекрасен феномен, но не можам да престанам да се чувствувам ужасно. Додека другите жени „блескаат“, што и да значи тоа, јас се потам.
Додека другите жени тврдат дека никогаш не се чувствувале подобро, јас го молам мојот сопруг да ме задуши со перницата бидејќи не можам да одам уште еднаш во тоалетот. Додека другите жени ја фалат познатата перница (која е повеќе како топче од 6 килограми притиснато на моето меѓуножје), јас ја проколнувам таа проклета перница затоа што ми требаат три дена да се превртам или да станам од кревет.
Додека другите жени ја прифатија улогата на дарител на живот, јас навистина се чувствувам како магаре затоа што бројам минути додека да прошетам низ супермаркет без да ставам нешто в уста.
Општеството очекува трудницата да биде воодушевена и маѓепсана од нејзината бременост. Тука сум да ви кажам дека единствената добра работа во бременоста е бебето.
Не уживам во утринските мачнини, болки во зглобовите и грчеви. Не се радувам на надуеноста и непријатното зголемување на телесната тежина. Не поднесувам гасови и празнење на цревата. Не ми се допаѓа чувството на истоштеност. Не сум среќна поради брадавиците со големина на чаша и грозните стрии. Особено не ми се допаѓа да ми го сечат стомакот и да го извлечат бебето, како и речиси тринеделните болки по операцијата.
Дали ова значи дека не сум благодарна што лесно останав бремена и што можам да донесам нов живот на свет? Не!
Дали тоа значи дека не сочувствувам со жените кои имаат проблем да станат мајки? Апсолутно не!
Дали ова значи дека сум помалку мајка или дека помалку ги сакам своите деца? Се разбира не!
Тоа едноставно значи дека не уживам во секој момент од бременоста (како и многу други жени), особено што често не е ниту убав ниту лесен период, како што тврдат.
Тоа значи дека е во ред да не се чудите на чудото на животот секоја секунда од секој ден. Тоа значи дека жените можат да се жалат без да бидат осудувани поради тоа. Тоа значи дека ги сакаме нашите деца како и другите, иако не ја обожаваме бременоста и не уживаме во секој момент од неа.
Тоа значи дека нема да се извиниме што ја мразиме бременоста.
Тоа само значи дека едвај чекаме да се родат нашите мали бебиња!
Буквално. За овој труднички кошмар конечно да помине.
Автор: Лола Лолита
912