Како (непишано) правило, на сесиите за психотерапија секогаш има помалку мажи отколку жени. Некои од клиентите доаѓаат да останат (подолго) време, додека други доаѓаат до заклучок дека не требало да дојдат – ниту еднаш, ниту тие неколку пати. Размислував, се разбира, што го разликува првото од второто.

Еднаш или само неколку пати на сеанса обично се појавува „типичен“ маж: оној што не сака да зборува, оној што (никогаш) не се прашува како се чувствува, оној што сам ги решава своите проблеми, оној што работи повеќе отколку што си се посветува себеси и на сопругата и се грижи за своите деца, оној што има љубовница и оној што не дозволува ниту една жена да му „соли памет“.

„Типичниот“ маж обично доаѓа на првата сесија откако ќе го наговори неговата сопруга. Тој доаѓа за да ми покаже мене, а и себеси и на сопругата дека разговорот со психолог „нема никаква цел“ и – си заминува што е можно поскоро. Од друга страна, оние што остануваат избираат да погледнат во себе и да се соочат со себе. Тие избираат храброст и преземање одговорност. Тие можат и сакаат да зборуваат. Тие разбираат дека е во ред да не разберат нешто, знаат дека не можат да знаат сѐ.

Просечниот маж, ако погледнете малку поблиску, главно е во улога на син – најпрво кај својата мајка, а потоа кај сопругата. Постои многу мала и ретка еднаквост во партнерствата и браковите. Кај оние што нееднакво ја делат или злоупотребуваат моќта, главна е Таа или главен е Тој. Трето нема.

Излегува дека Тој може да живее убаво и во мир во врска во која доминира Таа, додека во обратна ситуација, Таа обично плаќа исклучително висока цена.

Момчињата не се учат на грижа, негување и спасување колку што се учат девојчињата.

Ако родителството некако изгледа, тогаш изгледа вака: момчињата се учат да не бидат девојчиња, а девојчињата се учат да не бидат момчиња.

Момчињата учат да бидат вистински момчиња (и утре мажи), а девојчињата учат да бидат вистински девојки (и утре жени).

Јасно се разликува она што (не) е соодветно за момчето од она што (не) е соодветно за девојчето. Момчето треба да биде маж, додека девојката жена. Се знае кој треба да биде каков. Ако погледнете поблиску, ќе видите мајки кои уживаат да им носат и служат на своите малечки момчиња. Ќе видите мајки кои се подобри од сите други за нивните мали момчиња.

Ќе видите мајки чии оженети синови останале нивни мали момчиња. Ќе видите мажи кои знаат само да одат на работа и да се вратат од работа – бидејќи сѐ друго не само што знаат, туку единствено можат да го направат нивните сопруги и мајки. Ќе видите мажи кои не ги научиле вештините потребни за живот – затоа што биле зафатени учејќи како да бидат „вистински мажи“.

Процентуално гледано, студии запишуваат и завршуваат (многу) повеќе девојчиња отколку момчиња. Дури и денес, одличните ученици и студенти не се мнозинство меѓу момчињата и младите мажи. Додека девојчињата и девојките учат, момчињата и младите мажи ги бркаат и имаат многу работа.

Се поаѓа од тоа дека е „природно“ момчињата да се немирни и да не ги држи место, да не ги интересира книгата. Исто како што е „природно“ девојчето да ужива во петките на училиште, а подоцна и во десетките на факултет.

„Лошите“ момци се исклучително интересни за добрите девојчиња и девојки – додека тие не пораснат. Младите луѓе не практикуваат да ги стават искуствата и одлуките во перспектива, па затоа не можат ни да ги замислат пресвртите што ќе следуваат во животот. Тие искрено веруваат дека никогаш нема да сакаат онолку колку што сакале, дека никогаш нема да ја надминат својата прва љубов, дека никогаш повеќе нема да најдат таков или сличен, дека секогаш ќе бидат такви какви што се сега – без разлика дали е тоа (многу) добро или (многу) лошо.

Taка, „лошите“ момци наивно мислат дека добрите девојчиња и девојки секогаш ќе бидат заинтересирани за нив затоа што се „лоши“. Додека ја играат таа карта – тие растат и ги надминуваат своите поранешни избори. Така се случува многу „лоши“ момци да бидат извисени. Младите мажи учат да ги менуваат девојките – наместо да ги почитуваат и сакаат. Тие учат да го изберат она што носи пари – наместо да се одлучат за она што ги интересира и исполнува. Тие учат да се повикуваат на влијание и моќ, ги вадат и ги покажуваат своите паричници – наместо да „купуваат“ со убавината на нивната личност.

Тие учат да бидат забавни и секогаш одат на хумор – наместо да научат да зборуваат. Тие учат вечно да останат момчиња – наместо да пораснат и да станат мажи.

Често добивам впечаток дека жените се најмалку разбрани и најмалку ги познаваат оние што најмногу ги обожаваат. Логично е, ако ме прашувате мене, дека нема време да ги запознаете и да го запознаете оној што брза да има што повеќе од нив. Оној што многу ги сака жените, не ја сака таа една жена, која би сакала да биде единствената. За среќа, многу жени ја учат таа лекција и престануваат да ја прават истата грешка.

Во време на посветено застапување и промовирање на родовата еднаквост, просечниот татко и понатаму не знае каде се јакните, ранците или омилените каши на децата, затоа што – на тато му останува само да си игра со своите деца. По сите овие редови, сакам да ве поканам, драги мајки, да ги (научите) вашите синови да бидат она што се. Слободно, самоуверено и со радост. Охрабрете ги сите нивни особености и уникатност. Следете го патот на нивните потреби, желби, соништа и интереси. Разберете дека им е особено важно да го прават она што го прават и (да научат) да учат.

Не спречувајте го вашиот син да плаче и да биде тажен.

Не заборавајте дека и момчињата имаат чувства и знаат да бидат нежни. Разберете дека вашиот син не треба да стане момчето што го сакате за себе, туку ваше е да му овозможите и да му помогнете да биде момчето што е и единствено што може да биде. Не грижете се. Со вашата љубов, разбирање, прифаќање и поддршка, вашиот син само ќе расте и ќе ужива во тоа. Со среќа!

Автор: Марина Дробњаковиќ, дипломиран психолог и психотерапевтски советник
Извор