Колку е полесно да си од другата страна на тие врати, да си тој што се крие зад белиот мантил

Денес станав подобар доктор.

Не, не си купив нов бел мантил што ќе ми овозможи авторитетен изглед. Не присуствував на последната конференција за медицински новости. Не го прочитав најновото медицинско списание што е закопано во купот на масата и не напишав нова статија за „Бундув“. Дури не направив ни одлична дијагноза, ниту спасив живот на дете.

Денес се најдов од другата страна: родител кој стравува во чекалницата, нервозно чекајќи да се отворат вратите и хирургот да излезе и да ми каже дека детето ми е во ред. Колку е полесно да си од другата страна на тие врати, да си тој што се крие зад белиот мантил.

Премногу знаев за да претпоставам дека работите ќе бидат како што треба. Точно знам како ќе ја стават инфузијата и како моето дете ќе прими анестезија за да можат да му вметнат цевка за дишење што е неопходна за да преживее. Го гледав часовникот, знаејќи во кое време хирургот ќе почне да го оперира моето момче. Ги знаев потенцијалните катастрофи на секој чекор од процесот.

За хирургот ова беше рутински случај, брза и лесна санација на дефектот што беше присутен уште од раѓање. За хирургот, мојот син беше медицински број, случај на белата табла, уште едно 6-годишно дете во долгиот список со случаи за тој ден. Хирургот сигурно го исклучи мозокот за да ја направи операцијата, како што направил стотици пати претходно.

Како го знам ова? Бидејќи ако докторите се искрени, секој ќе ви каже дека кога ги ставаме нашите бели мантили, ние се исклучуваме.

Колку е лесно методично да се премине од пациент на пациент, од инфекција на увото и обичната насмевка до наредниот пациент. Колку е лесно да се објаснат ризиците и придобивките од постапката или медицинскиот тест, за потоа да се упатите до „Старбакс“ на попладневно кафе, оставајќи ги родителите исплашени и нервозни додека чекаат нивното дете да им се врати живо и здраво.

Денес станав подобар доктор. Не затоа што не се грижев претходно или дека не бев ангажиран или дека немав сочувство за пациентите. Но, седев во чекалницата, гледав во часовникот и сакав тие врати да се отворат. Се соочив со стравот од непознатото, неразбирливото. Јас од прва рака го доживеат стравот со кој се соочуваат родителите кога како доктор ќе им го свртам грбот и ќе излезам низ вратата.

Колку и да беа ужасни тие часови во чекалницата, ми овозможија да погледнам од другата страна, да научам лекции што никој не можеше да ми ги каже во медицинското училиште. Лекции за емпатија, хуманост и достоинство. Лекции што не можев да ги научам сè додека не го соблеков мојот бел мантил.

Автор: Кристи Риверс



912

X